«Αναμνήσεις …για το μέλλον!» (Πρωτόλειο του Α.Σ.)

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ...ΓΙΑ ΤΟ ΜΈΛΛΟΝ

  Σχολείο. Την αντι-προπροηγούμενη ώρα είχε αισθανθεί περίπου ένοχος όταν κάποιοι μαθητές του τον είδαν να παίρνει με τρόπο την 2η αντιβίωσι με το που μπήκε στην αίθουσα. Την πρώτη την είχε πάρει στο γραφείο του βιαστικά, κι ας μήν είχε προλάβει (όπως έπρεπε) να φάει την από τον δρόμο μισοπαγωμένη τυρόπιτα. Τότε ήταν που το κουδούνι χτύπησε κι αυτός, πάντα βιαστικά, φορτώθηκε το γεμάτο μαθητικά γραπτά σακκίδιο πλάτης χώνοντας κάπου μέσα την μισοφαγωμένη τυρόπιτα --εκεί στην μπροστινή θήκη μαζί με τα απαραίτητα τα τελευταία χρόνια γυαλιά της πρεσβυωπίας του, χώρεσαν τα κουτιά με τις δύο ισχυρές αντιβιώσεις που τού ‘γραψε ο γαστρεντερολόγος για το έλκος του, εκείνο το παλιό που είχε μετά από χρόνια επανέλθει απειλητικότερο – παίρνοντας το μπουκάλι εμφιαλωμένο νερό και στο χέρι το ποτηράκι που είχε προμηθευθεί μαζί με έναν εσπρέσσο από το κυλικείο.
  Συγκράτησε το περίεργο αίσθημα που του άφησε το μυαλό του, όταν αδειάζοντας σε δύο δόσεις το πλαστικό ποτήρι (εκεί μες στο νερό του είχε καταφέρει να διαλύσει το 1000 mg χάπι τού ευτυχώς διασπειρόμενου αντιβιοτικού), και κοιτάζοντας τον πάτο του, εκ παραλλήλου με την αηδιαστική γεύσι του φαρμακευτικού διαλύματος στο στόμα, είχε έναν -ευτυχώς φευγαλέο- συνειρμό που του αποτύπωνε φαντασιακά την σκηνή με το κώνειο του Σωκράτους. Όχι αυτός δεν είχε όρεξι να παίξει τον κότταβο...
  Και ευτυχώς το μάθημα-Αρχαία Ιστορία- όλο το υπόλοιπο σαρανταπεντάλεπτο κύλισε ομαλότατα!

Την τελευταία ώρα του προγράμματος ανέβηκε με άνεσι τα σκαλιά του 2ου ορόφου και νάτος, να ξεκλειδώνει την πόρτα του τμήματος, αυτή τη φορά στην ώρα του, πιο ήρεμος και αρκετά ανακουφισμένος, για το τελευταίο μάθημα της ημέρας. Τα δύο διαλείμματα που είχαν μεσολαβήσει τού είχαν φτάσει ακριβώς καί για τουαλέτα, αλλά το κυριότερο καί για να φωτοτυπήσει το κείμενο του Μπρέχτ που κάπως καθυστερημένα είχε αποφασίσει να διδάξει στα γενικώς απρόθυμα παιδιά της Γ΄ Λυκείου.
  Με το που μπήκε στην τάξι, το βλέμμα του έπεσε --ως συνήθως-- στον πίνακα. Χωρίς να χρονοτριβήσει -- μπορεί και να μην προδόθηκε από την στιγμιαία διακοπή του σταθερού βηματισμού του -- πρόλαβε να διαβάσει το ανορθόγραφο, ακαλαίσθητο και με μεγάλα γράμματα “σύνθημα”: ΝΑ ΨΩΦΙΣΕΙ / Ο ΜΟΙΣΕΛΕΖ. Άφησε το βιβλίο της Λογοτεχνίας με τις φωτοτυπίες στην έδρα, έβγαλε το σακκάκι του και γρήγορα έλεγξε το απουσιολόγιο και το βιβλίο ύλης. Όλη αυτή την ώρα που περίμενε να καθήσουν οι μαθητές, αυτός το έπαιζε αδιάφορος και ψύχραιμος, ενώ τον γαργάλαγε το κινητό στην τσέπη του παντελονιού του. Σε ρυθμούς μπλίτς είχε βλέπεις ετοιμάσει το πονηρό σχέδιο να αποτυπώσει στο φινάλε του μαθήματος φωτογραφικά το απεχθές στιγμιότυπο-σύνθημα στον πίνακα.
  Μάταια προσπάθησε να εμποδίσει έναν από τους μαθητές που παρ' όλη τη δική του άρνησι να σβηστεί ο πίνακας, εκείνος αμετάπειστος απο την συγκαλυμμένη τακτική του καθηγητή και σχεδόν βίαια έπιασε το μεγάλο σφουγγάρι και έσβησε με 2, άντε 3, αστραπιαίες κινήσεις την επιγραφή, για την οποία επέμενε πως δεν τον εκφράζει…
  Ο  ενθουσιασμός  από την μεριά του δασκάλου πήγε περίπατο, αλλά το μάθημα, βοηθούσης και της ενοχικής ή αμήχανης σιωπής/ησυχίας ενός μέρους της τάξης, πήγε παραδόξως περίφημα.

Πρίν βγεί από την άδεια αίθουσα ο καθηγητής Μοϊσελέζης κοντοστάθηκε. Πήρε μια βαθειά εισπνοή. Ούτε τον πίνακα χρησιμοποίησε τελικά, ούτε και το κινητό. Η ευκαιρία λοιπόν συλλογής ...σουβενίρ πήγε χαμένη! Ανέπνευσε κανονικά και άφησε την πόρτα ανοιχτή.
  Πίσω αργότερα στον εαυτό του:
- Κι αυτό το αχώνευτο «Να ψωφίσει ο Μοισελέζ»;
- Έ, τί να κάνουμε; Ο …Σελλενίδης νάν’ καλά!


Α. Σ.
 (Χαλκίδα, 29/01/2020)

[ΣΣ. Το Σελλενίδης είναι προφανώς λογοτεχνικό ψευδώνυμο του καθηγητή…]