Ποίημα αστόχαστης αισιοδοξίας και ερωτισμού για Σεπτέμβριο. Εμπειρίκειο (τι άλλο;)! Una poesia di Andreas Empirikos per il Settembre. Contro la malinconia e per tutte le stagioni!

Αρχάγγελος τον Σεπτέμβριον βοών μέσα στην πλάσι

Τις μέρες τις γλυκειές του Σεπτεμβρίου,

ὅταν δεν έχει ακόμη βρέξει

και είναι το άκουσμα των ήχων πιο αραιό

και η γεύσις των ὡρών και από του θέρους πιο πυκνή,

ὅταν στους κήπους σκάνε τα ρόδια,

και πάλλονται ὑψιτενείς οἱ στήμονες των λουλουδιών

και σφύζουν στις πορφύρες των φλεγόμενοι οἱ ἱβίσκοι

ὅλοι σαν ὑπερβέβαιοι γαμβροί που στων νυμφών κτυπούν τις θύρες

τότε, σαν νά ‘ναι πάντα καλοκαίρι

(γιατί ὅποια κι αν είναι ἡ εποχή, ὁ πόθος είναι πάντα θέρος)

αναγαλλιάζουν οἱ ψυχές, και ὁ Έρωτας,

ὁ πιο ξανθός αρχάγγελος του Παραδείσου,

βοά και λέγει στο κάθε που άγγιξε κορμί: 

Τα ρούχα πέτα, γδύσου.

Τίποτε μή φοβάσαι.

Έαρ, χειμώνας, θέρος

- ὅπου κι αν είσαι- 

Είναι η ρομφαία μου μαζί σου.

 

Ανδρέας ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ (Οκτάνα)