«Σαν σκηνικό αρχαίας τραγωδίας»: νέο χρονογράφημα από τον Αιθεροβάμονα με υλικά ιλαροτραγωδίας “Come scenario di tragedia greca”; testo di cronaca di Eterovamon

      Έστι ουν τραγωδία

       

 Αγαπητοί επισκέπτες της ιστοσελίδας του Νέου Παλαμήδη, δεν πέρασε πολύς καιρός από το τελευταίο μου χρονογράφημα και αποφάσισα να ξαναχτυπήσω με λίγο χιούμορ, σάτιρα και με πικρόχολο προβληματισμό. Θυμήθηκα τη γνωστή ρήση του μεγάλου Θεμιστοκλή: «- Ουκ εά με καθεύδειν το του Μιλτιάδου τρόπαιον», τουτέστιν : «Δεν με αφήνει να κοιμηθώ το τρόπαιο του Μιλτιάδη». Έτσι κι εμένα δεν με αφήνει ήσυχο το του Δ.Ν.Τ. τρόπαιο.

    

 Σκεφτήκατε ποτέ ότι η σημερινή κατάσταση της Ελλάδας θυμίζει έντονα αρχαία τραγωδία; Να σας το αποδείξω πάραυτα. Ο ορισμός της αρχαίας τραγωδίας λέει:

« Η τραγωδία είναι μίμηση μιας πράξης σπουδαίας και τέλειας, που έχει κάποιο μέγεθος, με ωραίο λόγο, με πολλά επιμέρους θέματα, με δράση και όχι με απλή απαγγελία και η οποία με «ΕΛΕΟΣ» και με «ΦΟΒΟ»  ολοκληρώνει όλων των παθημάτων (των προσώπων) την ΚΑΘΑΡΣΗ».  

Η σωτηρία της πατρίδας από την καταστροφή, που είναι ΠΡΟ ΤΩΝ ΠΥΛΩΝ   (Hannibal ante portas) αναμφίβολα είναι μια πράξη σπουδαία και τέλεια!!!    Οι ηγέτες μας φωνάζουν ως νέοι Σαμψών: « - Αποθανέτω η ψυχή μας μετά των …άλλων φίλων»(βλέπε : Βενιζέλος). Θα μείνει για πάντα ένας ιδανικός αλλά ανάξιος εραστής.

Η συγκεκριμένη πράξη έχει μέγεθος, είναι ιδιαίτερα μεγάλου βεληνεκούς, εμβαδού και ειδικού βάρους. Μας έχουν ζαλίσει κάθε μέρα τα παπαγαλάκια των Μ.Μ.Ε. για τη μεγάλη υπερπροσπάθεια των σοβαρών πολιτικών μας να σώσουν τη χώρα μας. Βαρύγδουπες δηλώσεις, δήθεν προβληματισμοί, διάθεση αντίστασης στους καρχαρίες της τρόικας ( αυτό το έργο το έχω ξαναδεί) κ.λ.π.

Ηδυσμένος λόγος:  Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα μου τάπες με το πρώτο σου το γάλα, και στις αρένες του κόσμου μάνα μου  Ελλάς το ίδιο ψέμα πάντα κουβαλάς. Με ωραία λόγια , παχιά, που χαϊδεύουν τα αυτιά μας προσπαθούν να αποκοιμίζουν την αγωνία μας, το άγχος, την απελπισία μας, την ψυχική μας οδύνη. Στα λόγια είναι έμπειροι τεχνίτες, αλλά στα έργα είναι ΑΠΡΑΓΟΙ , ΑΣΧΕΤΟΙ, πολύ μακράν των προβλημάτων του εργαζόμενου και μαστιζόμενου λαού, από μεγάλα ΤΖΑΚΙΑ, που δέχτηκαν το χρίσμα της πολιτικής σαν ΓΟΝΙΚΗ ΠΑΡΟΧΗ. Αυτό μου θυμίζει την κληρονομική εξουσία. Αλήθεια, μήπως τελικά στην ουσία δεν έχουμε αληθινή ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ; Μήπως έχουμε στο κεφάλι μας κληρονομικούς βασιλιάδες, που απλά δεν φορούν το στέμμα για καθαρά επικοινωνιακούς λόγους;

Με πολλά επί μέρους θέματα:   Η γενικόλογη φράση « Η ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ» περιέχει πολλά επί μέρους θέματα, που το καθένα αποτελεί μια μικρή ενότητα: 

Έχουμε λοιπόν: «ΚΟΥΡΕΜΑ»- ΕΠΙΜΗΚΥΝΣΗ – ΕΠΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ- ΟΡΙΖΟΝΤΙΑ ΜΕΤΡΑ- ΠΕΡΙΚΟΠΕΣ- ΕΞΑΓΟΡΑ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ-  ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ- ΕΥΡΩ ή ΔΡΑΧΜΗ   κ.α. 

Όπως βλέπετε η αντιστοιχία με την αρχαία τραγωδία καλά κρατεί.

Με δράση και όχι με απαγγελία:  Να που φτάσαμε σε πιο κρίσιμα σημεία: οι σοφοί ηγήτορές μας δεν αρκούνται στα λόγια. Είναι σοβαροί άνθρωποι και γι’ αυτό προχωρούν σε έμπρακτη εφαρμογή λόγων τους: Όταν λένε π.χ. "Θα εφαρμόσουμε στο ακέραιο τα όποια μέτρα", το εννοούν και το κάνουν ...δέρνοντας τον παππού, γιατί τόλμησε να πάει κούτσα- κούτσα με το μπαστουνάκι του έξω από το ΙΚΑ ή έξω από το Υπουργείο ζητώντας απελπισμένος τη σύνταξή του, τα φάρμακά του. Τα όποια μέτρα καταστολής εξεγέρσεων, ταραχών, διαδηλώσεων, διαμαρτυριών, παραπόνων, διαφωνιών προς το ΣΥΣΤΗΜΑ αποτελούν την εμπράγματη απόδειξη ότι το κράτος δεν είναι μόνο λόγια, αλλά και έργα. Υπάρχει απόλυτη συνέπεια λόγων και έργων και κυρίως ΔΡΑΣΗ- ΔΡΑΣΗ- ΔΡΑΣΗ. Κι εμείς οι ταλαίπωροι φωνάζουμε σαν τον Κούρκουλο:  ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΚΑΡΒΟΥΝΟ!

Και φτάσαμε στο τελευταίο στοιχείο του Αριστοτέλειου ορισμού της τραγωδίας:  ΔΙ’ ΕΛΕΟΥ ΚΑΙ ΦΟΒΟΥ ΠΕΡΑΙΝΟΥΣΑ ΤΗΝ ΤΩΝ ΤΟΙΟΥΤΩΝ ΠΑΘΗΜΑΤΩΝ ΚΑΘΑΡΣΙΝ. Από έλεος και φόβο άλλο τίποτα. Κάθε μέρα που περνά, μια φτερούγα σπασμένη, ένα ανέλπιδο ιδανικό, ένα όνειρο που μάταια ζητά να βρει δικαίωση.  Αγωνία, άγχος, συμπόνια για τόσους και τόσους συνανθρώπους μας που έχουν ξεπεράσει και αυτό το όριο φτώχειας. Οίκτος για τον εαυτό μας που εξαθλιώνεται όλο και πιο πολύ. Φόβος για το Εγώ μας που μας το συνθλίβουν οι μυλόπετρες του ανελέητου συστήματος. Τρόμος για το ΑΥΡΙΟ που το βλέπουμε να έρχεται να μας καταβροχθίσει. Όμως, η ΚΑΘΑΡΣΗ δεν έρχεται. Μακάρι να είναι κοντά, για να τελειώσει αυτός ο εφιάλτης.

Αλήθεια, φίλοι μου, ποια τραγωδία σας θυμίζει η τωρινή κατάσταση της Ελλάδας; Να σας βοηθήσω λίγο; Μήπως τη γνωστή  «Ιφιγένεια εν Αυλίδι»; Η αντιστοιχία προσώπων και πραγμάτων είναι εκπληκτική: ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ: Ο ΤΟΝΥ, καθότι είναι ο προεξάρχων, ο ηγέτης. ΜΑΝΤΗΣ ΚΑΛΧΑΣ: Ο ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ, καθότι μια ζωή ήταν μάντης κακών επών, πάντα έτοιμος με το μαχαίρι υψωμένο να θυσιάσει την άμοιρη Ιφιγένεια, δηλαδή τον ελληνικό λαό. Θυμίζει τον Φούντα στην αξέχαστη ταινία ΣΤΕΛΛΑ: Δεν φταίει αυτός, αλλά η Στέλλα ( ο λαός) που στέκεται μπροστά του και αντιστέκεται. ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ ΤΟΥ ΧΟΡΟΥ: Ο ΚΟΥΒΕΛΗΣ, καθότι είναι αυτός που πάντα βγαίνει από το μέγαρο Μαξίμου κλαίγοντας για το νέο κάθε φορά θάνατο της χώρας μας. Εκείνες τις στιγμές η όψη του θυμίζει τη γνωστή μάσκα αρχαίας τραγωδίας με τον μορφασμό του θρήνου. Λυπάται το άμοιρο λαό, αλλά συμμετέχει ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΑΣ!  Ολοπρόθυμος κι αυτός για τη θυσία της Ιφιγένειας, με το αιτιολογικό ότι μόνο έτσι θα φυσήξει ούριος άνεμος για την κακοπαθημένη πατρίδα μας. Ώρα καλή στην πρύμνη μας κι αέρας στα πανιά μας! 

Ζούμε μια τραγωδία με άπειρα επεισόδια, με περιπέτεια, με κομμό(=θρήνο), με δράση. Το μόνο που λείπει είναι ότι ακόμα δεν φτάσαμε στην ΕΞΟΔΟ,  γι’ αυτό και δεν ξέρουμε αν θα είναι έξοδος από την κρίση ή  ΧΟΡΟΣ ΤΟΥ ΖΑΛΟΓΓΟΥ…  

ΑΙΘΕΡΟΒΑΜΩΝ