"Δυσεύρετοι οι πολιτικοί στου Γλιτωμού το Χάζι": Δύο κέντρωνες με δεκαπεντασύλλαβους στίχους απο την ποίησι του Θ. Ντόρρου. Cogliendo 15sillabi nella raccolta “Stu Glitomu To Hasi” di Teodoros Dorros.

Δυσεύρετοι οι πολιτικοί στου Γλιτωμού το Χάζι:   Δύο δεκατετράστιχοι κέντρωνες με δεκαπεντασύλλαβους στίχους απο την ποίησι του Θ. Ντόρρου.
(ΥΠΕΡΡΕΑΛΙΣΜΟΣ Ή ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ;)
 Το Ιστολόγιο για μια ακόμη φορά θα φιλοξενήση κάτι σχετικό με τον θεωρούμενο πρωτοπόρο ποιητή του νεοελληνικού μοντερνισμού, αλλά οπωσδήποτε ελάχιστα γνωστόν στο ευρύτερο κοινό, Θεόδωρο Ντόρρο. Δεν είναι δυσεξήγητο. Ο διαχειριστής του Νέου Παλαμήδη έχει …προηγούμενα με τον ιδιόρρυθμο και κάπως παράδοξο Ελληνοαμερικανό ποιητή. Το 1994 είχε λάβει μέρος, ως εισηγητής, στο Διεθνές Συμπόσιο για τον «ευρωπαϊκό και νεοελληνικό υπερρεαλισμό» που έγινε στην Aθήνα. Το θέμα που είχε αναπτύξει ήταν η περίπτωσι του Θ. Ντόρρου ή κάπως έτσι. Εν τούτοις, τα χειρόγραφα της μελέτης του τα έσκισε –ή τα καταχώνιασε κάπου και τα έχασε;-- μετά από την τραυματική εμπειρία που του επεφύλαξε η επι τόπου απαξιωτική κριτική του Πανεπιστημιακού Καθηγητή Ν.Β…
(ΑΧΑΡΤΟΓΡΑΦΗΤΗ ΝΕΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ ΜΕ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΣΥΛΛΑΒΟΥΣ;)
Προϊόν λοιπόν ψυχολογικών απωθημένων, αλλά και υπερρεαλιστικού πειραματισμού --ή έστω παραφιλολογικής εκκεντρικότητας-- είναι τα δύο "δεκατετράστιχα", τα οποία δεν είναι άλλο, βέβαια, απο ποιητικά κολλάζ με ατόφιους στίχους απο την ποιητική συλλογή του Ντόρρου "Στου γλιτωμού το χάζι". Αλλά, προσοχή! Το επιλεχθέν υλικό για αυτούς τους δύο παράδοξους "κέντρωνες" είναι στίχοι δεκαεντασύλλαβοι. Και μάλιστα ιαμβικοί! Ό,τι παραδοσιακότερο, δηλαδή, θα μπορούσε κανείς να επιθυμήση. Εκεί λοιπόν παραπέμπει το δίσημον "πολιτικοί" του τίτλου.
Και μπορεί μεν ούτε το τελικό αισθητικό αποτέλεσμα αυτής της συγκολλητικής μεθόδου απο τον υποφαινόμενο να μην αποδεικνύεται και ιδιαίτερα σπουδαίο, ούτε ενδεχομένως και οι 28 δεκαπεντασύλλαβοι να αξίζουν το παραδοσιακό όνομα "πολιτικοί" στο σύνολό τους (π.χ. δεν έχουν άπαντες την επιθυμητή τομή στην 8η συλλαβή), αλλά πάντως όλοι τους προέρχονται απο το ποιητικό σώμα της συλλογής αυτούσιοι ή όντας εγκιβωτισμένοι επι του ίδιου στίχου και ακέραιοι. Δεν τους κατασκεύασα εγώ εκ των υστέρων, αναδιατάσσοντας λ.χ. δύο ημιστίχια παρμένα απο διαδοχικούς στίχους, έναν οκτασύλλαβο και έναν επτασύλλαβο, απο τα ποιήματα της εν λόγω συλλογής.
(ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ Ή ΕΛΕΥΘΕΡΩΜΕΝΟΣ ΣΤΙΧΟΣ;)
Μετα την παρούσα όχι απλώς χάριν παιδιάς παρουσίασι/έρευνα του υποφαινομένου, και απο όσα ακόμη θα έχουν την ευκαιρία –ελπίζω- οι επισκέπτες φίλοι του Νέου Παλαμήδη να διαπιστώσουν σε προσεχή ανάρτησί του σχετικά με το ίδιο ζήτημα, η άποψι πολλών εγκύρων κατά τα άλλα νεοελληνιστών/μελετητών περι «ελευθέρου στίχου» στον Ντόρρο καταρρίπτεται.

Ι

ΤΟ ΠΑΦΛΑΣΜΑ ΤΗΣ ΛΑΣΠΗΣ

Ξεχάστε τις αντίζωες του πίθηκου αξίες

εκείνες που θα ήταν επικίνδυνες μονάχες

- γιατι οι αληθινές δεν φανερώνονται σε κόσμο-

οι μυρουδιές, τα χρώματα, τα σχήματα κι ουσίες

που καρτερούν αμίλητες τον ερχομό του ήλιου:

το μόνο που κρατάει στη ζωή τέτοιους ανθρώπους

πού ‘χει η πάστα τους ξαναγινεί απ’ το χρήμα.

Η τελευταία μας αριστοκρατική φρεσκάδα

και μαρτυρούν επίσημα οι σκελετοί του πόνου.

Δεν ξέρει έπειτα ποτέ να θέλει τη ζωή του

(και σώθηκε απ’ το λάθος που την έσερνε στα ξένα)

το σώμα του, τα μέταλλα, τα μάτια τους, τα πιάτα,

κατάδικο σ’ ανήθικη συνέχεια κατάντιας.

Και ξαναρχίζει χτυπητό το πάφλασμα της λάσπης.

ΙΙ

ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΟΥ ΝΑ ΖΗΣΩ

Έτσι ξαλάφρωνα απ’ την επίσημη μιζέρια.

Σ’ ανοίγματα φωταδερά οι πρωινές ελπίδες.

Ποτέ δεν έτυχε να είμ’ εγώ σε κάποιο μέρος

--τον τελευταίο πυρετό της σάρκας θα δροσίζει.

Οι εκλεκτοί  του τραγουδιού ανοίγουν τα καινούρια

τα φίλτρα που κολλούν στα γινομένα τη ζωή μας,

βαλμένα στους ορίζοντες που κάνουμε μαζί της

και λίγο λίγο ανάβουνε στο φούντωμα του γέλιου:

(ακόμα ούτε όσοι σταματάνε τη βραδιά τους,

που ολωνώνε η ζωή βαραίνει την ψυχή μου)

δυνάμωσε και πέρασε αφήνοντας την πίκρα.

Κι εγώ θα πήγαινα να βρώ τον πιο καλό μου φίλο.

Θα πρόφταινα να δώ θαμπά στο μουσκεμένο φώς του…

Δε με χωρούν οι τόποι σας. Δεν ξέρω πού να ζήσω.