«Ανταπόδοσι (ή αλληλογραφία;) Ερωτικών Αισθήσεων» Μεταφράζοντας από τα ιταλικά μια παλιά ανάρτησι φίλης. “Corrispondenza d’amorosi sensi”: traducendo un post forte e significativo dal blog d' una amica...

Από πάρα πολύ καιρό θέλαμε να δημοσιεύσουμε ένα καλοφτιαγμένο και για πολλούς λόγους αξιόλογο κείμενο από το προσωπικό ιστολόγιο (τώρα πια ανενεργό) μιας φίλης από την Ιταλία. Μεταφράζοντάς το στην νεοελληνική από την πρωτότυπη γλώσσα του. Την σ’ εμάς αγαπημένη γλώσσα του Δάντη και του Πετράρχη.
Δεν μπορούσαμε να αναβάλουμε άλλο…

......................................

Ανταπόδοσις Ερωτικών Αισθήσεων 

 Ώχου, τί σπάσιμο! Η μέρα ξεκίναγε με τους …καλύτερους οιωνούς: Η μηχανή του εσπρέσσο είχε αναποδογυρίσει όλο το περιεχόμενό της, έκαψα το μισό μου χέρι στην προσπάθειά μου να το αποτρέψω, και, το καλύτερο απ' όλα, χτυπούσε και το τηλέφωνο! 
Εφτά το πρωί ποιός τελοσπάντων είχε όρεξι για τηλεφωνήματα; Σίγουρα κάποιος που θα πήρε λάθος νούμερο. Κανένας δεν θα ονειρευότανε δά να μου τηλεφωνήσει, και από την άλλη, ούτε μου έμενε και χρόνος για κουβέντα. Κάποιο ελαφρύ μουγκρητό συνοδευόμενο από απανωτά χασμουρητά συνόδεψε το "εμπρός" μου. 
-- Είσαι ξύπνια; Ρώτησε η Άννα, η φίλη μου -γνωστή και ως περιοδικό DownTown ή Ρομάντσο 2000. 
--Ναί, άς πούμε! Της απάντησα όλο και πιο ενοχλημένη.
--Ωραία, λοιπόν, κρατήσου από κάπου, γιατί σου έχω μια είδησι, είπε κελαηδιστά. 
Δεν είχα καμμία όρεξι να ακούω χαζομάρες στις 7 και δέκα μιας συνηθισμένης Δευτέρας, μα δεν μου ‘ρχόταν στο μυαλό και κάτι να της το πετάξω. Το σπίτι να παίρνει φωτιά..., η γειτόνισσα να κάνει απόπειρα να πέσει από τον πρώτο..., ο ταχυδρόμος που χτυπάει πάντα δυο φορές... 
Στην προσπάθεια να βρώ μια δικαιολογία που να έμοιαζε με κάτι συγκεκριμένο, είχα χάσει εντελώς το νόημα όλου εκείνου του κυκεώνα των φράσεων που η Άννα συνέχιζε να αραδιάζει. 
Ένα όνομα όμως που επαναλάμβανε κάμποσες φορές με ξύπνησε σαν απο ξαφνικό κτύπημα: 
--Ο Αλμπέρτο είναι στην πόλι, γύρισε στην Ιταλία! 

 Ένιωσα την ανάγκη να ξαναβάλω το μυαλό μου σε τάξι, να καταλάβω γιατί, για ποιο λόγο θα με επηρέαζε, ύστερα απο 15 χρόνια. Δέν σήμαινε πια τίποτε για εμένα, ήταν μόνο μια ανάμνησι ξεθωριασμένη. 
Τί ήταν αυτό που με πήγαινε πίσω; Όχι βέβαια ο πόνος, όχι η οργή, τώρα πια καταλαγιασμένη. Ίσως η ανάμνησι. Η μάταιη πιθανότητα για τα λόγια που δέν ειπώθηκαν. Αυτή η σκέψι κάλμαρε την ψυχή μου, αφήνοντάς μου ένα αόριστο συναίσθημα εκδίκησης. Τώρα αισθανόμουνα πιο δυνατή, πιο ασφαλής και οπωσδήποτε καθόλου εμπλεκόμενη αισθηματικώς. Ήμουν πανέτοιμη σε περίπτωσι που ΑΥΤΟΣ ερχόταν να με βρή. 

Παράξενο πώς λειτουργεί το μυαλό μας! Αλήθεια πώς γίνεται και λειτουργεί; Ποιός νά ‘ναι αυτός που κινεί τα νήματα της ιστορίας του καθενός μας, της μνήμης μας; Ποιές δυνάμεις, εν πολλοίς άγνωστες, μας κάνουν έτσι που ό,τι είχες κάποτε τόσο πολύ λαχταρίσει, μετά δέν σε ενδιαφέρει; Ποιοί αρχετυπικοί, προγονικοί μηχανισμοί είναι αυτοί που μας θεραπεύουν; Ναί, γιατί μιλάμε για αρρώστια! Είχα νοσήσει απο ερωτικό σύνδρομο. 

Προσπαθούσα να θυμηθώ, να αναπολήσω εκείνες τις στιγμές που πέρασαν, μα ήταν σαν κάποιος με μια γόμμα να τα είχε όλα σβήσει. Μου έμενε μόνο το τελευταίο αντίο, ένας ύστατος αποχαιρετισμός καμωμένος απο μερόνυχτα! Πράγματι δεν μας ικανοποιούσε το να χωρίσουμε όπως χωρίζουν τώρα. Σήμερα θα αρκούσε ένα sms, ένα χαλαρό τηλεφώνημα "δεν σε γουστάρω πια, δέν με θέλεις δέν σε θέλω". Αντίθετα εμείς όχι! Για να χωρίσουμε βάλαμε στο ανατομικό τραπέζι την σχέσι μας --έγινα κι εγώ η ίδια πειραματόζωο! Κλάψαμε, γελάσαμε, κάναμε έρωτα! Σε όλο εκείνο τον κυκλώνα θανάσιμης αγωνίας, το να κάνουμε έρωτα απέμενε η μοναδική δυνατότητα επιβίωσης. Το πάθος υπήρξε η πραγματική συνεκτική ουσία της δικιάς μας ιστορίας. Το πιθανότερο θα επρόκειτο για μια σχέσι σεξουαλική -- που θα μεταμορφώθηκε απο εμένα την ίδια σε μια απατηλή οπτασία ρομαντικής αγάπης – η οποία μας ανακάτευε μές στα σεντόνια, εκεί όπου η ανταπόδοσι των ερωτικών αισθήσεων* μάς άφηνε εξαντλημένους. Εκείνος ο έρωτας ο ασθμαίνων, ο παιδαριώδης, ο με μηδέν πιθανότητες να αναπτυχθή. Δεν χρειαζόταν! 

Τώρα είχα καταλάβει: δεν ειχα καμμία διάθεσι να επιστρέψω στο ίδιο αυτό το θέμα. Λόγια που φύγανε μακριά, που παρασύρθηκαν στην εξάτμισι/αποκομιδή του χρόνου, του χρόνου που τίποτα δέν μπορούσε να μεταβάλη. Ό,τι συνέβη, συνέβη. Δέν μπορεί κανείς να αλλάξη την διαδρομή της ζωής μας και ούτε να παραμείνη αγκυροβολημένος κάπου. Ο δρόμος που πρέπει να διανύσουμε είναι ακόμα μακρύς, δέν επιτρέπονται αποκλίνουσες στάσεις. Ούτε και για αυτόν. 
Ειδικά γι’ αυτόν! 

Irisilvi 
(Nel mio cielo al crepuscolo, 8 luglio 2011) 

:(ΜΕΤΑΦΡΑΣΙ: Αλέξανδρος Σοϊλεμέζης-Σελλενίδης)

ΣΗΜ. του Μεταφραστού:
* Η έκφρασι «ανταπόδοσι ερωτικών αισθήσεων» (στο πρωτότυπο “corrispondenza d’ amorosi sensi” – βλ. και τίτλο) είναι κάτι σαν λογοτεχνικός τόπος με πολυσημία. Πρόκειται για αυτούσιο στίχο του Φώσκολου (Ugo Foscolo, από το έργο του “Dei Sepolcri” στίχος 30). Πρβλ και την χρήσι του στον τίτλο της μελέτης: “Corrispondenza d'amorosi sensi. L'omoerotismo nella letteratura medievale” των Paolo Odorico και Nicola Pasero (2008).
Να σημειωθεί και η πολυσημία του ουσιαστικού “Corrispondenza” που στην τρέχουσα ιταλική σημαίνει «Ἁλληλογραφία», «ανταπόκρισι», «αντιστοιχία».