“Βάζοντας λάδι στο καντήλι / με τ' ανέσπερο φώς της τιμής
/ και του χρέους.”
Μ. Φαλτάιτς
Χωρίς άλλα λόγια. Το ποίημα “Το σπαθί της τιμής” απο την εμβληματική έκδοσι/συλλογή με τίτλο “Νταϊσμός” (Σκύρος, 2000). Γραμμένο απο έναν στοχαστή, αγωνιστή, καλλιτέχνη και ποιητή της Σκύρου: τον Μάνο Φαλτάιτς (1938-2012).Ο Νέος Παλαμήδης συμμετέχοντας στο εθνικό πένθος, προσφέρει αυτό το ποιητικό ανθάκι στην μνήμη του πεσόντος αεροπόρου μας Γιώργου Μπαλταδώρου, 125ου αδικοχαμένου θύματος της τουρκικής προκλητικότητας (απο το 1990)...
.............................................
ΤΟ ΣΠΑΘΙ ΤΗΣ
ΤΙΜΗΣ
Όποιος κρατούσε
το σπαθί στο χέρι,
όρκο είχε δώσει
στην τιμή.
Κι έπαιρνε πάνω
του την ευθύνη των πολλών,
και την ντροπή
της μάζας
ήταν ταγμένος
να ξεπλύνει.
Όποιος κρατούσε
το σπαθί στο χέρι
ήταν το στύλωμα
της μάζας.
Και παραδινόταν,
το όπλο τούτο
της ζωής
και του θανάτου,
στ' άξιο χέρι,
που δέν θα έτρωγε
ποτέ
γλυκό ψωμί
και θά 'χε πέτρα
για προσκέφαλο
και το χιονιά,
το χώμα,
τον αγέρα για
κλινάρι.
Βαρύ το χρέος
σ' όποιον είχε την τιμή
να πάρει το μακρύ,
το κοφτερό σπαθί,
που πάνω του
στηρίζονταν
η ζήση της φυλής,
ο ανασαμός,
το σπιτικό
και οι καρποί,
τα οργωμένα τα
χωράφια,
τα γεννοβόλα τα
κοπάδια,
ο ζεστός ο ήλιος,
η ζωή χωρίς
τρομάρα,
η αγκαλιά του
ζευγαριού,
το γλυκό θήλασμα
του βυζιού,
το ανάπαμα των
προγόνων,
οι γλάστρες στις
αυλές,
οι χαρές των
πανηγυριών,
η ελπίδα,
το χαμόγελο κι
η τρυφεράδα.
Όποιος στο χέρι
του κρατούσε το σπαθί,
χανότανε σά
σταματούσε
να χτυπάει η
ατσαλένια η καρδιά του...
Τον έπαιρνε ο
αγέρας, τότε,
και γίνονταν
στοιχειό
και μαρμαρώνονταν
σ' άγνωστη βαθειά
σπηλιά,
που μονάχα τ'
άξια παλληκάρια ξέραν,
και 'ρχόνταν για
προσκύνημα,
βάζοντας λάδι
στο καντήλι
με τ' ανέσπερο
φώς της τιμής
και του χρέους.
Όποιος κρατούσε
στο χέρι το σπαθί
της τιμής
καί ζώντας καί
νεκρός,
ήταν το κάστρο
τ' άπαρτο,
ο βράχος, ο ψηλός
και ριζιμιός.
Μάνος Φαλτάιτς ("ΑΠ' ΤΗ ΓΕΝΙΑ ΤΩΝ ΔΑΪΩΝ")
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου