Παλαμήδης
...
Και ωστόσο, εγώ τα γράμματα επινόησα
Όλα, όχι δεν θα το πω
Και ας προσμετρούν στα τόσα μου
και τούτο το κατόρθωμα
Κάποια τα βρήκα
Των Φοινίκων
Η φωνή, ένιωθα να τους λείπει η φωνή
Κι φύση γύρω μου φωνήεσσα
Και ζωηρότατη
Ως έβλεπα τους γερανούς να πτερουργούν,
Να σχηματίζουν με το πέταγμά τους
Τρεις γωνίες και καμιά την ίδια ώρα
φαντάστηκα το ύψιλον,
έτσι το βάφτισαν κατοπινοί,
γράμμα κινούμενο,
να σημαδεύει τον αέρα
ν΄ ανοίγει και να κλείνει
να ηχεί και να σωπαίνει
…
Δεν ήθελε τον πόλεμο
Ένα σπιτάκι, ναι, ένα παλάτι,
αυτός ο πόθος του, τριμμένος
Ήτανε κι οι χρησμοί και βάραιναν
ήταν της μάνας του ο λόγος
μή φύγεις γιε μου κι ακριβέ
καμώθηκε τον τρελαμένο
Στ’ αλέτρι ζεύει βόδι και γαϊδούρι,
αλάτι σπέρνει
Μυρίστηκα τον μπαγαπόντη
Τον πόνεσα, δεν λέω
αλλά το χρέος μου να τον στρατεύσω
Για την Ελένη
Είτε αρπαγμένη είτε ερωτοδοσμένη
Εμείς οφείλαμε . το θάνατό μας.
Αρπάζω νιάνιαρο τον γιό του
Μπροστά στ΄ αλέτρι τον απίθωσα
Και τότε ο δήθεν θολωμένος θόλωσε
Με το στρατήγημά μου
Τ΄ αλέτρι αφήνει
Αδράχνει τον Τηλέμαχο
Γιέ μου καμάρι μου του λέει
Κι όλο να κλαίει το νήπιο να βασανίζεται
Κείθε κρατάει το πάθος του
Δεν με συγχώρεσε
Ούτε στον κάτω κόσμο
Κάν εκεί δεν θέλησε να ανταμώσει τη σκιά μου
Κι όχι συγγνώμη, όχι
Τέτοια ποτέ δεν ήταν στο φέρσιμο του
Μα να μου πει και να μου ιστορίσει
Ποια λήξη έλαβε ο πόλεμος
Και πώς
Ποιοι Αχαιοί πλανιούνται ακόμα
Σε στεριές και θάλασσες
Ποιες μάνες ποια παιδιά προσμένουν άδικα
Πόσοι οι Τρώες που σωθήκαν – αν…
Όχι
Μ’ όλους κουβέντα έπιασε να μάθει
Μάνα, Αχιλλέα, τον μάντη Τειρεσία,
Πρώτον τον άκλαυτον Ελπήνορα
Τάχα τον πόνεσε η καρδιά του
Τον Παλαμήδη εμέ ως και νεκρό με σκότωσε
Ο ποιητής του
Στον διαλεχτό του την αθανασία έδωσε
Εγώ, αφώνητος πέρασα από τα έπη του
Ανονόμαστος
Παντελής Μπουκάλας
("Ρήματα": Αθήνα, 2009. Εκδόσεις Άγρα).
("Ρήματα": Αθήνα, 2009. Εκδόσεις Άγρα).
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου