1. ΔΙΟΡΓΑΝΩΤΗΣ: Ο Σ.Ο.
Θήβας σε συνεργασία με τον Δήμο Θηβαίων
και την Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας
προκηρύσσουν τις
σκακιστικές εκδηλώσεις στα «Πινδάρεια
2024».
2. ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΓΩΝΩΝ: Είναι
το Ελβετικό των 7 γύρων με χρόνο σκέψης
10 λεπτά με προστιθέμενο χρόνο 2’’
για κάθε κίνηση από την
πρώτη κίνηση, για κάθε παίκτη. Οι κληρώσεις
και τα αποτελέσματα θα αναρτώνται στο
www.chess-results.com. Θα υπάρχουν
2 Group. To Group A’ στο οποίο θα υπάρχει διεθνή
αξιολόγηση rapid και το Group B’ χωρίς διεθνή
αξιολόγηση.
3. ΧΩΡΟΣ ΑΓΩΝΩΝ:Καντίνα
για Φαμίλια (Πούρος), οδός
Κάδμου 49, Θήβα, ΤΚ 32 200. Υπάρχει
δωρεάν χώρος στάθμευσης.
4. ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ:
Γεώργιος Συκαράς (Πρόεδρος,
Σ. Ο. Θήβας), εκπρόσωπος Δήμου Θηβαίων, εκπρόσωπος Περιφέρειας
Στερεάς Ελλάδας
* 16:00 με 16:45,
δήλωση συμμετοχής με φυσική παρουσία.
* 17:00, τελετή έναρξης
και κλήρωση 1ου γύρου.
* 17:10 – 20:20, 1ος γύρος –
7ος γύρος.
* 20:30, Τελετή λήξης και
απονομής των επάθλων.
7.1. Πριν την έναρξη του
πρώτου γύρου οι παίκτες πρέπει να
βρίσκονται στο χώρο των αγώνων μέχρι
τις 16:45 ώστε να οριστικοποιήσουν
την συμμετοχή τους στους αγώνες με
φυσική παρουσία. Μετά τις 16:45 οι σκακιστές
που θα εμφανιστούν θα μπορούν
να αγωνιστούν από τον 2ο γύρο.
7.2. Δηλώσεις
συμμετοχής μέχρι την Παρασκευή 20/9/2024
ώρα 21:00 στο e-mail:tsouba_maria@hotmail.com
δηλώνοντας ονοματεπώνυμο,
ΑΜ ΕΣΟ και FIDE και τηλέφωνο επικοινωνίας.
8. Κανονισμοί: Ισχύουν
οι επίσημοι κανονισμοί Rapid της Ελληνικής
Σκακιστικής Ομοσπονδίας (ΕΣΟ).
9. Ανώτατο όριο
συμμετεχόντων: 100 άτομα. Θα τηρηθεί σειρά
προτεραιότητας.
10. Δικαίωμα Συμμετοχής
- παράβολο: Οι παίκτες μπορούν να
συμμετέχουν στο GroupΑ’ ή στο GroupΒ’.
Group Α’: μπορούν να
συμμετέχουν όλοι οι αθλητές που έχουν
τακτοποιήσει το τέλος ενεργοποίησης
στην ΕΣΟ, ανεξαρτήτου δυναμικότητας
και ηλικίας. Το παράβολο συμμετοχής
ορίζεται στα 10€.
Group Β’: η συμμετοχή
είναι ελεύθερη για όλους όσους δεν έχουν
δελτίο στην ΕΣΟ ή έχουν ανενεργό δελτίο.
Το παράβολο συμμετοχής ορίζεται στα
5€.
Η κατάθεση των παραβόλων
θα γίνεται στην γραμματεία των αγώνων
κατά την διάρκεια της εγγραφής με φυσική παρουσία.
11. Έπαθλα:Άπαντες
συμμετέχοντες θα παραλάβουν Συλλεκτικό
μετάλλιο θηβαϊκού Μύθου, επιπροσθέτως:
GroupΑ’:
1ος Γενικής Κατάταξης:
300 ευρώ + μετάλλιο
2ος Γενικής Κατάταξης:
200 ευρώ + μετάλλιο
3ος Γενικής Κατάταξης:
150 ευρώ + μετάλλιο
1η Γυναίκα: 120 ευρώ +
μετάλλιο
2η Γυναίκα: 80 ευρώ +
μετάλλιο
3η Γυναίκα: 50 ευρώ +
μετάλλιο
1ος κάτω των 18: 100 ευρώ
+ μετάλλιο
GroupΒ’:
1ος Γενικής Κατάταξης:
Κύπελλο + βιβλίο
2ος Γενικής Κατάταξης:
Κύπελλο + βιβλίο
3ος Γενικής Κατάταξης:
Κύπελλο + βιβλίο
1η Γυναίκα μετάλλιο+
βιβλίο
2η Γυναικά μετάλλιο +
βιβλίο
1ος κάτω των 18 μετάλλιο
+ βιβλίο
1ος κάτω των 16 μετάλλιο
+ βιβλίο
Προσοχή: Σε περίπτωση
που παίκτης κερδίσει χρηματικά έπαθλα
από διαφορετικές κατηγορίες δικαιούται
μόνο το
μεγαλύτερο.
Έγκυρη θεωρείται μια
κατηγορία όταν συμμετέχουν σε αυτή
τουλάχιστον 4 παίκτες.
12. Κριτήρια ισοβαθμίας:
1) αποτέλεσμα μεταξύ
των εμπλεκομένων ισόβαθμων παικτών,
2) Buchholz (άθροισμα της
τελικής βαθμολογίας των αντιπάλων),
3) βαθμολογική πρόοδος
(άθροισμα της ανά γύρο βαθμολογίας του
παίκτη).
Πληροφορίες και εγγραφές:
στην κα. Μαρία Τσούμπα 6988380001 και στο
email: tsouba_maria@hotmail.com όπως αναγράφεται στο 7.2.
Για ό τι δεν προβλέπεται
από την παρούσα προκήρυξη, αρμόδιοι για
να αποφασίσουν είναι η οργανωτική
επιτροπή...
Σήμερα το πρωί 11.00 η ώρα στην Αγία Ειρήνη στην Αθήνα η εξόδιος ακολουθία. Ο χαρακτηρισμός στον τίτλο είναι δανεικός (του φίλου Θ. Παντούλα)...
Κατα τα άλλα, δημοσιογραφικών αναδημοσιεύσεων συνέχεια με δύο ωραία βίντεο ένα του Κωνσταντίνου Μπογδάνου και ένα άλλο πιο σύντομο του Σάββα Καλεντερίδη. Κατακλείδα της ανάρτησης η τελευταία συνέντευξι του αειμνήστου Δασκάλου μας (Ιούλιος 2024, στον Δημήτρη Δανίκα - για το “Πρώτο Θέμα”). Στο σημερινό post όμως προτάσσεται (για λόγους προφανώς συναισθηματικούς-συγκινησιακούς), η βιντεοσκοπημένη παρουσίασι ενός βιβλίου του στην Χαλκίδα, εννέα χρόνια πρίν...
ΣΤΗΝ ΧΑΛΚΙΔΑ, ΕΝΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ...
Χρήστος Γιανναράς: Finis Graeciae
ΒΙΝΤΕΟ 1
Χρήστος Γιανναράς: Γιατί ήταν σπουδαίος -Αφιέρωμα στον μεγάλο εκλιπόντα δάσκαλο
ΒΙΝΤΕΟ 2
Ο Σάββας Καλεντερίδης αποχαιρετά τον Χρήστο Γιανναρά
21
Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ (;) ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΙ
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΑΝΙΚΑΣ: Το 1993, μου έλεγε ο φίλος μου Αρης Μπίκος, είχατε πάει στην Οξφόρδη και μιλάγατε για τη συνέχεια του Ελληνισμού. Και κάποιος φοιτητής είπε: «Ποια συνέχεια; Βίαζαν τις γυναίκες οι μαύροι, οι Τούρκοι, οι πάντες». Κι εσείς απαντήσατε: «Εγώ δεν ήρθα να κάνω μάθημα Ζωολογίας». Υπάρχει συνέχεια του Ελληνισμού λοιπόν;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ: Κοιτάξτε, σαφώς δεν υπάρχει. Εχει τελειώσει. Αλλά στην Ιστορία δεν ξέρουμε ποτέ τι τελειώνει και πώς. Από τη στάχτη βγαίνει φωτιά και από το χώμα μάρμαρο. Θέλω να πω ότι η Ιστορία έχει εκπλήξεις. Αυτή είναι η ελπίδα μας. Και είναι η ελπίδα μας όχι γιατί περιμένουμε το ξαφνικό ή το περίεργο ή το ιδιαίτερο, αλλά διότι αυτό που ήταν η Ελλάδα, ο Ελληνισμός, για την ανθρώπινη Ιστορία δεν μπορεί να χαθεί. Εχει ανάγκη η ανθρωπότητα για να είναι ανθρωπότητα τους Προσωκρατικούς μεγάλους φιλοσόφους μας και μετά τη χριστιανική εκδοχή που οικοδόμησε ο Ελληνισμός. Δηλαδή ο Ελληνισμός στα ερωτήματά του τα υπαρξιακά βρήκε απάντηση στη θεϊκή επαγγελία.
Δ.Δ.: Μα, ο Χριστιανισμός στην αρχή δεν ήταν εναντίον της αρχαιότητας;
Χ.Γ.: Καθόλου, ποτέ.
Δ.Δ.: Η Υπατία, φερ’ ειπείν, στην Αλεξάνδρεια.
Χ.Γ.: Ατομικές περιπτώσεις οι οποίες δεν επηρεάζουν την ιστορική πορεία. Η συνέχεια της ελληνικής αρχαιότητας είναι ο Χριστιανισμός. Τα μεγάλα χριστιανικά ονόματα είναι μια δυνατότητα απόδειξης άμεση. Διαβάστε τον Μάξιμο τον Ομολογητή, διαβάστε τον Γρηγόριο Παλαμά, διαβάστε τον Μέγα Βασίλειο, τον Γρηγόριο. Βλέπετε ότι είναι η ίδια η προβληματική και η εκφραστική της Αρχαίας Ελλάδας, μόνο που τώρα έχει πρόταση ενεργή.
Δ.Δ.: Ποια είναι αυτή;
Χ.Γ.: Η απάντηση ή η έννοια;
Δ.Δ.: Η έννοια.
Χ.Γ.: Η έννοια είναι τι είναι αλήθεια και τι είναι ψέμα. Αλήθεια δεν είναι μια τεκμηριωμένη άποψη.
«Η Ιστορία έχει πάντα τη δυναμική της. Ο μακαρίτης ο Τρίτσης, σοφό παιδί, είχε πει: στη μεταβιομηχανική εποχή ή θα μπούμε με τα αρχαία ελληνικά ή δεν θα μπούμε ποτέ. Οταν λες κάτι τέτοιο, ή έχεις πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα ή δεν ξέρεις τι λες. Ο Τρίτσης ήξερε τι έλεγε»
Σκηνή 2η
«Πάντες ομοδοξούσι και έκαστος επιμαρτυρεί»
Δ.Δ.: Η επιστήμη λέει ότι πρέπει να τεκμηριώνουμε την αλήθεια. Η επιστήμη λέει ότι αυτό που βρίσκουμε πρέπει να αποδεικνύεται.
Χ.Γ.: Είναι μια λιγάκι απλοποιημένη άποψη. Τη θεωρία της σχετικότητας, λίγο αν τη μελετήσετε, θα κατανοήσετε ποια ήταν η πρόταση η οποία ανέτρεψε ριζικά την πορεία της Δυτικής Ευρώπης και του κόσμου. Η αλήθεια είναι η μη λήθη, δηλαδή η μη απόκρυψη, δηλαδή η εμφάνεια, η φανέρωση. Το «εις φως έρχεσθαι». Αυτό ήρθε στους αντίποδες του cogito, δηλαδή του νεότερου βαρβαρικού πολιτισμού που άρχισε στη Δυτική Ευρώπη με τους Ούνους. Σεβαστή η εξέλιξή τους, αλλά καμία σχέση με την Αρχαία Ελλάδα.
Δ.Δ.: Αυτοί ισχυρίζονται ότι έχουν σχέση με την αρχαία Ελλάδα.
Χ.Γ.: Καμία. Αν δείτε τους σοβαρούς μελετητές, τα μεγάλα ονόματα, ο Χάιζενμπεργκ, φερ' ειπείν, κατάλαβε αμέσως τι θα πει αρχαία Ελλάδα. Η αλήθεια είναι εκείνη η γνώση που μεταδίδεται ως εμπειρική βεβαιότητα και όχι ως συλλογιστική απόδειξη. Ολοι έχουμε την εμπειρία ότι το τριαντάφυλλο μυρίζει ωραία. Αυτή η εμπειρία, η κοινή εμπειρία, βεβαιώνει το αληθές. Κάνει τη γνώση να είναι μη λήθη, αλήθεια.
Δ.Δ.: Το «μη λήθη» σημαίνει ότι δεν ξεχνώ, επίσης.
Χ.Γ.: Ναι. Η λήθη ως ξεχασιά είναι πολύ νεότερη ερμηνεία.
Δ.Δ.: Εσείς πώς την ερμηνεύετε;
Χ.Γ.: Η αλήθεια, επαναλαμβάνω, είναι η φανέρωση, η μη λήθη. Για τους Ελληνες η βάση της γνώσης είναι η άμεση σχέση, η όραση, η αφή, η ακοή - ως άμεση σχέση ή και κοινωνούμενη σχέση. Γιατί αν εσείς μου πείτε ότι αυτό το ποτήρι μπροστά μας τώρα έχει ζεστό νερό, εγώ θα σας πω ότι ψεύδεστε. Διότι όποιος το δοκιμάσει, ο ένας μετά τον άλλο θα βεβαιώσει ότι το νερό είναι κρύο. «Πάντες ομοδοξούσι και έκαστος επιμαρτυρεί» που έλεγε και ο Ηράκλειτος. Ολοι έχουν ομού την δόξαν και έκαστος επιμαρτυρεί, δηλαδή ο καθένας λέει «ναι, κι εγώ το λέω». Τότε κάτι αληθεύει. Δηλαδή η αλήθεια είναι ένα γεγονός γνώσης.
Δ.Δ.: Αν το πάρουμε αυτό και το φέρουμε στη σημερινή πολιτική πραγματικότητα, τότε σημαίνει ότι η πλειοψηφία έχει δίκιο. Οτι όσοι ψηφίζουν το πρώτο κόμμα έχουν δίκιο, ενώ οι άλλοι ψεύδονται.
Χ.Γ.: Αυτό δεν είναι αλήθεια, αυτό είναι διανοητική επιλογή. Το χαρακτηριστικό γνώρισμα της Δύσης, του δυτικού πολιτισμού, που σήμερα είναι παγκόσμιος, είναι η «adaequatio rei et intellectus», δηλαδή η σύμπτωση έννοιας και νοουμένου. Εχω την έννοια του βάζου, βλέπω αυτό εδώ και όταν αυτό συμπίπτει με την έννοια που έχω στο μυαλό μου, τότε αληθεύει. Εντελώς μηχανιστική λειτουργία. Ενώ για τον Ελληνα αληθές είναι αυτό που είπα πριν, η μη λήθη, η φανέρωση, το «εις φως έρχεσθαι».
«Συγγνώμη, να πω σε παρένθεση τους στίχους του Γκάτσου. “Στα κακοτράχαλα τα βουνά / με το σουραύλι και το ζουρνά / πάνω στην πέτρα την αγιασμένη / χορεύουν τώρα τρεις αντρειωμένοι”. Είχα γράψει σε επιφυλλίδα ότι αν είχα τη δυνατότητα, θα το έκανα εθνικό ύμνο των Ελλήνων»
Σκηνή 3η
«Ο Βενιζέλος, το παραπαίδι της Δύσης»
Δ.Δ.: Σύμφωνα με τις αντιλήψεις σας, υπάρχει μια σύγκρουση ανάμεσα στον δυτικό πολιτισμό και στην Ελλάδα.
Χ.Γ.: Και στην Αρχαία Ελλάδα; Ριζική.
Δ.Δ.: Και στη σημερινή Ελλάδα. Ή όχι;
Χ.Γ.: Η σημερινή Ελλάδα είναι ένα καλαμπούρι. Δεν είναι ούτε Ευρώπη, ούτε Αρχαία Ελλάδα, αλλά μια τρίτη υποανάπτυκτη κατάσταση, όπου επιμένουμε να έχουν προτεραιότητα η κατανάλωση, τα λεφτά που βγάζουμε, το πώς θα μιμηθούμε, πώς θα αντιγράψουμε. Δεν βλέπετε τώρα αυτή η καταστροφή που γίνεται στις μέρες μας; Ολη αυτή η περιοχή της Αττικής, το Φάληρο, η Γλυφάδα, η παραθαλάσσια Αττική, αυτός ο παράδεισος των θεών. Και το κάνουν τώρα μπίζνες. Και θα χτίσουν πολυώροφους ουρανοξύστες. Κι όλο αυτό το θεωρούμε πρόοδο, ενώ είναι ο αφανισμός μας. Γιατί εδώ δεν θα μείνει ούτε πεντάρα. Ολο αυτό θα παραδοθεί στο διεθνές κεφάλαιο. Είναι τραγική η κατάστασή μας και δεν θέλουμε να το παραδεχθούμε. Βλέπετε, τα κόμματα είναι αντιγραφή των κομμάτων της Δύσης. Καπιταλισμός, σοσιαλισμός, με βάση τη ρύθμιση της διαχείρισης του χρήματος. Αυτά δεν έχουν καμία σχέση με Ελλάδα και ελληνική παράδοση. Ακόμα και στην Τουρκοκρατία επιβίωνε ο Ελληνισμός. Ελεγε ο Σβορώνος ο μακαρίτης, ο οποίος ήταν αριστερός αλλά τίμιος αριστερός: υποκείμενο φορολογικής υποχρέωσης τέσσερις αιώνες κάτω από την Τουρκοκρατία δεν ήταν το άτομο· ήταν η κοινότητα. Η διαφορά είναι κολοσσιαία. Δεν ήσασταν εσείς, ο κύριος τάδε, κι εγώ, ο κύριος δείνα, αλλά ήταν η κοινότητα. Που σημαίνει ότι το τι θα πληρώναμε φόρο το συνεννοούμασταν στη συνέλευση της κοινότητας. Εσείς είχατε περισσότερο σιτάρι, εγώ είχα λίγο, θα πληρώνατε φέτος περισσότερο φόρο, εγώ λιγότερο φόρο. Αυτό που προείχε ήταν η σχέση. Γι’ αυτό λέω ότι η Ελλάδα έχει μεθοδικά καταστραφεί.
Δ.Δ.: Εχει μεταλλαχθεί.
Χ.Γ.: Μεθοδικά. Η Δύση το επιδίωξε και το πέτυχε. Μην ξεχνάτε ότι τα πρώτα κόμματα που ιδρύθηκαν στην Ελλάδα μετά την απελευθέρωση ήταν το Γαλλικό, το Αγγλικό και το Γερμανικό.
Δ.Δ.: Το ρωσόφιλο, το αγγλόφιλο και το γαλλόφιλο.
Χ.Γ.: Ακριβώς. Πρακτορεύανε. Και όσες προσπάθειες έγιναν, ο Ιων Δραγούμης ας πούμε...
Δ.Δ.: Ο Βενιζέλος;
Χ.Γ.: Ο Βενιζέλος ήταν τυπικά Δυτικός. Ο Βενιζέλος ήταν τσιράκι της Δύσης. Το παραπαίδι που είχε η Δύση για να κάνει τις δουλειές της εδώ. Η καταστροφή που συντελέστηκε είναι δραματική και δεν έχει νόημα να κλαιγόμαστε διότι είδατε, ζήσαμε κι εμείς πράγματα. Εγώ τουλάχιστον, κι εσείς φαντάζομαι, ζήσαμε την καταστροφή της γλώσσας, το μονοτονικό. Οι Γάλλοι μέχρι σήμερα συνεχίζουν να βάζουνε accent circonflexe και accent aigu. Σε εμάς ήρθε ένας ασήμαντος, ένας Βερυβάκης, υπουργός του Ανδρέα Παπανδρέου, και μέσα σε μια νύχτα με 15 υπογραφές όλες-όλες από τους 300 της Βουλής, πέρασε το νομοσχέδιο του μονοτονικού ως επίσημης γλώσσας του τόπου. Αυτοκτονία. Βγάλαμε το περίστροφο και πυροβολήσαμε. Και ούτε η Ακαδημία Αθηνών αντέδρασε, ούτε τα πανεπιστήμια, ούτε κανείς. Γιατί δουλέψανε μεθοδικά αυτοί με το επιχείρημα του χρήσιμου. Για τον Ελληνα πολίτη «το ζητείν πανταχού το χρήσιμον ήκιστα αρμόζει τοις μεγαλοψύχοις και ελευθερίοις» - το να ζητάς παντού τη χρησιμότητα ελάχιστα αρμόζει στους μεγαλόψυχους και στους ελευθέριους ανθρώπους. Το να είσαι πολίτης είναι ευθύνη και χαρά. Δεν είναι ούτε συμφέρον, ούτε κέρδος, ούτε τα μέτρα με τα οποία μετράει η Ευρώπη την αλήθεια. Αλλά δεν ξέρω αν έχει νόημα που τα λέμε και τα συζητάμε.
Σκηνή 4η
«Η Τ.Ν. δεν είναι φάρμακο»
Δ.Δ.: Δεν έχετε καμία ελπίδα;
Χ.Γ.: Κοιτάξτε, στην Ιστορία δεν μπορείς να πεις ότι κάτι είναι ανέλπιδο, γιατί η Ιστορία έχει πάντα εκπλήξεις. Με τα δεδομένα που έχουμε σήμερα, δηλαδή με τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τις ακαδημίες, όλα που είναι αντιγραφή της Δύσης, μίμηση, πιθηκισμός, αισθάνεσαι ότι δεν υπάρχει περιθώριο. Αλλά κανείς δεν ξέρει. Η Ιστορία έχει πάντα τη δυναμική της. Ο μακαρίτης ο Τρίτσης, σοφό παιδί, είχε πει: στη μεταβιομηχανική εποχή ή θα μπούμε με τα αρχαία ελληνικά ή δεν θα μπούμε ποτέ. Οταν λες κάτι τέτοιο, ή έχεις πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα ή δεν ξέρεις τι λες. Ο Τρίτσης ήξερε τι έλεγε.
Δ.Δ.: Μα θα μπούμε εμείς στην εποχή της Τεχνητής Νοημοσύνης με τα αρχαία ελληνικά; Αυτό που λέτε είναι φοβερό. Θα μπούμε στα ρομπότ με τα αρχαία ελληνικά;
Χ.Γ.: Η Τεχνητή Νοημοσύνη είναι το τέλος της ανθρωπότητας. Η Νοημοσύνη θα γίνει ένα χρηστικό εργαλείο, θα μπορούμε με νοήματα να συνεννοούμαστε, δεν ξέρω πώς. Είναι παιδαριώδη πράγματα.
Δ.Δ.: Δηλαδή η Τεχνητή Νοημοσύνη δεν θα μας βοηθήσει πάρα πολύ; Δεν θα έχουμε περισσότερο ελεύθερο χρόνο να συλλογιζόμαστε, να διαβάζουμε;
Χ.Γ.: Η Τεχνητή Νοημοσύνη δεν είναι φάρμακο. Η Τεχνητή Νοημοσύνη είναι εργαλείο το οποίο σε απαλλάσσει από το ύψιστο και το πιο ιδανικό λειτούργημα της νόησης που είναι το συλλογίζεσθαι. Η πάλη για την αλήθεια, αυτό που κοινωνείται. Σας λέω εγώ ότι αυτό είναι ένα κομμάτι ψωμί και είναι ωραίο. Εσείς θα το επαληθεύσετε, όχι με κάποιο άλλο κριτήριο, αλλά αφού το φάτε.
Δ.Δ.: Ετσι δημιουργείται μια σχέση.
Χ.Γ.: Ακριβώς. Η αμεσότητα της σχέσης. Την οποία αγνοεί και καταλύει η Τεχνητή Νοημοσύνη. Η οποία είναι σαν μια γραφομηχανή, ό,τι της λες, το λέει. Δεν γεννάει. Ο Τσαρούχης δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι Τεχνητή Νοημοσύνη.
Δ.Δ.: Μα λένε ότι σε λίγο, μετά την Τεχνητή Νοημοσύνη, θα φτάσουμε σε ένα επίπεδο όπου τα ρομπότ, τα ανδροειδή, θα λειτουργούν.
Χ.Γ.: Αυτά είναι για τις λαϊκές φυλλάδες που πουλάνε εντυπωσιασμό. Πουθενά στη Γη δεν θα βρείτε κάποιον σοβαρό μελετητή, στοχαστή, να σας πει τέτοιες κουβέντες. Αυτά είναι φτηνιάρικα πράγματα της αγοράς, τα οποία πουλάνε.
Σκηνή 5η
«Ο Δαρβίνος είναι καλαμπούρι»
Δ.Δ.: Είχατε γράψει ένα βιβλίο φοβερό, «Η ελευθερία του ήθους». Τι εννοείτε ακριβώς;
Χ.Γ.: Θα πω πάλι μια αντίθεση. Για τον δυτικό πολιτισμό, ελευθερία είναι η ανεμπόδιστη επιλογή. Μου γουστάρει να πιω απ' αυτό το ποτήρι, δεν μου γουστάρει. Αυτό το λένε ελευθερία. Αυτό για τον Ελληνα είναι αδιανόητο.
Δ.Δ.: Γιατί;
Χ.Γ.: Διότι είναι η αποθέωση του Εγώ. Η αποθέωση της ακοινωνησίας. Είστε ένα Εγώ και είμαι ένα Εγώ που υπερασπίζομαι μόνο τη θέση μου. Αντίθετα, για την Αρχαία Ελλάδα, για τον Ελληνισμό, η αλήθεια πραγματώνεται όταν «πάντες ομοδοξούσι και έκαστος επιμαρτυρεί». Δηλαδή η αλήθεια δεν είναι μια διακήρυξη που τη δεχόμαστε όλοι ως σωστή. Η αλήθεια είναι η εμπειρική μετοχή στο αληθές, δηλαδή στην κοινωνία των σχέσεων. Η μετάβαση από την αρχαία ελληνική αντίληψη για τη γνώση στη νεότερη πέρασε από τον Χριστιανισμό. Το καινούριο που έφερε ο Χριστιανισμός στον κόσμο, που η ελληνική φιλοσοφία δεν το είχε πει -το είχε πλησιάσει, αλλά δεν το είχε πει- ήταν ότι η αιτιώδης αρχή του υπαρκτού, δηλαδή η πηγή της ύπαρξης, δεν είναι ένας Θεός, που δεν μπορούμε καν να το περιγράψουμε.
Δ.Δ.: Δεν είναι ο Δαρβίνος;
Χ.Γ.: Ο Δαρβίνος είναι καλαμπούρι.
Δ.Δ.: Η καταγωγή των ειδών;
Χ.Γ.: Ναι, αφελές πράγμα. Σήμερα, αν πας να πεις για Δαρβίνο στις Θετικές Επιστήμες, θα χαμογελάσουν. Αυτό που κόμισε ο Χριστιανισμός και άρπαξαν οι Ελληνες αμέσως, είναι ότι έδωσε οντολογικό περιεχόμενο στην ελευθερία.
Δ.Δ.: Τι σημαίνει αυτό;
Χ.Γ.: Οντολογικό θα πει ότι δεν είναι η ελευθερία μια δυνατότητα επιλογών - διαλέγω αυτό και όχι εκείνο. Ελευθερία είναι να μην είσαι υποταγμένος σε καμία ανάγκη.
