«- Μα επί τέλους! Πια ο καθένας γνωρίζει πως από καιρό τώρα - και προ παντός στα χρόνια τα δικά μας, τα σακάτικα - είθισται να δολοφονούν τους ποιητές…».
ΦΡΕΝΤΕΡΙΚΟ ΓΚΑΡΘΙΑ ΛΟΡΚΑ
[ Ένα μικρό αφιέρωμα στην Ποίηση ]
Τα τελευταία χρόνια παρακολουθώ την δημοσίευση σε τοπική εφημερίδα ποιημάτων κάποιων συμπολιτών μας. Αισθάνομαι ευχαριστημένος διαπιστώνοντας πως στη σκληρή εποχή μας δεν χάθηκε η ανθρωπιά και η ευαισθησία. Αυτοί που αγαπούν την ποίηση κάνουν τη δική τους κατάθεση ψυχής. Ο καθένας τους λειτουργεί με γνώμονα την ευαισθησία του, την φαντασία του, με τον δικό του προσωπικό τρόπο έκφρασης, Βλέπουμε πως ο κάθε αγνός ερασιτέχνης και μερακλής ποιητής αντικρίζει την πραγματικότητα και πως την αποτυπώνει στο χαρτί με τα μάτια της ψυχής του. Αεροβάτες κι αυτοί αγωνίζονται, ονειρεύονται και προσπαθούν να ανυψώνονται ελπίζοντας πως θα ανυψώσουν και όσους συνανθρώπους τους μπορούν πιο πάνω από την ισοπέδωση, τη μετριότητα, την επίσημα οργανωμένη και διαχρονική ΗΜΙΜΑΘΕΙΑ (βλέπε δημόσια παιδεία).
Όμως, οφείλουμε να κάνουμε και ένα αναγκαίο διαχωρισμό ανάμεσα στους ΠΟΙΗΤΕΣ και στους ΣΤΙΧΟΠΛΟΚΟΥΣ. Το να παίρνει ο καθένας ένα μολύβι κι ένα χαρτί προσπαθώντας να κάνει απλά ομοιοκαταληξίες σε ένα άθλιο ή ανούσιο περιεχόμενο και από πάνω να έχει την ματαιοδοξία 2 να αυτοπροβάλλεται ως ποιητής, αυτό απέχει εκατομμύρια έτη φωτός από την δημιουργία που λέγεται ΠΟΙΗΣΗ.
Αυτό το φαινόμενο δεν είναι μόνο σημερινό. Ο μεγάλος Αριστοφάνης στην κωμωδία του «Βάτραχοι» παρουσιάζει το Διόνυσο να λέει: « - Ο πατέρας Δίας με έστειλε στον Άδη για να βρω ένα από τους μεγάλους ποιητές και να τον επαναφέρω στον επάνω κόσμο ,ώστε να παρακινήσει τους Αθηναίους να ασχοληθούν και πάλι με την δόλια πατρίδα. Γιατί, αυτοί που έμειναν ζωντανοί είτε είναι άχρηστοι είτε διεφθαρμένοι και γράφουν παπαρδέλες. Κι από πάνω αμολάνε και μια κατρούλα στη μούσα της ποίησης.».
Όπως μας λέει ο Γιώργης Παυλόπουλος ίσως τα ποιήματα ,που γράφτηκαν από τότε που υπάρχει ο κόσμος, είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά ΑΝΤΙΚΛΕΙΔΙΑ με τα οποία μάταια προσπαθούμε ν’ ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης. Εμείς σήμερα, δεν χρειάζεται να αναστήσουμε κανένα πεθαμένο ποιητή. Μπορούμε, με λογισμό και με όνειρο, με φαντασία, ευαισθησία και με ψυχή να γίνουμε ή τουλάχιστον να προσπαθούμε να σκεφτόμαστε, να αισθανόμαστε και να λειτουργούμε σαν αληθινοί ποιητές. Αρκεί να δημιουργήσουμε μέσα μας την ψυχολογία ενός ποιητή, ενός λογοτέχνη, ενός πνευματικού ανθρώπου.
Ας βρούμε τη δύναμη να μη φοβόμαστε τα συστήματα, να μην ανεχόμαστε τυφλά ούτε με ηττοπάθεια καμία κακή επιβολή. Γιατί απλά, πρώτα σε αγνοούν, μετά σε κοροϊδεύουν, μετά σε πολεμούν και μετά …ΤΟΥΣ ΝΙΚΑΣ!
Η ζωή πρέπει να έχει τρία συστατικά: ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ, δηλαδή να βρίσκεσαι μέσα στην πάλη για μια καλύτερη ζωή, ΤΟ ΩΡΑΙΟ, δηλαδή κάθε τι που στολίζει τη ζωή{ π,χ. ΜΟΥΣΙΚΗ, ΠΟΙΗΣΗ} και το συγκλονιστικό που είναι Η ΑΓΑΠΗ! Γι’ αυτά αξίζει να αγωνιζόμαστε.
Βέβαια, για το ρόλο της ποίησης σε κάθε εποχή έχουν διατυπωθεί διάφορες απόψεις:
*Εγγονόπουλος: « - Τούτη η εποχή, του εμφύλιου σπαραγμού, δεν είναι εποχή για ποίηση…». Ο ποιητής εκφράζει μια στάση ΑΠΟΧΗΣ από την ποίηση και από τα δρώμενα της εποχής του.
*Μίλτος Σαχτούρης: «Δεν έχω γράψει ποιήματα, μόνο σταυρούς σε μνήματα καρφώνω». Βλέπουμε την απαισιοδοξία και μία επίσης τάση ΑΠΟΧΗΣ.
Όμως, ο ποιητής, όσο αρνητική κι αν είναι η εικόνα του καιρού του, οφείλει να στέλνει μηνύματα και να τους παρακινεί όλους να αντιδρούν, να αγωνίζονται και να ονειρεύονται.
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ:
*Γ. Ρίτσος: «Ανυπόταχτη Πολιτεία»: «-…Ναι, θα τον ρίξουμε μια μέρα ανάσκελα τον πόνο… Ποιος φταίει που λείπει το τραγούδι μας; … Ο φόβος μας να γίνει γροθιά υψωμένη, παντιέρες ν’ ανεμίζουν απαιτώντας ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ…».
*Κ. Βάρναλης: «-…Στα ιδανικά των κόσμων που γκρεμίζονται, φέρνω τα ιδανικά των κόσμων που γεννιούνται…».
*Τ. Λειβαδίτης: «Μας φοβούνται και μας σκοτώνουν. Φοβούνται τον ουρανό που κοιτάζουμε, φοβούνται το πεζούλι που πατάμε και τα λόγια που λέμε. Μας φοβούνται και όταν μας σκοτώνουν. Νεκρούς μας φοβούνται πιο πολύ…».
Συνοψίζοντας πρέπει να τονίσουμε πως η Ποίηση είναι μια ατέρμονη πορεία του ανθρώπου να φτάσει τον ήλιο, να εξαγνίσει και να εξαγνιστεί, να αφυπνίσει και να αφυπνιστεί. Η αποχή δεν είναι η πρέπουσα λύση. Ο ποιητής είναι ανάγκη να ασκεί ΕΠΟΨΗ(=ΕΠΟΠΤΕΙΑ) για να σχηματίζει ΑΠΟΨΗ, ώστε να δίνει μηνύματα, ιδέες, προτάσεις. Έτσι, ως πνευματικός άνθρωπος θα καθοδηγεί την κοινή γνώμη, θα σηκώνει τον γονατισμένο και φοβισμένο ανθρωπάκο λέγοντάς του: «- Σήκω και κοίτα στα μάτια τον αντίπαλό σου. Δεν είναι γίγαντας, αλλά ίσα με το δικό σου μπόϊ. Πολέμησέ τον.». Ο ποιητής στην εποχή του οφείλει να είναι μπροστάρης και να αποτυπώνει τα σημάδια του καιρού του. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, οι ποιητές παρέρχονται, αλλά Η ΠΟΙΗΣΗ ΜΕΝΕΙ…
ΑΙΘΕΡΟΒΑΜΩΝ
ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΠΟΙΗΤΗΣ (ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ).
Εγώ δεν είμαι ποιητής είμαι στιχάκι
είμαι στιχάκι της στιγμής
πάνω σε τοίχο φυλακής
και σε παγκάκι
Με τραγουδάνε οι τρελοί και οι αλήτες
καταραμένη είμαι φυλή
με μιαν εξόριστη ψυχή
σ' άλλους πλανήτες
Εγώ δεν είμαι ποιητής
είμ' ο λυγμός του
είμαι ένας δείπνος μυστικός
δίπλα ο Ιούδας κλαίει σκυφτός
κι είμ' αδερφός του
Στίχοι: Λάζαρος Ανδρέου
Μουσική (και ερμηνεία!): Νίκος Παπάζογλου
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου