Ο πόλεμος κατά της κτηνοτροφίας μας κορυφώνεται! Ένα βίντεο ντοκουμέντο για μια φάρμα (την τελευταία;) ελληνικής ράτσας προβάτων.La guerra contro l΄allevamento in apice! Un documentario su un allevamento di pecore in Grecia. The war against livestock is reaching its peak! A video documentary about a Greek sheep farm.

 

Απο νέος του λόγου μου παραμένω πιστός σημαιοφόρος μιας φαντασιακής Ελλάδας, μιας αληθινής μητέρας Πατρίδας, πραγματικής και υπερήφανης χώρας, υπο το αριστοτέλειο τρίπτυχο Αυτάρκεια, Αυτονομία, Ελευθερία... 

Τα χρόνια περάσαν, κάπου άρχισα να αποθαρρύνομαι, κάπου αναθαρρώ, μετά πάλι λιποψυχώ…

 

Εχθές έμαθα για μιά πολύ ανησυχητική είδησι σχετικά με την υγεία ενός Έλληνα κτηνοτρόφου, του κ. Θεοφίλου 1*, ο οποίος απο καιρό είχε καταφύγει στα ΜΜΕ (και τελευταία κυρίως στο Youtube) διαμαρτυρόμενος για το φλέγον ζήτημα της ευλογιάς των προβάτων στην χώρα μας.

 

Αναδημοσιεύω το βίντεο που έχει χαρακτήρα ντοκουμέντου και το οποίο ανέβασε προ 3-4 ημερών η οικογένεια του κ. Θεοφίλου. Καταγγέλλει πως υποχρεώθηκε να οδηγήσει στην σφαγή ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΟΒΑΤΑ της φάρμας, μιας φάρμας η οποία απο χρόνια εξέτρεφε στην μακεδονική γή μια συτόχθονη συγκεκριμένη ελληνική ράτσα…

 

Δείτε και ακούστε την μαρτυρία του ίδιου του Βοσκού και της οικογένειάς του.

Εγώ δεν έχω άλλα σχόλια. Τα λόγια με τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου πνίγηκαν μεσ’ στα δάκρυα…

 

Τα ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ πρόβατα ΡΟΥΜΛΟΥΚΙΟΥ, μία μέρα πριν εκλείψουν  

 

1* [ΣΣ. Νοσηλεύεται με εγκεφαλικό...]

 

 ΥΓ: Μπορεί να βγάλετε επιπλέον χρήσιμα συμπεράσματα, δεν ξέρω, άν παρακολουθήσετε (εκτός των άλλων) και το προ 2 σχεδόν εβδομάδων βίντεο του κ. Θεοφίλου, με κάποιες αμφιλεγόμενες απόφεις σε θέματα ταμπού: 

"Πώς κρατάμε το κοπάδι μας καθαρόαιμο |Η σημασία του αίματος"

 

Ένα επίγραμμα στο Βρετανικό Μουσείο και ένα προσόμοιό του, (για το δεκάμηνο της Ζ.Κ). A funeral epigram in the London British Museum and its replica.

Βρήκα πως κάπου στο Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου υπάρχει το παρακάτω χριστιανικό επιτύμβιο επίγραμμα. Η πληροφορία μου ήταν απο συλλογικό έργο Αρχαιολογίας και επιγραφικής, στο οποίο το μόνο που αναφέρεται (εκτός φυσικά απο την μεταγραφή του κειμένου) είναι η γεωγραφική προέλευσι του επιτύμβιου: Νουβία.

Όσο κι αν έψαξα, ακόμη δεν έχω καταφέρει να βρώ ούτε ακριβή χρονολόγησι, ούτε εικόνα του σχετικού αρχαιολογικού εκθέματος, κάποιας δηλαδή επιτύμβιας στήλης.

Για την συγκυρία του δεκαμήνου, καταφεύγω στην εύκολη αντιγραφή σε κεφαλαιογράμματη γραφή του επιγράμματος κάποιας χριστιανής κεκοιμημένης ονόματι Ευτυχούσα… Και σαν σε προσόμοιο, ...αλλάζω το όνομα.

.................................................................................................