Δ.Δ.: Μα δεν έχεις ανάγκη να φας; Δεν έχεις ανάγκη να κοιμηθείς;
Χ.Γ.: Ακριβώς. Ο σκοπός του ανθρώπου είναι η αθανασία, δηλαδή να κοινωνείται η ύπαρξη, να αγαπάς και να αγαπιέσαι. Αυτό που η Εκκλησία είπε «αγαπάτε αλλήλους». Εμείς το έχουμε κάνει τώρα κι αυτό προσκοπικό: να είσαι καλό παιδί, να δίνεις καμιά ελεημοσύνη... Δεν εννοεί αυτό. Είναι η ελευθερία από κάθε προτεραιότητα του Εγώ. Η χαρά της κοινωνίας».
Δ.Δ.: Δηλαδή το Εμείς πάνω από το Εγώ. Αυτό είναι και κομμουνιστικό, μαρξιστικό.
Χ.Γ.: Σε τελείως άλλη κατεύθυνση.
Δ.Δ.: Εχετε ασχοληθεί με τον Μαρξ.
Χ.Γ.: Κοιτάξτε, ο Μαρξ ήταν ένα τυπικό παιδί της Δύσης. Επομένως σκεφτόταν με τη ratio, με τον συλλογισμό. Και υπολόγιζε ότι αν ο καθένας έχει τα αναγκαία προς χρήσιν, δεν θα έχει ανάγκη να πολεμάει τον άλλον. Διαψεύστηκε παταγωδώς. Το βλέπετε, ο καθένας δεν αρκείται σ' αυτό που έχει. Τα θέλει όλα.
Δ.Δ.: Αυτή η πλεονεξία, σταματάει πουθενά;
Χ.Γ.: Οχι. Διότι ο ορισμός του ανθρώπου είναι η πάλη, το άθλημα να ελευθερωθεί από το Εγώ.
Σκηνή 6η
«Ο Καστοριάδης ήταν έκτακτη περίπτωση»
Δ.Δ.: Ολα αυτά τα χρόνια της έρευνας που έχετε κάνει, των βιβλίων που έχετε γράψει, των επαφών, των σχέσεων που είχατε, ποια θα λέγατε ότι είναι η εποχή εκείνη που σας συνεπήρε;
Χ.Γ.: Οι δικές μου είναι, συμπτωματικά, αυτές τις οποίες πέρασα στη Γερμανία και στο Παρίσι. Κυρίως στο Παρίσι. Οπου γνώρισα τους Ρώσους της διασποράς. Που είχαν σχολή, θα τολμούσα να πω, που άφησε πίσω τον Ντοστογιέφσκι. Ο άνθρωπος της Δύσης που παλεύει και κατακτά την κληρονομιά που έχει από την ελληνική και εκκλησιαστική παράδοση, το Βυζάντιο. Εγώ την Εκκλησία τη γνώρισα στο Παρίσι, στους Ρώσους. Εκεί κατάλαβα για πρώτη φορά ότι η Ευχαριστία δεν είναι απλώς μια συγκέντρωση που κάνουμε για να πάρουμε ωφέλιμα συμπεράσματα. Είναι ένας άλλος τρόπος ύπαρξης. Το πέρασμα από το άτομο στην κοινότητα είναι ένα άθλημα. Και αυτό το άθλημα το λέμε Εκκλησία. Αλλά είναι το άθλημα το οποίο είναι χορηγός χαράς, χαίρεσαι τη ζωή σου, αγαπάς και αγαπιέσαι.
Δ.Δ.: Εκεί γνωρίσατε τον Κορνήλιο Καστοριάδη;
Χ.Γ.: Τον Καστοριάδη τον αγάπησα πολύ, τον θαύμασα πολύ. Ηταν έκτακτη περίπτωση.
Δ.Δ.: Τον Νίκο Πουλαντζά;
Χ.Γ.: Τον Πουλαντζά τον γνώρισα από μακριά, δεν συνδέθηκα μαζί του. Κυρίως με παρέσυρε η φιλία με τον Καστοριάδη, γιατί αυτοί οι δύο δεν ήθελαν να βλέπονται.
Δ.Δ.: Τον Κώστα Γαβρά;
Χ.Γ.: Δεν τον γνώρισα προσωπικά. Ηταν εκεί ο Τσουκαλάς, ο Ράμφος...
Δ.Δ.: Με τον Ράμφο επικοινωνείτε;
Χ.Γ.: Τώρα πια έχει ατονήσει, αλλά επί χρόνια ήμασταν σε επικοινωνία - με όλους αυτούς. Είναι ένας άνθρωπος με εξαιρετικές ικανότητες σκέψης, έκφρασης. Πολύ μεγάλος διανοητής και συγγραφέας. Εχω κάποιες διαφωνίες και επιφυλάξεις σε επιμέρους.
Δ.Δ.: Στα πολιτικά του ίσως.
Χ.Γ.: Οχι τόσο στα πολιτικά όσο στα φιλοσοφικά.
Επίλογος
«Στα κακοτράχαλατα βουνά...»
Δ.Δ.: Ψηφίσατε στις εκλογές ή δεν πήγατε;
Χ.Γ.: Πήγα.
Δ.Δ.: Τι ψηφίσατε; Αν μπορείτε να μου το πείτε, αλλιώς δεν πειράζει, ξεχνάω την ερώτηση.
Χ.Γ.: Δεν θέλω να σας πω. Ηταν η ψήφος μου ψήφος αηδίας, διαμαρτυρίας. Δεν με τιμά αυτό, αλλά δεν είχα άλλη λύση.
Δ.Δ.: Δηλαδή ψηφίσατε ένα κόμμα που δεν το πιστεύετε.
Χ.Γ.: Ας μην το συζητήσουμε.
Δ.Δ.: Ο έρωτας στη ζωή σας έχει παίξει μεγάλο ρόλο;
Χ.Γ.: Νομίζω πως ναι.
Δ.Δ.: Ποια ήταν η κορυφαία στιγμή της ζωής σας ερωτικά; Πού δώσατε τον εαυτό σας;
Χ.Γ.: Δεν μπορώ να πως μία στιγμή. Ηταν περίοδοι που έζησα πραγματικά μια πληρότητα ζωής. Αλλά αυτά είναι χαρίσματα. Δίδονται, χαρίζονται.
Δ.Δ.: Χαρίζονται; Δεν τα διεκδικεί ο άλλος;
Χ.Γ.: Το χάρισμα είναι η αμοιβαιότητα. Αγαπιούνται δύο άνθρωποι ξαφνικά ένας με τον άλλον χωρίς να το έχουν συνεννοηθεί, χωρίς να έχουν καν τολμήσει να το πουν ο ένας στον άλλον. Το θαύμα του έρωτα, είναι αυτή η έκπληξη όταν ανακαλύπτεις τον άλλον σε διαστάσεις που δεν μπορούσες να φανταστείς.
Δ.Δ.: Ε, αυτό είναι κάτι αισιόδοξο. Επομένως υπάρχει μια αισιοδοξία στη ζωή μας, ο έρωτας.
Χ.Γ.: Δεν υπάρχει μόνο στον έρωτα. Σε κάθε ανιδιοτελή σχέση.
Δ.Δ.: Μα, υπάρχει ανιδιοτέλεια σήμερα Πού;
Χ.Γ.: Στην Τέχνη.
...
{Δ.Δ. Φεύγοντας μου άνοιξε την πόρτα και ταυτόχρονα «άνοιξε» και μια χαραμάδα αισιοδοξίας και φωτός καταφεύγοντας σε στίχους του Νίκου Γκάτσου και του Διονύση Σαββόπουλου:}
Χ.Γ. «Συγγνώμη, να πω σε παρένθεση τους στίχους του Γκάτσου.
“Στα κακοτράχαλα τα βουνά
με το σουραύλι και το ζουρνά
πάνω στην πέτρα την αγιασμένη
χορεύουν τώρα τρεις αντρειωμένοι”.
Είχα γράψει σε επιφυλλίδα ότι αν είχα τη δυνατότητα, θα το έκανα εθνικό ύμνο των Ελλήνων. Μέσα σε τέσσερις πέντε στροφές είναι όλη η ιστορία του Ελληνισμού. Ενα απίστευτο πράγμα. Η ποίηση του Σεφέρη, η ποίηση του Ελύτη, τα δοκίμια του Λορεντζάτου, του Θεοτοκά, του Παπατσώνη. Στη ζωή μου μεγάλο δώρο ήταν η διανόηση η ελληνική σε δύσκολες, πάρα πολύ δύσκολες εποχές. Κατοχή, Εμφύλιος, δικτατορία. Και μέσα από αυτά ο Σαββόπουλος, η κορυφαία στιγμή του Ελληνισμού. Οχι κάποιας τέχνης ή κάποιας δεξιότητας. Ο Σαββόπουλος είπε με τα τραγούδια του πράγματα που όταν τα συλλαμβάνεις σε πιάνει ίλιγγος. “Σαν την ηχώ του Θεού στο βυθό του Εωσφόρου”. Απίθανος!».
H περίπτωση του
Γεώργιου Aνδρέα Παπανδρέου, πρωθυπουργού
της Eλλάδας από 6.10.2009 έως 11.11.2011, προσφέρεται
οπωσδήποτε για ανθρωπολογική μελέτη,
κυρίως για τα εντυπωσιακά συμπτώματα
υπεραναπλήρωσης μειονεξίας και απώλειας
επαφής με την πραγματικότητα.
Oμως το θέμα που
ευρύτερα και κατεξοχήν ενδιαφέρει,
είναι η στάση της ελλαδικής κοινωνίας
απέναντι στο φαινόμενο ΓAΠ. Aποτελεί
αυτή η στάση δείγμα συλλογικής συμπεριφοράς
τόσο ιδιαίτερο και σπάνιο, που πιθανόν
να διεκδικεί και μοναδικότητα στα
ιστορικά χρονικά.
Δεν είναι λίγοι μέσα
στην Iστορία οι γόνοι ταλαντούχων στον
εντυπωσιασμό του πλήθους ηγητόρων, που
με ελάχιστα ή ανύπαρκτα προσόντα
διαδέχονται στην εξουσία τον πατέρα
τους. Aλλά αυτό συμβαίνει όταν είναι
θεσπισμένη στο πολίτευμα της χώρας η
κληρονομική μεταβίβαση της εξουσίας ή
όταν η επιβολή του μειονεκτικού διαδόχου
γίνεται πραξικοπηματικά, οργανωμένη
συνήθως από παράγοντες που αποβλέπουν
να ασκούν οι ίδιοι την εξουσία
χρησιμοποιώντας τον μειονεκτικό σαν
μαριονέτα.
Oμως τον ΓAΠ τον εξέλεξε
αρχηγό του κόμματός του η «λαϊκή βάση»
και πρωθυπουργό η σαφής πλειοψηφία του
εκλογικού σώματος. Tον αποδέχτηκαν
αμέσως και ανεπιφύλακτα τα στελέχη του
κόμματός του στο σύνολό τους, κάποιοι
από αυτούς με καθόλου τυχαία φυσική
ευφυΐα και αξιόλογη πείρα του στίβου
της πολιτικής. Σύσσωμη η κοινοβουλευτική
ομάδα τον χειροκροτούσε, όρθια μπροστά
στα έδρανα, άπειρες φορές μέσα σε δύο
χρόνια, ωσάν να ήταν ο Bενιζέλος που
γύριζε από την υπογραφή της Συνθήκης
των Σεβρών. Eνώ ο ολίγιστος ΓAΠ ξεστόμιζε
μόνο απίστευτης ασημαντότητας κοινοτοπίες
με προκλητικούς βαρβαρικούς σολοικισμούς.
Δεν είναι υπερβολή
να πούμε ότι η περίπτωση ΓAΠ έκρινε το
επίπεδο του ελλαδικού πολιτικού
συστήματος και της κατά κεφαλήν
καλλιέργειας στην Eλλάδα σήμερα. Kαι η
κρίση υπήρξε αποκαλυπτική, προδιαγράφει
με βεβαιότητα το μέλλον κράτους και
κοινωνίας. Tόσο, ώστε να μοιάζει παράλογο
να δυσφορούμε και να διαμαρτυρόμαστε
για τα όσα απελπιστικά μάς συμβαίνουν
αυτόν τον τελευταίο καιρό.
Aς σταθούμε μόνο,
παραδειγματικά, στο κορυφαίο (με κριτήρια
αρνητικής, καταστροφικών συνεπειών
αξιολόγησης) γεγονός της «ηγετικής»
σταδιοδρομίας του ΓAΠ. Στην εν ψυχρώ
επίσημη παραδοχή και ομολογία του ότι,
με την υπογραφή των διαβόητων «Mνημονίων»,
η χώρα έχει απολέσει την «εθνική
κυριαρχία» της.
H υπογραφή των
«Mνημονίων» δεν ήταν μια αναπότρεπτη
«μοίρα». Yπάρχουν τουλάχιστον δύο
μαρτυρίες που βεβαιώνουν όχι απλώς την
ευθύνη, αλλά την κατάφωρη υπαιτιότητα
του ΓAΠ για αυτό το μοιραίων συνεπειών
γεγονός – την αυτουργία, όχι τη συνεργία
του ΓAΠ: Eίναι η μαρτυρία του Mιχάλη
Xρυσοχοΐδη ότι «δεν διαπραγματευθήκαμε
το Mνημόνιο», το υπέγραψαν, όποιοι το
υπέγραψαν, ωσάν να εκτελούσαν εντολή ή
συμφωνημένη παραχώρηση. Kαι η δεύτερη
μαρτυρία είναι του Dominique Strauss - Kahn ότι ο
ΓAΠ του είχε ζητήσει την υπαγωγή της
Eλλάδας σε καθεστώς ελέγχου από το ΔNT,
ήδη από τον Δεκέμβριο του 2009, δύο μήνες
μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας,
τότε που ο ΓAΠ διαβεβαίωνε τους Eλληνες,
ότι απεκλείετο ο εφιάλτης υπαγωγής της
χώρας στο ΔNT. Mετά τη δήλωση του D. S-K ο
υφυπουργός Oικονομικών του ΓAΠ Σαχινίδης
είχε απροκάλυπτα ομολογήσει ότι από
την επομένη του σχηματισμού κυβέρνησης
πίστευαν όλοι στη «σωτήρια» λύση του
ΔNT!
