Με Αναστάσιμες Ευχές και ελληνορθόδοξο ήθος: Μια επιστολή 100 χρόνια πρίν, του Αλέξ. Μωραϊτίδη. Una lettera di 1916, con auguri pasquali ed in spiritualità ortodossa. Di Alessandro Moraitidis (1850- 1929). A letter of 1916, with Easter greetings and Orthodox spirituality (By Alexander Moraitides).

ΕΝΑ ΜΕΘΕΟΡΤΙΟ ΓΡΑΜΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!

Πρόκειται για μια ευχετήρια επιστολή γραμμένη από έναν σημαντικό εκπρόσωπο των ελληνικών γραμμάτων, τον Αλέξανδρο Μωραϊτίδη, ακριβώς έναν αιώνα πρίν.

Tο γράμμα το απευθύνει στην δόκιμη μοναχή Θεοδώρα, πνευματική αδελφή του. Το βρήκαμε στην ιστοσελίδα της ΙΜ Χαλκίδος και το αναδημοσιεύουμε από την μια  ως τεκμήριο ορθόδοξης πνευματικότητας ενός από τους Διοσκούρους της νεοελληνικής μας Λογοτεχνίας, κι από την άλλη ως ευχετήριο κείμενο αφιερωμένο σε όλους τους επισκέπτες του Ιστολογίου, και ειδικά σε όσους όπως ο φίλος και συναγωνιστής Γιώργος Φραντζής, καθηγητής στην έδρα Ν. Ελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Ντάργουιν, μας έστειλαν Ευχές και δή Σταυραναστάσιμες!  

 

Ἐν Ἀθήναις τῇ 17η Ἀπριλίου 1916 (Σημ.1)

Χριστὸς Ἀνέστη !

Μᾶς ἡξίωσεν ὁ Πολυεύσπλαχνος Κύριος καὶ Θεὸς ἠμῶν νὰ ἑορτάσωμεν καὶ ἐφέτος τὴν Λαμπροφόρον ἡμέραν τῆς Ἀναστάσεώς του. Ἄς εὐχηθῶμεν νὰ μακροθυμήσῃ ἀκόμα ἕως ὄτου ἐν καλῇ μετανοίᾳ λογοδοτήσωμνεν ἐνώπιον τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων καὶ ἀκαταίσχυντοι νὰ ἀντικρύσωμεν τὴν δόξαν τῆς Δευτέρας του Παρουσίας καὶ ἀκούσωμεν τῆς μακαρίας φωνῆς «εὖ δοῦλοι ἀγαθοὶ καὶ καλοὶ, εἰσέλθητε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ Κυρίου ὐμῶν. Εἰσέλθετε ἀγαλλόμενοι μὲ τὰς λαμπαδας τῶν ψυχῶν ἡμῶν καταυγαζούσας». Ὤ, τὶ χαρὰ θὰ εἶνε ἐκείνη, τὶ ἀπερίγραπτος θὰ εἶνε ἐκείνη ἡ ἀγαλλίασις. Νὰ γείνωμεν (sic) συμμέτοχοι τῆς αἰωνίου δόξης μὲ ὅλα τὰ τάγματα τῶν ἀπ ̓ αἰῶνος εὐαρεστησάντων τῷ Κυρίῳ. Ὁλίγη βία, ὀλίγη ὑπομονή, ὀλίγη ἐγκαρτέρησις καὶ ἐπιμέλεια εἰς τὴν ἁγιότητα τοῦ νοὸς ἠμῶν, ὅπως ἐξακολουθήσωμνεν ἀκόμα τὸν ὀλίγον ἀγῶνα τῆς πολυμόχθοιυ ζωῆς καὶ φωτισμένοι μὴ ἀποκάμωμεν εἰς τὴν τήρησιν τῶν ἁγίων του ἐντολῶν, διότι κατὰ τὸ ἀψευδέστατον τοῦ Σωτῆρος μας στὀμα αἰ ἐντολαὶ βαρεῖαι οὐκ εἰσὶ δι ̓ ἐκείνους βέβαια οἰ ὀποῖοι μὲ τὴ φλόγα τῆς πίστεως κατέκαυσαν τὸν δρυμῶνα τῶν παθῶν καὶ κεκαθαρμένοι, κοῦφοι ὠς ἀετοί, πετοῦν ὐψηλά, ὠς μηδὲν λογιζόμενοι τὰ γήϊνα καὶ ταπεινά, τὰ μάταια καὶ φθαρτά. 

Βλέπεις, θεοπεφιλημένη ἀδελφὴ ἐν Χριστῷ κυρία Θεοδώρα, πόσον ὡραῖα μὲ ὀλίγας λέξεις παρέστησα τοῦ ἀληθινοῦ Χριστιανοῦ τὸν πόθον. Ποῖον εἶναι ἐκεῖνο τὸ μέγα βάρος τὸ ὀποῖον βαρύνει τὸ ἄθλιον σῶμα, ὥστε διόλου νὰ μὴ δελεάζεται ἀπὂ τὰ ἀνέκφραστα καὶ ἀπερίγραπτα κάλλη τοῦ Παραδείσου, ἀλλ ̓ ὡς λίθος νὰ καταπίπτῃ κάτω εἰς τὴν γῆν, οὔτε νὰ θέλγεται ἀπό ὅσα ἐδιάβασεν, ἀπό ὅσα ἐμελέτησεν, ὥστε νὰ ζητήσῃ μὲ νηστείαν καὶ ἀγρυπνίαν νὰ ἀποκτήσῃ πτέρυγας ὡσεὶ περιστερᾶς καὶ νὰ πετασθῇ καὶ νὰ ἀναπνεύσῃ. Τὶ ἦταν ἡ ὁλίγη νηστεία ἀπέναντι τῆς εὐφροσύνης αὐτῆς ὁποὺ ἀπολάυσαμεν εἰς τὴν ἁγίαν Ἀνάστασιν;Ἔτσι εἶναι καὶ ἡ ζωὴ, μία νηστεία καὶ ἰδοὺ νά, ἔφθασεν ἡ νὺξ τοῦ Πάσχα, ὁ ἄγγελος ὁ ψυχοσώστης ! Δὲν ἀκούεις τὰ πτερυγίσματά του; Τὸν κρότον τῶν πτερῶν τοῦ ἐρχομοῦ του; Ἰδοὺ ὀ Νυμφών, ἰδοὺ τὸ ἀνέσπερον φῶς τοῦ ἡλίου τῆς Δικαιοσύνης !... 

Τὶ ὡραῖαι ἑορταὶ καὶ ἐφέτος, ἐκτάκτως συνέπεσαμ ἔτσι ὕστερα ἀπό 85 χρόνια. Πολὺ μὲ συγκινοῦν τὰ ἔκτακτα. Τώρα ἀναλογἰζομαι τὰ ἀηδόνια ὁποὺ ἀναρίθμητα κελαϊδοῦν εἰς τὸν Τίμιόν μου Πρόδρομον (Σημ.2). Τουλάχιστον θὰ ἀξιωθῶμεν νὰ τὰ ἀπολαύσωμεν εἰς τὴν αἰώνιαν χαράν; Τώρα εὐωδιάζουν ἐκεῖ καὶ αἱ πέτραις. Ἀλλὰ αὐτὰ ὁποὺ στερούμεθα πρέπει νὰ μᾶς προξενοῦν ἐσωτερικὴν χαρὰν, ὅτι ὀ Κύριος δέν θὰ μᾶς στερήσῃ ἐκεῖ ψαλμωδίας, ὕμνους ἀνθρώπων, ἀηδόνων, εύωδίας, κρίνους, ὅλα τὰ ἀνέκφραστα καλὰ ἅ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε καὶ οὖς οὐκ ἤκουσε. Παὐω διότι εἰς τὴν ἀναμνησίν των μοῦ ἔρχονται θρῆνοι γοεροί... 

Εὐχαριστοῦμεν ἐγκαρδίως διὰ τὰς εὐλογίας, εὐχαριστοῦμεν διὰ τὰ εὐλογημένα αὐγά. Ἐζήλευσα τὴν χάριν σου, ὁποὺ ἡ Κυρία Θεοτόκος καὶ Πανάχραντος Δέσποινα τοῦ κόσμου σὲ κατηξίωσε τόσον πλησίον της νὰ μένεις (Σημ.3), ὤστε νὰ ἐπισκέπτεσαι συχνὰ τὸ ἐπίγειόν της ἀνάκτορον καὶ νὰ πίνῃς ἀπό τὸν ἀθάνατον δροσισμὸν τῶν χαρίτων της. Νὰ ἠξεύρεις πόσην δύναμιν, πόσην χάριν λαμβάνεις ἀπό αὐτὸ τὸ ἱερόν σου προσκύνημα! Ὅλους τοὺς κόπους σου τοὺς μεγάλους τοὺς διαλύει ἀμέσως εἰς τὴν δρόσον τῶν χαρίτων της καὶ μὲ νέας δυνάμεις ἀναβαίνεις πάλιν εἰς τὸν ἀγώνα, ὅν αὐτὴ ἡ Πανάχραντος Κυρία τῶν Ἀγγέλων σοὶ διήνοιξεν ἵνα στεφανωθῇς μετὰ τῶν ἁγίων Μαρτύρων. Καὶ τοῦ χρόνου πάλιν εὔχομαι νὰ ξαναλειτουργήσῃς κατὰ τὸ Ἅγιον Πάσχα εἰς τὴν ὡραίαν Κοίμησίν σου (Σημ.4). 

Ἀσπαζόμεθα ὅλοι τὴν δεξιὰν τῆς ἁγίας Ἡγουμένης καὶ τῶν σεβασμίων γεροντισσῶν. 
Ἀσπαζόμεθα τὴν σὴν δεξιάν.

 Ἀ(λέξανδρος). Μ(ωραϊτίδης)


ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

1. Τὸ γράμμα. πρωτοδημοσιεύθηκε  στὸ τ. 52 (Ἀπρ. 1950) τῆς Ἑλλ. Δημιουργίας. 

2. Αναπολεί το μικρό μοναστήρι του Γενέθλιου του Τιμίου Προδρόμου το οποίο το είχε ανακαινίσει ο ίδιος, και το φαντάζεται πνιγμένο ανοιξιάτικα μέσα στην ομορφιά της σκιαθίτικης φύσης..

3. Η Θεοδώρα βρίσκεται ως δόκιμη μοναχὴ στὴν μονὴ τοῦ Κεχροβουνίου τῆς Τήνου.

4. Προφανώς το μοναστήρι αυτό θα ήταν αφιερωμένο στην Κοίμησι της Θεοτόκου.