ΤΟ ΕΠΙΤΥΜΒΙΟ ΕΠΙΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΟΥΣΗΣ

 

Nub. — London, British Museum

	☩ αγαθε φιλανθρωπε
	δια τους παμπληθ(εις)
	οικτειρμους σου,
	την ψυχην της δουλου
5	σου Ευτυχουσης κοιμηθεισης
	Χοιακ κεʹ, ηʹ ινδ(ικτι)ο(νος),
	αναπαυσον μετα παντων
	των δικαιων σου
	εις τοπον χλοης επι
10	υδατος αναπαυσεως,
	ενθα απεδρα πασα
	οδυνη και λυπη και
	στεναγμος εν τη λαμπρ(οτητι)
	των αγιων σου ναιελυε(—)(?),
15	θ(ε)ε παντ(οκρατ)ωρ· αμην, αμην,
	αμην. ☩

.....................................................................

ΤΟ ΠΡΟΣΌΜΟΙΟΝ Στην Ζωίτσα μου...

 

 

113 χρόνια από τη Θυσία του Λορέντζου Μαβίλη. Αναδημοσιεύοντας ένα ωραίο επετειακό κείμενο για τον μεγάλο Πατριώτη – Ποιητή (και Σκακιστή)! Omaggio ai 113 anni dal sacrificio di Lorenzo Mavilis, nostro grande poeta, giocatore di scacchi e patriota!

 

Με πρόλαβε ο εκλεκτός διαδικτυακός (FB) φίλος Στυλ. Καβάζης και μάλιστα κατα αρκετές ημέρες πριν την σημερινή επέτειο στην απόδοσι τιμής στον μεγάλο πατριώτη και ήρωα.  "Βιάστηκε" να δώσει στην δημοσιότητα την ανάρτησί του, αλλά την έκανε τόσο ωραία και πλήρη, που με απαλλάσσει απο την προσπάθεια να ξαναγράψω κάτι προσωπικό στην διαιώνισι του μεγαλείου του ποιητή-σκακιστή Λορέντζου Μαβίλη! Σπεύδω λοιπόν να αναδημοσιεύσω κατα το μεγαλύτερο μέρος του το εξαιρετικό του κείμενο.

Να θυμίσω, βεβαίως, στους φίλους τού Νέου Παλαμήδη οτι εκτός απο κανα δυο λογάκια πεζά εδώ στο Ιστολόγιο, διοργάνωσα καί δύο αφιερωματικά Σκακιστικά Τουρνουάστην Χαλκίδα και, ακόμα, έκανα καί μια λυρική απόπειρα να εκφράσω την αγάπη μου στο πρόσωπο και το έργο του του Dr Greco!

Συγχαίρω και ευχαριστώ τον εξαίρετο φίλο!

…………………………………………………….

 

113 χρόνια από τη Θυσία του Λορέντζου Μαβίλη – Ο Ήρωας των Σονέτων και της Ελευθερίας

 

 

(...) Είναι γνωστόν ότι στο επιτάφιο επίγραμμα του Αισχύλου εκείνο που δοξαστικά τονίζεται δεν είναι το ποιητικό έργο του αλλά η συμμετοχή του στη μάχη του Μαραθώνα και η «ευδόκιμος αλκή» που επέδειξε. Ετσι κι αλλιώς, όμως, η περίπτωση του Αισχύλου αποτελεί ίσως το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ενός λαμπρού ποιητή που παίρνει ενεργά μέρος σε έναν πατριωτικό πόλεμο. 

Ανάλογο παράδειγμα πολεμιστή και ποιητή σχεδόν 2500 χρόνια μετά είναι ο Λορέντζος Μαβίλης, ο οποίος σκοτώνεται, ντυμένος το κόκκινο χιτώνιο των Γαριβαλδινών (για να μη φαίνεται το αίμα!), σε ηλικία 52 ετών, στον Δρίσκο, απέναντι από τα Γιάννενα, στις 28 Νοεμβρίου 1912. 

Ο Λορέντζος Μαβίλης είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες μορφές των γραμμάτων μας και όχι μόνο. Υπήρξε κάποτε αγαπημένος ποιητής πολλών και η σχετική βιβλιογραφία για το έργο του δεν είναι ευκαταφρόνητη, θεωρείται άλλωστε όπως αναφέρω και παραπάνω ο μεγαλύτερος σονετογράφος της Ελλάδας. Παρολα αυτά ο φλογερός πατριώτης και οραματιστής, εγκαταλείπει από νωρίς την «απραξία» και συμμετέχει ενεργά και απολύτως συνειδητά στους απελευθερωτικούς αγώνες του έθνους.

 

Το 1896 συμμετείχε στην επανάσταση της Κρήτης, πολεμώντας μαζί με τους αντάρτες στα κρητικά βουνά. Και το 1897, κατά τον ελληνοτουρκικό πόλεμο, συγκέντρωσε εβδομήντα Κερκυραίους εθελοντές και όλοι τους πήγαν να πολεμήσουν στην σκλαβωμένη Ήπειρο, όπου και τραυματίστηκε στο χέρι. Τα έξοδα της εκστρατείας των εθελοντών τα κάλυπτε ο ίδιος.

Μερικά χρόνια αργότερα, ο Βενιζέλος τον παίρνει στο επιτελείο του και το 1910 ο ποιητής εκλέγεται βουλευτής Κέρκυρας του κόμματος των Φιλελευθέρων στη Β' Αναθεωρητική Βουλή.

Η ομιλία του στη Βουλή (16.2.1911) για το «γλωσσικό» άρθρο 107 του Συντάγματος αποτελεί την κορύφωση των αγώνων του για τη Δημοτική Γλώσσα και σταθμό στην ιστορία του γλωσσικού ζητήματος: Ο Επτανήσιος σολωμικός Μαβίλης, υπερασπίζοντας τη Δημοτική Γλώσσα μέσα στην Ελληνική Βουλή, είπε απευθυνόμενος στους καθαρευουσιάνους: "Χυδαία γλώσσα δεν υπάρχει. Υπάρχουσι χυδαίοι άνθρωποι. Και υπάρχουσι πολλοί χυδαίοι άνθρωποι ομιλούντες την καθαρεύουσαν". ("Εφημερίς των συζητήσεων της Βουλής", Β' Αναθεωρητική Βουλή, 1911, σελ. 689, συνεδρίασις 36).

Ο ακέραιος χαρακτήρας του και η μη προσαρμογή του στο ρεύμα της συναλλαγής που επικρατούσε (ρουσφέτι) συνετέλεσαν στο να μην εκλεγεί βουλευτής στις επόμενες εκλογές. Γράφει στο φίλο του Σ. Θεοτόκη: «Έχεις δίκιο εις όσα μου γράφεις, μα η πολιτική του Βενιζέλου είναι εθνική, για τούτο πρέπει να παραβλέψουμε τις αδυναμίες ή τις ασυνέπειες που παρουσιάζει. Όσο για μέ, αποφάσισα να μην πολιτευθώ άλλο. Θα αποτραβηχτώ από την πολιτική και θα περιμένω. Όταν σημάνει η σάλπιγγα, θα πάω και εγώ να αφήσω τα ελεεινά μου κότζια σε μια ρεματιά της ονειρεμένης μας πατρίδας».

Λίγο καιρό μετά τα λόγια του αυτά αποδείχθηκαν προφητικά και επιβεβαιώθηκαν με τον εμβληματικότερο τρόπο, όταν στις 28 Νοεμβρίου του 1912 έγινε επικεφαλής του λόχου των εθελοντών ερυθροχιτώνων Γαριβαλδινών και μαχότανε στο Δρίσκο, σε ένα ύψωμα έξω από τα Ιωάννινα. Την ώρα της μάχης μια σφαίρα τού διαπερνά τα μάγουλα και του σπάει τα δόντια. Καθώς μεταφέρεται αιμόφυρτος στο πρόχειρο νοσοκομείο, μια δεύτερη σφαίρα τον χτυπά στο στόμα.

 

Με τον τρόπο του θανάτου του σπουδαίου μας ποιητή πεθαίνει αργότερα κι ένας λογοτεχνικός ήρωας: Ο Καπετάν Μιχάλης του Νίκου Καζαντζάκη, που ανοίγει το στόμα του και φωνάζει «Ελευτερία ή...» Και χωρίς να τελειώσει τη φράση «μια μπάλα μπήκε μέσα στο στόμα του, μια άλλη πέρασε από το δεξό του μελίγγι και βγήκε από το ζερβό».

Όμως η τότε αιματηρή πραγματικότητα ξεπέρασε τη λογοτεχνική γραφίδα. Τα τελευταία λόγια του ισπανικής καταγωγής Έλληνα ποιητή ήταν τα εξής: «Περίμενα πολλές τιμές, αλλά όχι και την τιμή να πεθάνω για την Ελλάδα».

 

Σε μια εποχή όπου χαρακτηρίζεται είτε από την απουσία προτύπων (δηλαδή καθοδηγητικών εικόνων που διαμορφώνουν την προσωπικότητα, σμιλεύουν την ψυχή και το πνεύμα του παιδιού και του νέου ανθρώπου) είτε από την κατασκευή πλασματικών "ηρώων"και "προκάτ" επετείων, φαντάζει ανάγκη περισσότερο από ποτέ να αναδεικνύουμε περιπτώσεις τέτοιων ανθρώπων που υπηρέτησαν τα υψηλότερα ιδανικά και αξίες μέχρι τελευταίας ρανίδας του αίματος τους.

Αυτός λοιπόν ήταν ο Λορέντζος Μαβίλης, μια μορφή, ξεχασμένη από τους πολλούς στο πέρασμα του χρόνου, που όμως θα ζει μέσα στις καρδιές των αγνών Ελλήνων και θα φωτίζει, με την θυσία του, το δύσβατο μονοπάτι των ιδανικών και του βίου τους.

 

Υ.Γ. Κάποτε, οι άνθρωποι πέθαιναν για ιδανικά.

Σήμερα, τα ιδανικά πεθαίνουν μέσα στους ανθρώπους.Ίσως ήρθε η ώρα να ξαναθυμηθούμε τι σημαίνει τιμή, χρέος, Ελλάδα.

 

 

Στυλ. Καβάζης

 

[ΣΣ: Ολόκληρο το post εδώ. ]

 

 

 

 

Μια αρχαία ανεπίγραφη επιτύμβια στήλη μιας μορφωμένης μή Αθηναίας γυναίκας. Museo Nazionale di Atene: lapide di una donna istruita (IV secolo a.C.. National Museum of Athens: Tombstone of an Educated Woman, 4th c. BC.

 Στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών. Μια ανεπίγραφη επιτύμβια στήλη απο πωρόλιθο Βοιωτικής προέλευσης, χρονολογούμενη στον 4ο π.Χ. αιώνα.

 

 Αφήνω την περιγραφή:

“Μια νεαρή γυναίκα με λεπτό χιτώνα και ιμάτιο κάθεται σε ένα σκαμνί, με το αριστερό της χέρι, στολισμένο με ένα βραχιόλι, να ακουμπά με χάρη σε ένα μαξιλάρι... Με το δεξί της χέρι απλώνει ένα πουλί σε ένα γυμνό αγόρι που στέκεται μπροστά της...”

 

Κατα την αρχαία άγραφη σύμβασι οι μορφές των ανθρώπων, αδιόρατα θλιμένες, αλλά ήρεμες, διέπονται απο μια κλασσική ωραιοποίησι/εξιδανίκευσι. Η καθήμενη μορφή (σχεδόν πάντοτε γυναίκα) ταυτίζεται με το πρόσωπο που φεύγει και αφήνει πίσω τα εγκόσμια.

 

Ο καλλιτέχνης καλείται να αποδώσει στο έργο του όχι τόσο τα σωματομετρικά ακριβή χαρακτηριστικά των μορφών, όσο την ευγένειά τους και το συγκρατημένο στοιχείο του πένθους απο κοινού με το αναπόφευκτο της μοίρας. Επιλεγμένα σύμβολα και υλικά αντικείμενα μέσα στις συνθέσεις, προσφέρουν επιπλέον πληροφορίες για τους απαθανατιζομένους.

 

Μεταφράζω τα γενικώς ισχύοντα λόγια ενός ξένου ειδικού: «Ο θάνατος είναι πάντα παρών, αλλά σαν να θέλει να σεβαστεί την ομορφιά της ανθρώπινης μορφής, αγγίζει τα μαρμάρινα ομοιώματα με ένα ανάλαφρο δάχτυλο, μόνο και μόνο για να εναποθέσει πάνω τους έναν χαρακτήρα ήρεμης, γλυκιάς σοβαρότητας και απαλής, μελαγχολικής γαλήνης.» *

 

Σ’ αυτήν την σκηνή αποχαιρετισμού ο γλύπτης έχει αποτυπώσει κάτω απο το κάθισμα της, πάνω σε ένα τετράγωνο κουτί, δύο κυλινδρικά αντικείμενα, σαν τυλιγμένα χειρόγραφα ή σαν βιβλία. Υλικό δηλαδή ανάγνωσης ή γραφής. 

Εξ ού και πολλοί βλέπουν στο πρόσωπο της νεαρής γυναίκας μια ποιήτρια! Μιά μορφωμένη γυναίκα, που αποχαιρέτησε τον κόσμο αφήνοντας τα διαβάσματα ή τα γραψίματα στην μέση...

 

 

*  “Death is always present, but as though it respected the beauty of the human form, it touches the marble effigies with a light finger, only to impress upon them a character of tranquil sweet gravity and of gentle, melancholy serenity.”