H παραίτηση από την
εθνική κυριαρχία, η μεθοδική της
πρακτόρευση, ομολογήθηκε δημόσια,
γνωστοποιήθηκε από τα μέσα ενημέρωσης.
Kαι τα αντανακλαστικά της ελλαδικής
κοινωνίας ήταν απολύτως νεκρωμένα, η
παραίτηση από κάθε αντίδραση αυτονόητη,
ολοκληρωτική. Tο κοινοβούλιο («σύμβολο»
και «προπύργιο» της δημοκρατίας!) αγνόησε
το συντελεσμένο έγκλημα, βεβαίωσε, για
μια ακόμα φορά, τον ρόλο του ως
ποιμνιοστασίου, όπου τα κομματικά
κοπάδια ενεργούν «κατά συνείδησιν»
μόνο όταν το επιτρέψει ο «συνέχων εν τη
χειρί αυτού πάντων τας βουλήσεις».
Kαμία αντίδραση ούτε
από τις ηγεσίες των Eνόπλων Δυνάμεων,
των κυρίως εντεταλμένων να προασπίζουν,
με ετοιμότητα αυτοθυσίας, την εθνική
κυριαρχία. Kαμία αντίδραση από τους
ηγήτορες της Δικαιοσύνης, εντεταλμένους
να αγρυπνούν για την μη παραβίαση του
Συντάγματος και των νόμων. Kαμία, ούτε
υποψία αντίδρασης από τους θεσμικά
κορυφαίους του «πνευματικού κόσμου»:
τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον πρόεδρο
της Aκαδημίας Aθηνών, κάποιους πρυτάνεις
πανεπιστημίων, κάποιους εξέχοντες
διπλωμάτες. Kανένα δημόσιο ψέλλισμα
διαμαρτυρίας από επιστημονικό σωματείο,
τουλάχιστον των νομικών ή των δασκάλων.
Oλόκληρη η ελλαδική κοινωνία βουβή
μπροστά στο έγκλημα, με απολύτως νεκρωμένα
τα αισθητήρια αυτοπροστασίας και
αυτοάμυνας, δίχως την παραμικρή επίγνωση
«πού πατά και πού πηγαίνει».
Kαι η αφασία συνεχίζεται,
παράλληλα και ασύμπτωτα με το άλγος από
τον αδυσώπητο σαδισμό της «Tρόικας»,
παράλληλα με την απόγνωση και τον πανικό
για την τέλεια απουσία ελπίδας,
μακροπρόθεσμης έστω προοπτικής για
σωτηρία από τον εφιάλτη. Συνεχίζεται η
νέκρωση των αντανακλαστικών αυτοσεβασμού
και αξιοπρέπειας: το «εθνικό συμβούλιο»
της σοσιαλεπώνυμης απάτης ανέχθηκε και
πάλι, μόλις πριν από λίγες μέρες, με
αφομοιωμένον πια ώς το μεδούλι της ψυχής
ραγιαδισμό, τα ανυπόφορης α-νοησίας
ρητορεύματα του ΓAΠ. Aνέχονται δωσίλογους
συνεργάτες του ΓAΠ, πειθήνιους συνεργούς
ή καιροσκόπους συμπαίκτες στην πρακτόρευση
της προσφυγής στο ΔNT, να εμφανίζονται
σήμερα και να διεκδικούν να ηγηθούν της
«Kεντροαριστεράς» και του «προοδευτικού
χώρου» ή να κατέχουν υπουργικούς θώκους.
Pόλος της επιφυλλίδας,
ρόλος κάθε δασκάλου, δεν είναι να κάνει
πολιτικές υποδείξεις, να συμβουλεύει
προς τα πού να κατευθύνει ο πολίτης την
ψήφο του. Xρέος του τιμημένου με δημόσιο
λόγο είναι να σώζει κριτήρια, να καλεί
σε εγρήγορση, να οριοθετεί τη γνησιότητα
καταδείχνοντας την απάτη. Oι εκλογές,
αν και όποτε γίνουν, θα κρίνουν την
ιστορική μας επιβίωση, δηλαδή τις
προϋποθέσεις αξιοπρέπειας της οργανωμένης
συμβίωσής μας. Nα θυμηθούμε λοιπόν ότι:
Δεν επιβιώνει
συλλογικότητα παραιτημένη ή αδιάφορη
για την αξιοπρέπεια. Δεν θα επιβιώσουμε
αν δεν αποβάλλουμε από τον δημόσιο βίο
αμετάκλητα όχι μόνο όσους συνέπραξαν
με τον ΓAΠ στην εκχώρηση της εθνικής
κυριαρχίας, αλλά και όσους ανέχθηκαν
να συνυπάρχουν στο ίδιο κόμμα με τους
αυτουργούς της εξευτελιστικής μας
ατίμωσης.
Χθές
Σάββατο αργά το βράδυ σκεφτόμουνα να
συμμαζέψω κάποιες σκόρπιες σκέψεις για
να μην πάει χαμένη η ευκαιρία να γράψω
κάτι μετά την θερινή ραστώνη για τον
Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό…
Σήμερα
το πρωί η καθυστερημένη είδησι του
θανάτου του Χρήστου Γιανναρά μου άλλαξε
τα σχέδια…
Ο
πρώτης γραμμής νεοέλληνας διανοούμενος
του 20ου αιώνα, (για εμάς τους ορθοδόξους
ελληνόψυχους και όχι ελληνώνυμους), ο
Γκρανμαίτρ του Γένους μας Χρήστος
Γιανναράς, χθές το Σάββατο 24
Αυγούστου άφησε
τον κόσμο μας αναχωρήσας για τις αιώνιες
μονές. {Δέν αποκλείω να ζήτησε να κάνει και μια στάσι
στις νήσους των Μακάρων...}
Σε
σχετικά παλιά μου ανάρτησι στον Νέο
Παλαμήδη, έγραφα (ήδη αποτυπωμένο και σε ιταλικό τίτλο ) ίσως όχι
χωρίς μια δόσι υπερβολής τον δικό μου
χαρακτηρισμό προς τον εκλιπόντα Δάσκαλο
της γενιάς μας: “Μέγας Μάγιστρος”. Και
μάλιστα έδινα και σχετική διευκρίνισι:
Σ.Σ. Ο χαρακτηρισμός
Μέγας Μάγιστρος – Γκρανμέτρ
, έχει δοθή ΙΣΟΤΙΜΑ απο τον υπογράφοντα
και σε έναν άλλο μέγιστο της γεννιάς
μας, τον αείμνηστο Σαράντο Καργάκο. Η
απώλεια αμφοτέρων πλήγωσε τον νεώτερο
Ελληνισμό (όπως συνέβη και προηγουμένως
με άλλες μεγάλες μορφές της Τέχνης και
του Πολιτισμού της εποχής μας …), αλλά
όπως σημειολογικά δείχνει και το ποσοστό
αναρτήσεων των δύο Μεγάλων Δασκάλων
μας σ’ αυτά τα 13 χρόνια λειτουργίας του
Νέου Παλαμήδη, η πλάστιγγα δείχνει να
γέρνει προς τον Φιλόσοφο. Ίσως και γιατί
ο διαχειριστής τον γνώρισε (πρόλαβε να
τον δεί και να τον ακούσει) και λίγο απο
πιο κοντά (Αθήνα και Χαλκίδα) σφίγγοντάς
του το χέρι με ευγνωμοσύνη και σεβασμό...
...
ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ
Για
τώρα μόνο κάτι φαινομενικά ψυχρό: την
βασική εργογραφία του εκλιπόντος
Δασκάλου (για κάποιους άτυπου πνευματικού
ηγέτη της λεγόμενης νεοορθοδοξίας, οι
περισσότεροι απο εμάς τον αναγνωρίζαμε
ως μπροστάρη μαχητή της Ρωμιοσύνης),
ενός νεοέλληνα διανοούμενου γνώστη καί της Θύραθεν φιλοσοφίας και παιδείας, αλλά και της
Πατερικής θεολογίας, ο οποίος πολέμησε
σθεναρά
κατά της
νεοελληνικής παρακμής.
Ισχυρός
αναμεταδότης – φάρος του πνευματικού
πολιτισμού του Ελληνισμού στην διαχρονία
του-- ο Καθηγητής, όρθωσε το ανάστημά
του ανάχωμα καί στην άνευ όρων παράδοσί
μας ως νεοελληνικής κοινωνίας στην Δύσι
καί σαν άλλος Ακρίτας στα φαινόμενα
πολιτικής και εκκλησιαστικής νόθευσης.
Πάντα συνειδητοποιημένος στον ρόλο του, συχνά οραματιστής στάθηκε
ανάμεσά μας με κάτι που μού ρχεται να το πώ ηρωικό
(ένα περίεργο κράμα απο το αρχαίο ελληνικό
ιδεώδες και το ορθόδοξο μοναχικό ήθος)
κατά του προϊόντος αφελληνισμού και
του επερχόμενου τέλους μας ως Έθνους
(: ο όρος κυρίως με την πολιτισμική του
σημασία).
Αυτά! Διότι
δεν θα ξεμπλέξουμε μαζί του με ένα
εθιμοτυπικό “Αιωνία η μνήμη”. Τό ίδιο
το (εκδεδομένο και μή) συγγραφικό έργο
του Καθηγητή απο μόνο του αποτελεί
ισχυρό αντίδοτο στη ποικιλώνυμη λήθη.
...
ΒΙΒΛΙΑ
Χάιντεγκερ
και Αρεοπαγίτης (1967
Η Ελευθερία του
ήθους (1970, 1979)
Το Οντολογικόν
περιεχόμενον της θεολογικής εννοίας
του προσώπου (1970)
Η Μεταφυσική του
σώματος (1971)
Η μεταφυσική του
σώματος-Σπουδή στον Ιωάννη της Κλίμακος,
Δωδώνη, (1971)
Ορθοδοξία και Δύση
- Η Θεολογία στην Ελλάδα σήμερα (1972)
Η απολογητική,
Γρηγόρη, (2η) 1975
Το πρόσωπο και ο
έρωτας (1976)
Αλήθεια και ενότητα
της Εκκλησίας (1977)
Σχεδίασμα Εισαγωγής
στη Φιλοσοφία (τομ. Α΄ και Β΄ 1980-1981)
Ορθός Λόγος και
κοινωνική πρακτική (1984)
Ερωτικών Αμφιλογία
η περί λιβελλοπράγμονος μοναχού,
Δόμος, 1989
Το άθλημα του κατ'
αλήθειαν βίου: η Θεομήτωρ ως όραμα και
ως πράξη, Άθως, 1992
Προτάσεις Κριτικής
Οντολογίας, Δόμος, (3η) 1995
Το πραγματικό και
το φαντασιώδες στην Πολιτική Οικονομία,
Δόμος, (2η) 1996
Τα καθ’ εαυτόν,
Ίκαρος, (3η) 1996
Πείνα και δίψα,
Γρηγόρη, (5η) 1997
Αλήθεια και ενότητα
της Εκκλησίας, Γρηγόρη, (2η) 1997
Η κόκκινη πλατεία
και ο θείος Αρθούρος, Δόμος, (5η) 1998
Χάιντεγγερ και
Αρεοπαγίτης, Δόμος, (4η) 1998
Αόριστη Ελλάδα –
Κοντσέρτο για δύο αποδημίες, Δόμος,
(2η) 1999
Το ρητό και τὸ
άρρητο – Τα γλωσσικά όρια ρεαλισμού
της μεταφυσικής, Ίκαρος, 1999
Ορθός λόγος και
κοινωνική πρακτική, Δόμος, (3η) 1999
Καταφύγιο
ιδεών-Μαρτυρία, Ίκαρος, (6η) 2001
Το πρόσωπο και ο
Έρως, Δόμος, (6η) 2001.
Σχεδίασμα Εισαγωγής
στη Φιλοσοφία, Δόμος, (5η) 2002
ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΜΑΣ :
Το παρόν ιστολόγιο αποτελεί μίαν ακόμη υλοποίηση του Καταστατικού τού Συλλόγου μας .
Ως διαδικτυακό ημερολόγιο – σημειωματάριο, ως γνωστόν, το ιστολόγιο αποτελεί γενικά χρησιμότατο μέσον επικοινωνίας . Εμείς επιπλέον εκτιμούμε πως και αυτό –εκτός της ιστοσελίδας- συνδυάζεται αποτελεσματικά με το παραδοσιακά προτιμώμενο ( και πράγματι μέχρι στιγμής αναγνωρισιμότερο και προσιτότερο) αυτών Έντυπο μέσον υπό την μορφή Περιοδικού.
Το Ιστολόγιο το βλέπουμε και ως ιστομπλοκάκι όπου αντανακλάται, δημοσιοποιείται ή και σχολιάζεται η δραστηριοποίηση του Συλλόγου, αλλά το οραματιζόμαστε και ως βήμα έκφρασης των μελών και φίλων τού Συλλόγου και των ενδιαφερόντων τους.
ΝΕΟΣ ΠΑΛΑΜΗΔΗΣ =
Ιστολόγιο που διευθύνεται απο έναν ελεύθερο Έλληνα -κομματικά ανέντακτο, φυσικά - και αντιεξουσιαστή, λάτρη τού Ελληνικού Πολιτισμού νοούμενου στην διαχρονία και στην Οικουμενικότητά του. Αφιερωμένου θαυμαστή τού ήρωα Παλαμήδη, του αγίου Γρηγορίου τού Θεολόγου και του Ιωάννη Καποδίστρια. Το «μπλόγκ» είναι ελεύθερο βήμα για όλα τα μέλη και τους φίλους τού Πολιτιστικού-Αθλητικού Συλλόγου της Χαλκίδας «ΑΒΑΞ ΚΑΙ ΠΕΣΣΟΙ».
(κλπ βλ allblogs.gr)
Αναρτήσεις
