Ένα ποίημα για τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης και τους Πρόσφυγες. La poesia “Nessuna voce” di Teodoro Dorros (1930) come dedica ai Profugi e alla Giornata Mondiale di Poesia. A poem by Theodoros Dorros; as a tribute for the World Poetry Day and the refuges.

Αφού ο εφετινός ο εορτασμός της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης σχεδιάστηκε να αναδείξη το προσφυγικό θέμα, ας αφιερώσουμε κι εμείς εδώ στον "Νέο Παλαμήδη" ένα ποίημα, καταλλήλως επιλεγμένο, ενός από τους πρωτοπόρους ποιητές του νεοελληνικού μοντερνισμού –ή κατά πολλούς και του υπερρεαλισμού—του Θεόδωρου Ντόρρου (1895 - 1954).
Για αυτόν τον ιδιόρρυθμο και παράδοξο Ελληνοαμερικανό τής μιας και μόνης ποιητικής συλλογής, ίσως μας δοθή η ευκαιρία να επανέλθουμε.

.......................................






Καμιά φωνή


Δέ με χωρούν οι τόποι σας.
Ούτ’ οι χαρές σας ούτ’ ο πόνος μου.
Δέν είναι δυνατό μου να ζώ κάθε στιγμή ο ίσιος σας.
Σας θάβω και με θάβετε.
Κι η ασχήμια του πεθαμού σας λυπητερότερη απ’ το
θάνατο.
Κουβέντες μόνο
απ’ τα ψηλώματα του νού.
Τέτοιες, που σβήνουν κάθε «πιο αληθινό»'
με στεναγμούς υπομονής,
και μ’ ομορφιές ελπίδας του αδύνατου.
Πάντα το άγνωστο, η μοίρα και το μέλλον.
Με διώχνει από παντού ο ξαφνιασμός μου:
Γιατί, δε φώναξα μονάχος, δυνατά, ποτές μου.
Και σε κανένα μπρός.
Κι ούτε ποτές μου θα φωνάξω,
σαν τρελός,
με φλέβες φουσκωμένες.
Κι άλλος κανείς.
Φωνή της ανθρωπιάς,
κείνης που βγαίνει καυτερή ως το πετσί,
και που παγώνει κάθε ψέμμα ζεστασιάς,
ακόμα δεν ακούστηκε.
Μόνο να πεί:
“Σταθείτε και σωπάστε.
Ξεχάστε τις αντίζωες του πίθηκου αξίες.
Πάψτε ζητώντας τα μεγάλα της ζωής
και τα δικά σας
στων αλλονών το μικρανθρώπισμα,
στις κυριότητες του νυσταγμού σας.
Γινήτε λίγοι.
Πολύ λίγοι για νά’ στε ζωντανοί.'
Κεί πού ‘στε μαζεμένοι, η ανθρωπιά ντροπή.
Και βάρβαρη η δική μου
όταν μου λείπει η συφορά σας.
Δέ με χωρούν οι τόποι σας. Δέν ξέρω πού να ζήσω.

Θ. Ντόρρος,  «Στου γλυτωμού το χάζι», Παρίσι, 1930