Τρίτη 7 Απριλίου 2015

Το τροπάριο της Κασσιανής σε μετάφρασι του Κόντογλου και σε ποιητική μεταγραφή του Κωστή Παλαμά. L'Inno di Kassiani in 2 traduzioni neogreche, di F. Kondoglou e del Palamas.

Για το εκπληκτικό ποίημα της Κασσίας/Κασσιανής (το γνωστό δοξαστικό τροπάριο από τα απόστιχα ιδιόμελα του όρθρου της Μ. Τετάρτης) έχουμε κάτι γράψει στο ιστολόγιο πριν από 1 τετραετία.
Σήμερα θα προσθέσουμε μια ποιητική απόδοσι στην νεοελληνική του Φώτη Κόντογλου και την εξαιρετική παραφραστική παραλλαγή του Κωστή Παλαμά.

 
Τροπάριο της Κασσιανής

Κύριε, η γυναίκα που έπεσε σε πολλές αμαρτίες,

σαν ένοιωσε τη θεότητά σου, γίνηκε μυροφόρα

και σε άλειψε με μυρουδικά πριν από τον ενταφιασμό σου

κι έλεγε οδυρόμενη: Αλλοίμονο σε μένα, γιατί μέσα μου

είναι νύχτα κατασκότεινη και δίχως φεγγάρι,

η μανία της ασωτείας κι ο έρωτας της αμαρτίας.



Δέξου από μένα τις πηγές των δακρύων,

εσύ που μεταλλάζεις με τα σύννεφα το νερό της θάλασσας.

Λύγισε στ’ αναστενάγματα της καρδιάς μου,

εσύ που έγειρες τον ουρανό και κατέβηκες στη γης.



Θα καταφιλήσω τα άχραντα ποδάρια σου,

και θα τα σφουγγίσω πάλι με τα πλοκάμια της κεφαλής μου·

αυτά τα ποδάρια, που σαν η Εύα κατά το δειλινό,

τ’ άκουσε να περπατάνε, από το φόβο της κρύφτηκε.



Των αμαρτιών μου τα πλήθη και των κριμάτων σου την άβυσσο,

ποιος μπορεί να τα εξιχνιάση, ψυχοσώστη Σωτήρα μου;



Μην καταφρονέσης τη δούλη σου, εσύ που έχεις τ’ αμέτρητο έλεος.

Φ. Κόντογλου 



  Κασσιανή

Κύριε, γυναίκα μαρτωλή, πολλά,
πολλά, θολά, βαρι τ κρίματά μου.
Μά, Κύριε, πς θεότης Σου μιλ
μέσ᾿ στν καρδιά μου!


Κύριε, προτο Σ κρύψ᾿ ντάφια γ π τ δροσαυγ λουλούδια πρα
κι π᾿ τς λατρείας τν τρίσβαθη πηγ
Σο φέρνω μύρα.


Οστρος μ σέρνει κολασίας... Νυχτιά,
σκοτάδι φέγγαρο, ναστρο μ ζώνει,
τ σκοτάδι τς μαρτίας φωτι
μ καίει, μ λιώνει.


σ πο π τ πέλαα τ νερ
τ ψώνεις νέφη, πάρε τα, ρωτά μου,
κυλνε, εναι ποτάμια φλογερ
τ δάκρυά μου.


Γύρε σ᾿ μέ. ψυχ πς πονε!
Δέξου με σ πο δέχτηκες κα γείραν
φραστα ς δ κάτου ο ορανοί.
κα σάρκα πραν.


Στ᾿ χραντά Σου τ πόδια, βασιλι
μου σ θ πέσω κα θ στ φιλήσω,
κα μ τς κεφαλς μου τ μαλλι
θ στ σφουγγίσω.


Τ᾿ κουσεν Εα μέσ᾿ στ ποσπερν
τς παράδεισος φς ν᾿ ντιχτυπνε,
κι λαφιασμένη κρύφτηκε... Πον,
σσε, λεος κάνε.


Ψυχοσστ᾿, ο μαρτίες μου λαός,
Τ ξεδιάλυτα ποις θ ξεδιαλύσ;
μέτρητό Σου τ λεος, Θεός! βυσσο κρίση.

Κ. Παλαμάς

Δεν υπάρχουν σχόλια: