Μέσα στον ζόφο του νέου Ελληνισμού και στο σκότος της παρατεταμένης παρακμής του, υπήρξαν κάποιοι λίγοι, ελάχιστοι, ελληνόψυχοι που όρθωσαν το κορμί τους λαμπάδα. Και τού βαλαν φωτιά!
Ο ηρωομάρτυρας Ευαγόρας Μιλτιάδη Θεοδώρου-Παλληκαρίδης γεννημένος κοντά στην Πάφο 26 Φεβρουαρίου του 1938 θα συμπλήρωνε σήμερα τα 83 χρόνια…
Α.
Στα 15 του κατέβασε την αγγλική σημαία από το σχολείο του.
[Λίγο πιο πρίν, ο απίστευτος αυτός έφηβος εθνικός ήρωας και ποιητής, είχε με εκπληκτική ωριμότητα επιβάλη το «Παλληκαρίδης» σαν δικό του επώνυμο, αντικαθιστώντας το Θεοδώρου του πατέρα του με το ελαφρώς τροποποιημένο επώνυμο του παππού του (Θεόδωρος Παλληκαρά)! ] Στα 17 του συνελήφθη από τις κατοχικές δυνάμεις και προδικάζεται. Παραμονή της δίκης του κυκλοφορεί λαθραία στο σχολείο του το παρακάτω κείμενο:
"Παλιοί συμμαθηταί,
Αυτή την ώρα κάποιος λείπει ανάμεσά σας, κάποιος που φεύγει αναζητώντας λίγο ελεύθερο αέρα, κάποιος που μπορεί να μήν τον ξαναδήτε παρά μόνο νεκρό.
Μην κλάψετε στον τάφο του,
Δεν κάνει να τον κλαίτε.
Λίγα λουλούδια του Μαγιού
σκορπάτε του στον τάφο.
Του φτάνει αυτό ΜΟΝΑΧΑ.
Θα πάρω μιαν ανηφοριά
θα πάρω μονοπάτια
να βρώ τα σκαλοπάτια
που πάν’ στη Λευτεριά.
Θ’ αφήσω αδέλφια συγγενείς,
τη μάνα, τον πατέρα
μέσ’ τα λαγκάδια πέρα
και στις βουνοπλαγιές.
Ψάχνοντας για τη Λευτεριά
θά ΄χω παρέα μόνη
κατάλευκο το χιόνι,
βουνά και ρεματιές.
Τώρα κι αν είναι χειμωνιά,
θά ΄ρθει το καλοκαίρι
Τη Λευτεριά να φέρει
σε πόλεις και χωριά.
Θα πάρω μιαν ανηφοριά
θα πάρω μονοπάτια,
να βρώ τα σκαλοπάτια
που πάν’ στη Λευτεριά.
Τα σκαλοπάτια θ΄ ανεβώ,
θα μπώ σ’ ενα παλάτι,
το ξέρω, θάν’ απάτη,
δεν θάν’ αληθινό.
Μέσ’ το παλάτι θα γυρνώ
ώσπου να βρώ τον θρόνο,
βασίλισσα μια μόνο
να κάθεται σ’ αυτό.
Κόρη πανώρια θα της πώ,
άνοιξε τα φτερά σου
και πάρε με κοντά σου,
μονάχα αυτό ζητώ.
Γειά σας, παλιοί συμμαθηταί.
Τα τελευταία λόγια τα γράφω σήμερα για σάς. Κι όποιος θελήσει για να βρή ένα χαμένο αδελφό, έναν παλιό του φίλο, ας πάρει μιαν ανηφοριά ας πάρει μονοπάτια να βρεί τα σκαλοπάτια που πάν’ στη Λευτεριά. Με την ελευθερία μαζί, μπορεί να βρή και μένα. Άν ζώ, θα μ’ εύρη εκεί.
Ευαγόρας Παλληκαρίδης "
Στα 18 του ο νεαρός επαναστάτης ξανασυλλαμβάνεται, δικάζεται και στην συνέχεια καταδικάζεται (με σκανδαλώδη διαδικασία) σε θάνατο δια απαγχονισμού.
Λίγο πρίν την αγχόνη, στο τελευταίο του σημείωμα έγραφε:
«Θ' ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό νά ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δέν πειράζει. Δέν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το κάθε τί. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τί σήμερα, τί αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί.»
Γ. ΕΥΑΓΟΡΑΣ !! Nomen est omen !
Αλλά δεν θέλω να κλείσω με αυτό. Θέλω να προσθέσω κάτι χαρακτηριστικό για την αυτογνωσία, όσο και την πατριδογνωσία του που εξηγεί και την κλίσι του προς το ηρωικό/εθνικό ιδεώδες. Σε ανύποπτο χρόνο ο "Βαγόρας" είχε γράψει:
"Κάτι θα ήξερε περί του μέλλοντός μου ο μακαρίτης ο νονός μου για να μου δώσει το όνομα του βασιλιά της Σαλαμίνας! Έτσι και εγώ έπρεπε να φανώ αντάξιος διάδοχος του αναδόχου μου... Από Μικράς ηλικίας είχα μανία με τον πόλεμο. Στήθος με στήθος βέβαια. (Και ο βασιλιάς της Σαλαμίνας πολεμούσε στήθος με στήθος). Ήμασταν 5-6 παιδιά στη γειτονιά και παίρναμε από μία βέργα την οποίαν ονομάζαμε ξίφος, και ως ιππότες... Περιττό βέβαια να αναφέρω πώς ήμουν πάντα ο νικητής! Κάθε μέρα ήταν για μένα νίκη περίλαμπρη..."
Για άλλη μια φορά, το όνομα ήταν οιωνός!
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου