Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

Το σημερινό κείμενο του Στάθη για τις εθνικές εορτές, τις παρελάσεις και τις λαϊκές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας στην εφετινή επέτειο της 28ης Οκτωβρίου

Για μια ακόμα φορά ο γνωστός σκιτσογράφος και σχολιαστής της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία», Στάθης, (ΣΤΑΘΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ) με χαροποίησε και επιβεβαίωσε τα αισθήματα σεβασμού και εκτίμησης που του τρέφω.
Στο σημερινό φύλλο ο καλός αρθρογράφος (μόνιμος συνεργάτης της εφημερίδας στην στήλη «Ναυτίλος») γράφει με το γνωστό του ελληνοπρεπές ήθος (όχι ιδιαίτερα σύνηθες – δυστυχώς- για αριστερό διανοούμενο ή δημοσιογράφο) για τα τελευταία συμβάντα κατά το τριήμερο του εορτασμού της εθνικής Επετείου. Σε πείσμα όσων θολοκουλτουριάρηδων και κλπ διεθνιστών που θεωρούν τις Εθνικές Εορτές περιττές και τις (στρατιωτικές και μαθητικές) παρελάσεις «μιλιταριστικά κατάλοιπα» (και μάλιστα …«κακοφορμισμένα»), ο Στάθης με γνήσιο πατριωτικό συναισθηματισμό και με στέρεη συνείδησι ιθαγένειας δηλώνει, μεταξύ άλλων, πως «οι παρελάσεις -που ορισμένοι θέλουν να καταργηθούν- μπορεί για την εξουσία είναι μια τελετή καθ-ιέρωσης (σημαντικής μάλιστα, λόγω του μιλιταριστικού στίγματος που φέρουν), όμως για τον λαό είναι ένα ξεφάντωμα του συνανήκειν, της κοινότητας που καμαρώνει τα παιδιά της, που θυμάται…»!

(Πώς με τέτοιες απόψεις θα τον άφηναν οι σύντροφοι να τεθή επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας στις προηγούμενες εθνικές εκλογές;)
Εγώ νοερά υποκλίνομαι - ή μάλλον τον χαιρετώ συναγωνιστικά!


«Συνωστισμός» στις παρελάσεις

(…)
Αυτά που συνέβησαν κατά την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου σε πολλές πόλεις της Ελλάδας συνιστούν μια λαμπρή στιγμή έκφρασης ενός λαού που καταπονείται, αλλά και ταυτοχρόνως αφυπνίζεται -μάλιστα ενός ολόκληρου λαού, για αυτό και οι εκφάνσεις της διαμαρτυρίας του καλύπτουν όλη την γκάμα, από τους δεξιούς ώς τους αριστερούς.
Αν τώρα αυτό δίνει την ευκαιρία σε ορισμένους από την ελίτ (βάφεν ή έφεδρη) να χαρακτηρίζει τις διαμαρτυρίες ως «δεξιές» ή «αριστερές», τόσο της κόβει. Ή τόσο θέλει να δείχνει ότι της κόβει, προσπαθώντας να διεκπεραιώσει μια προπαγάνδα που απευθύνεται πλέον μόνο σε ηλίθιους.
Οι εθνικές επέτειοι είναι γιορτές μνήμης -και μέσα στις ψυχές μας κανονικά μνημόσυνα. Με τη χαρμολύπη τους και τα μηνύματά τους.
Για την εξουσία οι εθνικές επέτειοι καταλήγουν αφυδατωμένες να 'ναι μια τελετή
χρήσιμη για την υποστήριξη του οικοδομήματος που έχει στήσει, αλλά ταυτοχρόνως ρηχή• που περιορίζεται σε δυο πόζες και τρεις δεκάρικους
απ' αυτούς που σνομπάραμε ή κοροϊδεύαμε πιτσιρικάδες, όπως άλλωστε όλοι οι πιτσιρικάδες όλων των εποχών (όταν βρίσκουν τρόπους να μετατρέψουν την αγγαρεία σε χαβαλέ).
Για τον λαό όμως οι εθνικές επέτειοι είναι γιορτές. Για τους πατεράδες και τις μανάδες μας, για τα όσα κατόρθωσαν, για εκείνα στα οποία απέτυχαν -είναι γιορτές συλλογικής μνήμης και κατά τούτο συνθέτουν ταυτότητα. Μάλιστα ταυτότητα που όσον ενηλικιώνεται υπερβαίνει μύθους (γόνιμους ή χαλκευμένους) και τείνει προς μιαν αυτογνωσία όπλο.
Ακόμα και οι παρελάσεις -που ορισμένοι θέλουν να καταργηθούν- μπορεί για την εξουσία είναι μια τελετή καθ-ιέρωσης (σημαντικής μάλιστα, λόγω του μιλιταριστικού στίγματος που φέρουν), όμως για τον λαό είναι ένα ξεφάντωμα του συνανήκειν, της κοινότητας που καμαρώνει τα παιδιά της, που θυμάται τη δική της παιδική ηλικία -έτσι είναι η ζωή! χρειάζεται γιορτές για να μην είναι «μακρά οδός απανδόκευτος»...
Αλλωστε οι γιορτές έχουν το νόημα που τους δίνουν οι εορτάζοντες. Επί παραδείγματι η σημαία ως γιορτή: άλλο νόημα έχει στα χέρια του αντάρτη κι άλλο στα χέρια του δωσίλογου.
Αλλά, το κυριώτερο: οι επέτειοι κάθε φορά αποκτούν ένα νέο νόημα συνέχεια του παλιού και κατά τούτο ωραία απέδωσε ο Μανώλης Γλέζος όσα συνέβησαν προχθές στις παρελάσεις λέγοντας ότι ο λαός τιμά τον αγώνα τού ΟΧΙ με νέους αγώνες στο ίδιο πνεύμα!
Διότι όντως, αν τότε ο λαός αγωνίσθηκε εναντίον του φασισμού, σήμερα μπαίνει σε έναν νέον αγώνα εναντίον μιας οικονομικής χούντας εκείνου του χρήματος που θέλει να (ανα)γεννάται απ' τις στάχτες των ανθρώπων! σε όλον τον κόσμο, την Ευρώπη, την Ελλάδα...
Εκείνο που πρέπει να προσέξει η άφρων εξουσία (η οποία το έχει προσέξει και τρέμει) είναι πως: όταν φτάνει ο λαός να διαταράξει και να αποδομήσει την τελετή, έχει φθάσει ο κόμπος στο χτένι.
Είναι στιγμή σπουδαία και οριακή.
Ως εκ τούτου οι αποδοκιμασίες προς τον κύριο Πρόεδρο της Δημοκρατίας (με τις ύβρεις απολύτως καταδικαστέες) εξέφραζαν την απογοήτευση εκείνων που άλλα περίμεναν απ' τον παλιό αντάρτη. Και πάντως όχι να συγκαλύπτει τα καμώματα μιας κυβέρνησης ανδρεικέλων.
Τα «δύσκολα εύγε» γίνονται δύσκολα, αλλά γίνονται, «δύσκολες» επίσης «αποδοκιμασίες».
Ο λαός φέρθηκε εικονοκλαστικά, έσπασε τις τελετές, αυτό δεν είναι μια εύκολη συμπεριφορά. Φανερώνει οδύνη. Κι εν συνεχεία οργή που αρχίζει να οργανώνει τον εαυτό της.
Ή μήπως είναι βία οι διαμαρτυρίες και δεν είναι βία το πετσόκομμα των μισθών, οι φοροεπιδρομές (τουλάχιστον με Στούκας), ο εξευτελισμός των πολιτών διά της συκοφαντίας και η αιχμαλωσία της χώρας;


ΣΤΑΘΗΣ Σ. 31.Χ.2011

πηγή

«Ζητώ Συγγνώμη»: Ένα τραγούδι του Μηλιώκα για το Έπος της Αλβανίας και την σημερινή θλίιψι! Una canzone di Miliokas sulla tradita epopea del 1940...

Το διάβασα ως απλό στιχούργημα, αντί αποφώνησης, στην αντιπροχθεσινή σχολική εορτή του Εσπερινού Λυκείου και σκόρπισε ρίγη συγκινήσεως.
Ίσως πράγματι είναι το πιο ξεχωριστό τραγούδι του Γιάννη Μηλιώκα κι απ’ τα κορυφαία του.
Είχα υποσχεθή να το αναρτήσω (μαζί με το αντίστοιχο βίντεο) και στο ιστολόγιο…


Ζητώ Συγγνώμη

Ένα τραγούδι θα σας πω σαν το νερό
γι όσους πολέμησαν κι αντέχουνε ακόμη
θά ‘πρεπε να το είχα γράψει από καιρό
γι αυτό και πρώτα ταπεινά ζητώ συγγνώμη

Σε ένα ιατρείο μικρό της γειτονιάς
πήγα να βγάλω κάτι ακτινογραφίες
κι είδα ανθρώπους μιας παλιότερης γενιάς
που περιμέναν του γιατρού τις οδηγίες

Είχε ησυχία λες και μπήκα σε ιερό
κι είχανε όλοι του πατέρα μου τα χρόνια
ο γέρος μου έχει πια πεθάνει από καιρό
μα είχε προλάβει να χαρεί τρία εγγόνια

Με τρόπο έριξα μια γρήγορη ματιά
τέτοιο κατάντημα δεν είχα δει ποτέ μου
κι όλα αυτά τα ξεχασμένα γηρατειά
θα είναι σκέφτηκα ανάπηροι πολέμου

Ο ένας είχε το ένα πόδι του λειψό
άλλος το χέρι του δεμένο και πονούσε
ο τρίτος φόραγε κολάρο στο λαιμό
κι ένας άλλος την κυρά του κουβαλούσε

Ο νους μου πήγε στον πατέρα μου ξανά
τότε που μου έλεγε τα βράδια ιστορίες
σαν να είναι τώρα τον θυμάμαι να πονά
και να μιλάει για νεκρούς και τραυματίες

Κι όλοι αυτοί για την δική μου λευτεριά
έζησαν χρόνια κατοχής και τυραννίας
ήταν κορίτσια και αμούστακα παιδιά
και πολεμούσαν στα βουνά της Αλβανίας

Μου είχαν χαρίσει μια ελεύθερη ζωή
κι ότι κι αν ήμουν σε εκείνους το χρωστούσα
κι ήτανε μες τα γηρατειά τους τόσο απλοί
ούτε παράσημα φορούσαν ούτε λούσα

Πρόσωπα τίμια χωρίς εγωισμό
κι αν μες το πόλεμο τα πάντα είχαν χάσει
με ένα χαμόγελο και λίγο σεβασμό
όλα όσα τράβηξαν θα τα είχανε ξεχάσει

Ένιωσα ξάφνου μια τεράστια ντροπή
έσκυψα κάτω και είχα χάσει την μιλιά μου
μου ήρθανε δάκρυα και κρατήθηκα πολύ
και ευτυχώς που είχα μαζί μου τα γυαλιά μου

Ένα τραγούδι θα σας πω σαν το νερό
γι όσους πολέμησαν και πολεμούν ακόμη
θά ‘πρεπε να το είχα γράψει από καιρό
γι αυτό και πάλι, ταπεινά, ζητώ συγγνώμη


Στίχοι, μουσική και α΄ εκτέλεσι:
Γιάννης Μηλιώκας

Ζητώ Συγγνώμη- Γιάννης Μηλιώκας

Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

Αναζητούνται οι δέκα που θα είναι υπέροχοι (βουλευτές): Άρθρο Χ. Γιανναρά. Giannaras: in ricerca di dieci veri patrioti (nel Parlamento)

Ανταρσία της ποιότητας

Mε το ανθρώπινο υλικό που διαθέτουν τα δύο κόμματα εξουσίας, η συντελεσμένη καταστροφή της χώρας είναι αδύνατο να μην εξελιχθεί σε ιστορική τραγωδία. Kαι εντελώς αδύνατο να στοιχειοθετηθεί προοπτική ανάκαμψης.
Δεκαεφτά μήνες τώρα περιφρονείται βάναυσα η στοιχειώδης λογική: Δεν είναι δυνατό οι αυτουργοί της καταστροφής να διαχειρίζονται τη σωτηρία μας από τις εφιαλτικές συνέπειες των εγκλημάτων τους. Bασικό αίτιο της συντελεσμένης καταστροφής δεν είναι το κοινωνικό κράτος που το αφανίζουν, είναι το κομματικό, πελατειακό κράτος που δεν διανοούνται, οι αχρείοι, να το θίξουν έστω κατ’ ελάχιστο. Eίναι σκέτη παράνοια να περιμένουμε από τους φαύλους να πατάξουν τη φαυλότητα, από τους αποδεδειγμένα σπιθαμιαίους και ιδιοτελείς να συνεγείρουν την κοινωνία σε τιτάνιο άθλημα δημιουργικού μόχθου και αυταπάρνησης.
Σε δεκαεφτά ολόκληρους μήνες, από τους διακόσιους τριάντα εννέα βουλευτές κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν βρέθηκαν ούτε δέκα να λογαριάσουν την κοινωνία και την πατρίδα πριν από το κόμμα, πριν από την αρρωστημένη εξουσιολαγνεία τους.
Aς ήταν έστω δέκα με ασυμβίβαστη ανιδιοτέλεια, στοιχειώδη νοημοσύνη και πατριωτισμό. Tόσον πατριωτισμό που να μην αντέχει την ντροπή, τη διεθνή διαπόμπευση του ελληνικού ονόματος κάθε μέρα. Kαι τόση νοημοσύνη που να αντιλαμβάνεται τι αντιπροσωπεύει το άδειο βλέμμα του πρωθυπουργού, γιατί τον κατέδωσε ο Στρος-Kαν σαν εντεταλμένο να οδηγήσει την Eλλάδα στο ΔNT, γιατί τόση η μικρόνοια και ευτέλεια των κειμένων που τον βάζουν να εκφωνεί. Aς υπήρχαν έστω δέκα βουλευτές που να καταλαβαίνουν τη σπαραχτική μετριότητα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τη μικρομπακαλική του ατολμία να βάλει νυστέρι στο σάπιο κόμμα του.

Aρκούσαν δέκα βουλευτές για να πετύχουν το καίριο: Nα εξαναγκάσουν τις ηγεσίες τους σε απόσυρση από την πολιτική σκηνή. Nα συμφωνήσουν τα δύο κόμματα για τον σχηματισμό υπηρεσιακής κυβέρνησης από δοκιμασμένους, ταλαντούχους διαχειριστές της οικονομίας, της οργάνωσης, της διπλωματίας. Mε περιορισμένους στόχους: Nα διαχειριστεί ευφυώς τη χρεοκοπία.
Nα κατεδαφίσει μεθοδικά – θεσμικά το πελατειακό κράτος της κομματικής φαυλότητας. Nα πατάξει και διαλύσει, συνεπής στους όρους που θέτει το Σύνταγμα, όποια κόμματα με αυτάρεσκες δημόσιες διακηρύξεις και χρήση απροκάλυπτης βίας αρνούνται να τηρήσουν τους νόμους τους κράτους. Nα συγκαλέσει η υπηρεσιακή κυβέρνηση συντακτική εθνοσυνέλευση, για να αποκτήσει Σύνταγμα δημοκρατικού πολιτεύματος η χώρα.
Στη γερμανική κατοχή υπήρξαν τίμιοι Έλληνες πατριώτες που αντιστάθηκαν (ασυμβίβαστοι με τη δολιότητα των μανιακών του ολοκληρωτισμού), το ίδιο και στη χούντα. Διακινδύνευσαν, βασανίστηκαν, θυσιάστηκαν.
Σήμερα η Eλλάδα ατιμάζεται, εξανδραποδίζεται, καταδικάζεται να μείνει στο περιθώριο για δεκαετίες. Kαι δεν υπάρχουν ούτε δέκα πατριώτες στη Bουλή να αντιταχθούν στην ντροπή και στον εξευτελισμό που σαρκώνουν οι κομματικές ηγεσίες.
Δυο διευκρινίσεις: Γιατί όλη η ευθύνη αποκλειστικά και μόνο στους βουλευτές, γιατί απαλλάσσουμε τους πολίτες από το χρέος να υπερασπίσουν τα μέγιστα και τα τίμια του ατομικού και συλλογικού βίου; Διότι, απλούστατα, δεν υπάρχουν τρόποι και πρακτικές να αντιδράσει ο πολίτης σήμερα. Aν κατέβει στους δρόμους, θα τον καπελώσει το ΠAME, θα βρεθεί να «μάχεται» για τα εξωφρενικά συμφέροντα των πιο αδίστακτων συντεχνιών της φαυλότητας – όπως τα ανυποψίαστα σκολιαρόπαιδα των «καταλήψεων». Δεν υπάρχει άλλη ραχοκοκαλιά να συναρθρώσει την οργή των πολιτών, να τη συντονίσει σε γόνιμους στόχους, σε καρποφόρες ανατροπές. Oι «αγανακτισμένοι» πνίγηκαν στα ρηχά νερά του ερασιτεχνισμού, της φτηνιάρικης πολυαρχίας, της συναισθηματικής εκτόνωσης. Kάτι ανάλογο και η «Σπίθα» του Mίκη. H κομματοκρατία εξασφάλισε μεθοδικά, τριάντα χρόνια τώρα, την αδράνεια της εξηλιθιωμένης μάζας. Σήμερα ακόμα, ενώ η χώρα ρημάζει, η πασοκική (συνεπέστατα σοσιαλιστική) EPT πληρώνει 24 εκατομμύρια ευρώ για δικαιώματα μετάδοσης ποδοσφαιρικών αγώνων!
H δεύτερη διευκρίνιση: Ποιος εγγυάται ότι τα πρόσωπα στα οποία θα συμφωνήσουν τα δύο κόμματα εξουσίας, προκειμένου να σχηματιστεί «κυβέρνηση προσωπικοτήτων», δεν θα είναι οι γνωστοί μαϊντανοί παρακεντέδες κάθε εξουσίας; Πώς είναι δυνατό κόμματα που ανέχονται στους κόλπους τους τόση σαπίλα και τόσον κρετινισμό, να διακρίνουν και αξιολογήσουν την έκτακτη ανθρώπινη ποιότητα – να την επιστρατεύσουν σε «κυβέρνηση σωτηρίας»; Ποιος φαύλος ή ποιος μικρονοϊκός παραχώρησε ποτέ τη θέση του στον ανιδιοτελή και ταλαντούχο; Eδώ ακριβώς παρεμβάλλεται η ανάγκη για δέκα τίμιους αντιστασιακούς πατριώτες μέσα στη Bουλή. Που δεν θα διστάσουν να ελέγξουν με την ψήφο τους την ποιότητα όσων ανθρώπων προταθούν για την κυβέρνηση σωτηρίας.
Aυτή τη φορά να μπει ο πήχυς, πραγματικά, πολύ ψηλά. Mια – δυο εφημερίδες, με εγκυρότητα αμεροληψίας, μπορούν να συμβάλουν στον αδυσώπητο έλεγχο. Είναι θέμα, σχεδόν, ζωής ή θανάτου για τον ελλαδικό Eλληνισμό.

Σε τέτοιες ώρες το κύρος ανθρώπων και θεσμών μπορεί να είναι πολύ πιο αποτελεσματικό από τις συμβατικές εξουσιαστικές προνομίες.

Aν η Προεδρία της Δημοκρατίας τολμούσε να διακινδυνεύσει πρωτοβουλίες διακονίας των κριτηρίων για την επιστράτευση της ποιότητας.

Aν οι Ένοπλες Δυνάμεις δεν είχαν απεμπολήσει τις συνταγματικές κοινωνικές τους ευθύνες και δεν είχαν δραματικά υπαλληλοποιηθεί.

Aν έσωζε <την> βεβαιωμένη στην κοινή συνείδηση αφιλοχρηματία το Δικαστικό Σώμα.


Aν η Εκκλησία δεν ήταν ηθικολογική φιοριτούρα του δημόσιου βίου.

Tότε η ανάδυση στο φως της ανθρώπινης ποιότητας που ακόμα διασώζει, ναι, η ελληνική κοινωνία, θα ήταν ευκολότερη.

Tώρα μοναδική μας ελπίδα είναι να βρεθούν δέκα πατριώτες Έλληνες μέσα στη Bουλή, αποφασισμένοι για όλα.

Tην καταστροφή την αντέξαμε αρκετές φορές: το ’97, το ’22, το ’46 – 49. Tην ντροπή δεν αντέχουμε, τον εξευτελισμό. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει συχώρεση για τα σπιθαμιαία, ιδιοτελή ανθρωπάρια που κυβερνάνε την Eλλάδα σήμερα.

Χρήστος Γιανναράς
(Ημερομηνία δημοσίευσης: 17 Οκτωβρίου 2011 )

Πηγή

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

Ποιοι μας κυβερνούν και η αληθινή πατρίδα τους. Η επαναστατική ομιλία μιας εκπαιδευτικού στην Κάλυμνο. Discorso ribelle d' una insegnante a Kalimnos

Με μεγάλη χαρά πληροφορηθήκαμε από το ιστολόγιο «Το Γρέκι» για την απομαγνητοφώνησι της συγκλονιστικής ομιλίας που εκφώνησε στην Κάλυμνο μια άγνωστή μας συνάδελφος, ονόματι Νίνα Γεωργιάδου, κατά τη διάρκεια της πρόσφατης απεργιακής κινητοποίησης του εκπαιδευτικού κλάδου. Παραθέτουμε (μαζί με το σε ελάχιστα σημεία διορθωμένο από εμάς κείμενο) και το βίντεο, για να θαυμάσουμε και το αγωνιστικό ήθος που εκπέμπει η γενναία αυτή φωνή της εκπροσώπου της Β΄ ΕΛΜΕ Δωδεκανήσου.

Η Ομιλία:

"Απατεώνες του κοινού ποινικού δικαίου, υπάλληλοι των τοκογλύφων, ξεπουλητάδες, αγοραίοι πολιτικάντηδες, δοσίλογοι, μεταποιητές ιδεών, ελπίδων και αγώνων, κηφήνες, πλασιέ λεσχών, οίκων και άλλων συναφών επεξεργαστηρίων δουλείας, κουτοπόνηροι ψευδείς μεγαλοσυνδικαλισταράδες, καλοταϊσμένοι μεσάζοντες, μπουκωμένοι μικροδιανοητές, μισθωμένοι δημοσιογραφούντες, ντοπαρισμένοι μισθοφόροι, παλαμακιστές οπαδοί με το αζημίωτο, θρασίμια κουκουλοφόροι, κρανοφόροι σαδομαζοχιστές, μια μπάσταρδη γενιά φιδιού, εθνικοί σκουπιδιαραίοι, όπως τους ονόμαζε ο Ντίκενς.

Αυτοί μας κυβερνούν, αυτοί ξεπουλάνε τον τόπο, αυτοί ορίζουν σήμερα την εξαθλίωση των ανθρώπων του μόχθου, αυτοί τσακίζουν τα φτερά και τις ελπίδες των νέων ανθρώπων, αυτοί επιβάλλουν τη βαθιά θλίψη των απόμαχων της δουλειάς. Δική τους πατρίδα τα φουαγιέ της Ντόιτσεμπανκ, τα πεζοδρόμια της Γουόλ Στρητ, ο προθάλαμος της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ, η αίθουσα αναμονής της Γκόλντμαν Ζακς, οι διάδρομοι του Οίκου Μούντις, τα στούντιο των καναλιών, τα ακριβά φαγάδικα, οι εξώστες του Μεγάρου Μουσικής και, παρεμπιπτόντως, ο καφενές του παλατιού του Όθωνα, που στην κάλπικη δημοκρατία τους, τον βάφτισαν Κοινοβούλιο. Ακόμα κι αυτά υποθήκευσαν, στο όνομα ενός χρέους που απο το 1990 έχει αποπληρωθεί μιάμισι φορά, η χώρα μας ξεπουλήθηκε, το μνημόνιο, η δανειακή σύμβαση, το μεσοπρόθεσμο και η συμφωνία της 21ης Ιουλίου αποτελούν ντροπιαστικά σύμφωνα παράδοσης της χώρας. Οι εργαζόμενοι γίναμε πειραματόζωα εξαθλίωσης των εργασιακών σχέσεων, ισοπέδωσης του κόστους της δουλειάς μας, θύματα μιας φορομπηχτικής υστερίας και σάκοι του μποξ για τον κατασταλτικό μηχανισμό. Με απλά λόγια, φτώχεια ξύλο και απόγνωση.

Απ' όλα αυτά κρατήστε την καταγγελία των δασκάλων στο 7ο διαμέρισμα Αττικής: Οι μικροί μαθητές λιποθυμούν στο σχολείο απ' την πείνα, γιατί ο πατέρας απολύθηκε, η μάνα είναι άνεργη και το ψυγείο άδειο. Ένα παιδί μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, κι ο γιατρός διέγνωσε -με όση ντροπή μπορεί να διαθέτει σήμερα ένας άνθρωπος- υποσιτισμό. Την ίδια στιγμή που το λίπος γουργουρίζει ακόμα και στη φωνή του αντιπροέδρου και του ειδικού επί των οικονομικών.
Όμως εμείς, τα εκατομμύρια των εργαζόμενων, των άνεργων, των παιδιών, των απόμαχων της δουλειάς, δεν είμαστε υπήκοοι της Τρόικας, ούτε μετανάστες στην ίδια μας τη χώρα. Δεν οφείλουμε καμιά νομιμοφροσύνη σε ανδρείκελα και δοσίλογους, δεν οφείλουμε καμιά νομιμοφροσύνη σ' αυτούς που βουτάνε το υστέρημα του συνταξιούχου κι αφήνουν το φοροφυγά να πλουτίζει. Πατρίδα μας δεν είναι οι εντολές των τοκογλύφων, πατρίδα μας είναι ο τόπος μας και τα παιδιά μας, το ψωμί τους, η ελπίδα τους και το δικαίωμά τους να ονειρεύονται.

ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΠΑΛΛΑΪΚΟ ΞΕΣΗΚΩΜΟ,
ΕΜΠΡΟΣ ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ !!
"

Πηγή

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ "Β ΕΛΜΕ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΥ "

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

Προεόρτια λαϊκής εξέγερσης; «Επεισόδια» διαμαρτυρίες κατά την σημερινή παρέλασι και στην Χαλκίδα. Proteste e disapprovazioni contro governo a Calcide

Χάρι στα καλούδια της τεχνολογίας με τα φεϊσμπούκια και τα γιουτιούμπια, μόλις πληροφορηθήκαμε για την κυκλοφορία οπτικού υλικού από την αντίδρασι του λαού κατά την σημερινή μαθητική παρέλασι στην Χαλκίδα.
Στο παρακάτω γιουτιουμπικό βίντεο αποτυπώνεται η διαμαρτυρία των Χαλκιδέων, όπως καταγράφτηκε (απο την κάμερα του Sterea TV) σε σποραδικά, αλλά δυναμικά επεισόδια στην παραλία της πόλης μας κατά την διάρκεια της μαθητικής παρέλασης.
Διακρίνονται μεταξύ άλλων καί η βροντερή παρουσία των εκαπαιδευτικών (με το πανώ της ΕΛΜΕ), καθώς και οι έντονες αποδοκιμασίες (ειρωνίες, ύβρεις, γιουχαΐσματα) προς το πρόσωπο του αντιπεριφερειάρχη κ. Μπουραντά.

ΧΑΛΚΙΔΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ 28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2011


Ανθολόγησι συνθημάτων
Αρχικά αναφέρουμε το αναγραφόμενο στο πανώ των εκπαιδευτικών:
"ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ στη λεηλασία της ζωής μας".
Στα συνθήματα του πλήθους που ακούγονται (ανάμεσα στην βροχή των εκτοξευομένων ύβρεων, προσβλητικών εκφράσεων και κατηγοριών) αποτυπώνεται εύγλωττα το χάσμα μεταξύ πολιτικής εξουσίας και του λαού μας.
Κυριαρχεί το (προ εξαμήνου εμφανισθέν στο Σύνταγμα)
«Μια νύχτα μαγική, σαν την Αργεντινή,
να δούμε στο ελικόπτερο ποιος θα πρωτομπεί
»
Αλλά συχνά πυκνά υπάρχει και το αειθαλές «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία» ανακαινισμένο μετά την όψιμη συνειδητοποίησι σε:
«Ψωμί, παιδεία, ελευθερία. Η Χούντα δεν τελείωσε το ΄73».
Στο τέλος ακούγεται και το νόστιμο:
«Και Α και ΟΥ! Γαμώ το ΔουΝουΤού»!
Και η μονολεκτική (και ακραία ...λακωνική - ως μονοσύλλαβη!) αποφώνησι:
«Ούστ»!!

28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ. Δύο πατριωτικά κείμενα (Χολέβα, Νατσιού) αντί για Πανηγυρικούς. Για «Τα ΟΧΙ του Ελληνισμού» και τα λογοκριμένα συναξάρια των Ηρώων.

Όχι ένα, αλλά δύο επετειακά κείμενα για την Εθνική Εορτή φιλοξενούμε σήμερα.
Το ένα υπο τον τίτλο «Τα ΟΧΙ του Ελληνισμού» το είδαμε στο ιστολόγιο του Συνδέσμου Επιστημόνων Πειραιώς και είναι του φίλου μας Κωνσταντίνου Χολέβα, ενώ το δεύτερο υπογράφεται από τον μαχόμενο στα χριστιανικά-πατριωτικά μετερίζια εκπαιδευτικό της πρωτοβάθμιας, Δημήτρη Νατσιό. Το κείμενο αυτό πρωτοδημοσιευμένο (προχθές) στο Αντίβαρο έχοντας τον κάπως αφοριστικό τίτλο «Ανδρείους μπορεί να βγάζει κάθε πατρίδα. Αγίους μόνο η Ελλάδα» μοιάζει να διαλέγεται και με ένα νιτσεϊκό απόφθεγμα, για το οποίο απόφθεγμα-αφορισμό έχουμε και εμείς (με ανάλογο ελληνικό-ρωμαίικο πνεύμα) αρθρογραφήση.

1.
Τα ΟΧΙ του Ελληνισμού

Κωνσταντίνος Χολέβας - Πολιτικός Επιστήμων

Τώρα που διερχόμαστε μία μείζονα κρίση, οικονομική, ηθική, πνευματική, ακριβώς τώρα καθίσταται ακόμη πιο επίκαιρο το μήνυμα από το ΟΧΙ του 1940. Το ΟΧΙ που βεβαίως είπε ο Κυβερνήτης Ιωάννης Μεταξάς εκφράζοντας την άποψη της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού μας. Ήταν ένα ΟΧΙ κατά της ξένης εισβολής και υπέρ της ελευθερίας και της εθνικής αξιοπρέπειας. Οι φράσεις του Μεταξά προς τον Ιταλό Πρέσβυ Γκράτσι ήταν: “Alors c’ est la guerre”, που σημαίνει στα γαλλικά: Λοιπόν, έχουμε πόλεμο. Και το ΟΧΙ αυτό επαναλήφθηκε χιλιάδες φορές από απλούς φαντάρους και αξιωματικούς, από κληρικούς και λαϊκούς, από επιστήμονες και ολιγογράμματους μαχητές. Από άνδρες και γυναίκες που αισθάνθηκαν ότι προσεβλήθη η Παναγία κατά τον τορπιλλισμό της ΕΛΛΗΣ από ιταλικό υποβρύχιο στις 15 Αυγούστου 1940. Ο πόλεμος έγινε με υψηλά ιδανικά. Την Ορθόδοξη Πίστη και την Πατρίδα. Είχε ο απλός Έλληνας ισχυρούς προστάτες. Την Παναγία και την διαχρονική συνέχεια του Ελληνισμού. Τους ήρωες και τους μάρτυρες του Γένους.
Έγραψε σχετικά ο σπουδαίος λόγιος και δημοσιογράφος Σπύρος Μελάς: «Από αυτό το καμπαναριό της Μεγαλόχαρης αντιλάλησε ως τα πέρατα του Ελληνισμού η καμπάνα του εθνικού συναγερμού, όταν ο Ιταλός, αφήνοντας τον ακήρυχτο πόλεμο, ήρθε στις φανερές εχθροπραξἰες. Ο σεπτός ναός της παρθένου στάθηκε το ψυχικό στρατηγείο του έθνους. Μία θεία κόρη στρατηγεύει πάντα στους μεγάλους πολέμους των Ελλήνων. Η Αθηνά παράστεκε τους ήρωες στην Ιλιάδα. Τα στρατεύματα και ατ καράβια μας, στο αγώνα τούτο της λευτεριάς, η Μεγαλόχαρη της Τήνου...».
Ο Εμμανουέλε Γκράτσι, ο Ιταλός Πρέσβυς που επέδωσε στο Ιωάννη Μεταξά το επαίσχυντο τελεσίγραφο τα ξημερώματα της 28.10.1940, παραδέχεται ότι:
«Το έγκλημα της Τήνου είχε γι’ αποτέλεσμα, να μην πω έκαμε το θαύμα, να δημιουργηθεί σ’ όλην την Ελλάδα μια απόλυτη ενότητα ψυχών. Μοναρχικοί και Βενιζελικοί, οπαδοί και αντίπαλοι της 4ης Αυγούστου, πείστηκαν πως έναν μόνο αδυσώπητο εχθρό είχε η Ελλάδα: Την Ιταλία. Και πως αν δεν γινόταν να αποφευχθεί μιά σύγκρουση με την Ιταλία, θα ήταν προτιμότερο ν’ αντιμετωπισθεί ο εχθρός με ανδρισμό, παρά να υποχωρήσει το ελληνικό έθνος μπροστά σ’ έναν εχθρό, που δεν δίσταζε να μεταχειρίζεται τέτοια μέσα...».
Δεν μπορούσε να ήταν διαφορετική η απάντηση των Ελλήνων στην εισβολή του Μουσσολίνι. Ο Ελληνισμός καταγράφηκε με χρυσά γράμματα στις δέλτους της παγκόσμιας ιστορίας κυρίως με τα ΟΧΙ του. Η αντίσταση των Πανελλήνων κατά της Περσικής εισβολής το 490-479 π.Χ. έσωσε την Ευρώπη από την ασιατική βαρβαρότητα . Σήμερα εκατομμύρια άνθρωποι σε όλον τον κόσμο διδάσκονται με θαυμασμό το ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ του Λεωνίδα και το Ίτε παίδες Ελλήνων, που διέσωσε ο Αισχύλος. Το ΟΧΙ του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου το 1453 διέσωσε την τιμή και την υπερηφάνεια των Ελλήνων και κράτησε άσβεστη τη φλόγα της Μεγάλης Ιδέας. Είχε προηγηθεί, λίγα χρόνια πριν, το ΟΧΙ του Μάρκου Ευγενικού, Επισκόπου Εφέσου, προς τον Πάπα, ο οποίος ζητούσε την πλήρη υποδούλωση της Ορθοδοξίας στη Λατινική Δύση. Ο αείμνηστος Βρετανός Βυζαντινολόγος Σερ Στήβεν Ράνσιμαν παραδέχεται ότι αυτό το ΟΧΙ διαφύλαξε την ενότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας και όταν η Εκκλησία επιβιώνει, τότε επιβιώνει και ο Ελληνισμός. Το ΟΧΙ των Σουλιωτών και Σουλιωτισσών προς τον Αλή Πασά αποτέλεσε τον πρόλογο του 1821. Το ΟΧΙ του Παπαφλέσσα θαυμάσθηκε ακόμη και από τον σκληρό αντίπαλό του, τον Αιγύπτιο Ιμπραήμ. ΤΟ ΟΧΙ των Μεσολογγιτών και η συγκινητική Έξοδός τους παρακίνησαν διαδηλώσεις φοιτητών στην Αγγλία και στη Γαλλία και θυελλώδεις συζητήσεις υπέρ του ελληνικού Αγώνα στα ευρωπαϊκά Κοινοβούλια.
ΤΟ ΟΧΙ κατά των Γερμανών Ναζί στο Ρούπελ θαυμάσθηκε ακόμη και από τον Χίτλερ και από τους αλαζόνες στρατηγούς του. Το ΟΧΙ κατά των βρετανών αποικιοκρατών που δήλωσαν οι Έλληνες Κύπριοι το 1955-59 ταπείνωσε μία ολόκληρη αυτοκρατορία και αναπτέρωσε το ηθικό του απανταχού Ελληνισμού. Τα μεγάλα συλλαλητήρια των Ελλήνων το 1992-94 εμπόδισαν τους ενδοτικούς να παραχωρήσουν το όνομα και τον πολιτισμό της Μακεδονίας στο θνησιγενές κρατίδιο των Σκοπίων. Το ΟΧΙ αυτό ελήφθη σοβαρά υπ’όψιν από φίλους και εταίρους, όπως δήλωσε προ ετών στην Αθήνα ο υπεύθυνος της Ευρ. Ενώσεως για τα Βαλκάνια, Ντέϊβιντ Όουεν. Οι Κύπριοι αδελφοί μας ξαναείπαν το ΟΧΙ τους στο κρίσιμο δημοψήφισμα του 2004. Έσωσαν το νησί τους από το σχέδιο Ανάν που θα έφερνε πλήρη Τουρκοκρατία στον βορρά και μερική τουρκοκρατία στον νότο.
Και τα ΟΧΙ πρέπει να έχουν συνέχεια. Τώρα που υπό την πίεση των οικονομικών μας προβλημάτων καλούμεθα να δηλώσουμε πλήρη υποταγή σε ξένες αποφάσεις και να παραχωρήσουμε σε επικίνδυνο βαθμό την εθνική μας κυριαρχία.
Την 28η Οκτωβρίου 1940 ο μεγάλος ποιητής μας Κωστής Παλαμάς πρότεινε να μεθύσουν όλοι οι Έλληνες από το αθάνατο κρασί του 1821. Η πίστη στον Θεό και στην Παναγία, η συνείδηση της ιστορικής συνέχειας, η αίσθηση του χρέους απέναντι στην πατρίδα, στους προγόνους και στους επιγόνους, αυτά ήσαν πρωτίστως τα ιδανικά που ενέπνευσαν την εποποιία των βορειοηπειρωτικών βουνών. Για να μπορέσουμε σήμερα να επιβιώσουμε ως έθνος και ως αξιοπρεπείς Έλληνες είναι απαραίτητο να αναβαπτισθούμε στις σταθερές αρχές και αξίες της Ορθοδοξίας και της Ελληνικής Ιστορίας. Για να συνεχίσουμε τα ΟΧΙ του Ελληνισμού!

Πηγή


2.
Ανδρείους μπορεί να βγάζει κάθε πατρίδα. Αγίους μόνο η Ελλάδα

Δημήτρης Νατσιός

«Ο λαός μας έφτασε στην κορυφή της Αθανασίας, γιατί έφτασε στην άκρη της Θυσίας»
Βασίλης Ρώτας, ποιητής

Οι Μεγάλες Ημέρες του Γένους μας. Η εθνική επέτειος του ʼ40.
Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα, όχι μόνο να κλαις, αλλά, κυρίως, να καμαρώνεις. Λίγο να σηκωθούμε, μας έπνιξαν οι αναθυμιάσεις... το Μνημόνιο, η Τρόικα, ο Βενιζέλος, η Βάσω, η Άννα πτώματα άταφα, χαμένα πράγματα, καντιποτένιοι άνθρωποι. Στρεφόμαστε, γυρίζουμε προς την ιστορία, όχι σαν φυγάδες από το παρόν, μα για να αντικρίσουμε νηφαλιότερα το επερχόμενο μέλλον και να παρηγορηθούμε λίγο. Ιδίως τώρα που θόλωσε ο νους μας και μας βρήκε το κακό, το «πισωγύρισμα» στην ιστορία, (η καημένη η γλωσσα μας, τι τράβηξε από τους γλωσσοκόπανους της δήθεν «δημοτικιάς»), η μελέτη, λοιπόν, της ιστορίας φρονηματίζει, «διά το μηδεμίαν ετοιμοτέραν είναι τοις ανθρώποις διόρθωσιν της των προγεγενημένων πράξεων επιστήμης» κατά τον Πολύβιο. Οι πράξεις, τα κατορθώματα των περασμένων, δι-ορθώνουν τους απογόνους και όχι τα «ασκιά γιομάτ’ αγέρα», τα λόγια τα κούφια.

Το βλέπω μες στην τάξη. Ενθουσιάζονται τα παιδιά και αποτυπώνεται στην μνήμη τους ανεξίτηλα η διήγηση μιας ιστορίας, στην οποία δεσπόζει ένα ωραίο και σπουδαίο πρόσωπο. Συναρπάζονται με αυθόρμητες, ζωντανές, αψιμυθίωτες αφηγήσεις. Πανηγύρι στην τάξη γίνεται όταν φέρνεις μπροστά τους ιστορίες χαρούμενες, «πεποικιλμένες» με ηρωισμό και θυσία. Φέτος έχω χαρά μεγάλη, γιατί δεν έφτασαν ακόμη στην μικρή, ακριτική μας πόλη, τα βιβλία που η αβελτηρία (το σωστό αβελτερία εκ του α +βέλτερος) και η ευήθεια του ΥΠΠΔΒΜ (υπουργού «ποδοβολητό») στέρησε από τους Ελληνόπαιδες.

Δύο μήνες τώρα διδάσκω φωτοτυπώνοντας κείμενα έξοχα των κορυφαίων της λογοτεχνίας μας, πάλαι τε και επ’ εσχάτων. Από τον Αίσωπο και τον άγιο Χρυσόστομο, έως τον Ελύτη. (Ομιλώ γιά τα γλωσσικά εγχειρίδια).

Και πώς αλλιώς; Να είσαι, τώρα δασκάλα γ΄ δημοτικού, να ανοίγεις το βιβλίο γλώσσας της τάξης (α’ τεύχος, σελίδα 79) και να διαβάζεις, ενώπιον των μαθητών σου, το αφιερωματικό κείμενο γιά το έπος του ‘40.

Αντί όμως γιά μαρτυρίες Ελλήνων στρατιωτών, των ηρώων που κρατούσαν όρθιοι τα διάσελα της Ιστορίας, «κείται» ένα κακόμοιρο, καταθλιπτικό κείμενο μιάς δεκάχρονης εβραιοπούλας από την Θεσσαλονίκη, της Ροζίνας. Γράφει στο ημερολόγιό της: «Τη Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 1940 δεν πήγαμε σχολείο. Είχε κηρυχτεί ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος. Αναστατωμένα ήμασταν εμείς τα παιδιά. Οι Ιταλοί βομβάρδισαν τη Θεσσαλονίκη. Στο μαγαζί του πατέρα μου γίνηκαν πολλές καταστροφές». Αυτό, τίποτε άλλο.

Η γ’ τάξη δημοτικού, χιλιάδες Ελληνόπουλα, τέτοιες ηττοπαθείς γελοιότητες διδάσκονται γιά το ηρωϊκό ‘40. Και στην Ε΄ που διδάσκω φέτος (α’ τεύχος, σελ. 74) το επίκαιρο κείμενο τιτλοφορείται ως εξής : «Η Ιταλία μας κήρυξε τον πόλεμο» και υπότιτλο «και εμείς πήγαμε στο υπόγειο». Την 28η Οκτωβρίου 1940, όταν δόνησε την πατρίδα μας η είδηση της επιστράτευσης, υπήρχε έστω κι ένας Έλληνας που κρύφτηκε ορνιθοειδώς στο υπόγειό του; Ήταν πανηγύρι εκείνη η μέρα, μέθυσε ο λαός μας με τ’ αθάνατο κρασί του Εικοσιένα, πού το βρήκαν τα δείλαια ανθρωπάκια του διαβίου το υπόγειο; Επιλογές αντάξιες μιας Δραγώνα, μιας Ρεπούση και της «υψηλοτάτης» διαβιοϋπουργού (χρυσοστόλιστο τίποτε μεγαλαυχίας .... και τίποτε άλλο).

Είναι γεγονός-παρενθέτω μία σκέψη- πως τα ασπόνδυλα προοδευτικά μαλάκια, ως θα έλεγε ο Ζουράρις, νιώθουν δυσφορία, μιάν «εσωτερική» ενόχληση και αδιαθεσία, όταν αναφέρονται στα πανηγύρια του Γένους και της Πίστης. Πουλημένες ψυχές, χωρίς ιθαγένεια τόπου, Γραικύλοι αληθινοί, δεν πιάνουν το νόημα της γιορτής, μετρούν τις χαμένες εργατώρες ή την «καθυστέρηση στην αναπτυξιακή πορεία της χώρας».

Θυμάμαι εκείνο το σπιθαμιαίου (πνευματικού) αναστήματος «πολιτικό ζώον», (αριστοτελικός ο όρος), ο Σημίτης, να πολιορκείται από δημοσιογραφικά μικρόφωνα, έξω από μία εκκλησία, ανήμερα των Θεοφανείων. (Τι μαρτύριο γιά κάτι τέτοιους ο εκκλησιασμός!). Τι δήλωσε ο... αθεόφοβος. «Τα Θεοφάνεια σηματοδοτούν την πρόοδο της ελληνικής οικονομίας». Έτσι ακριβώς. Γι’ αυτό καταντήσαμε ζήτουλες της Οικουμένης...

Ας αφήσουμε όμως τα υποκείμενα και ας πιάσουμε τα κείμενα. Επεισόδια από εκείνες τις γιορτινές ημέρες του πολέμου. Να ξεθολώσει ο νους μας λίγο, να ξαποστάσουμε ακουμπώντας στις αετοράχες της Πίνδου και στα ψηλώματα της Βορείου Ηπείρου.

Το 1960 ομιλητής, κατά την εορτάσιμο ημέρα, στην Ακαδημία Αθηνών είναι ο Στρατής Μυριβήλης. Αντιγράφω: «Είχε οργανωθεί, κατά τη διάρκεια του αγώνος, υπηρεσία μεταγγίσεως αίματος απ’ τον Ερυθρό Σταυρό της Ελλάδος. Είχα ένα φίλο γιατρό σ’ αυτή την υπηρεσία και πήγαινα κάπου-κάπου να τον δω και να τα πούμε. Ο κόσμος έκαμε κάθε μέρα ουρά γιά να δώσει το αίμα του για τους τραυματίες μας. Ήταν εκεί νέοι, κοπέλες, γυναίκες, μαθητές, παιδιά που περίμεναν τη σειρά τους.

Μία μέρα, λοιπόν, ο επί της αιμοδοσίας φίλος μου γιατρός, είδε μέσα στη σειρά των αιμοδοτών που περίμεναν, να στέκεται και ένα γεροντάκι.
- Εσύ, παππούλη, του είπε ενοχλημένος, τι θέλεις εδώ;

Ο γέρος απάντησε δειλά:
- Ήρθα κι εγώ, γιατρέ, να δώσω αίμα.
Ο γιατρός τον κοίταξε με απορία και συγκίνηση. Ο γέρος παρεξήγησε το δισταγμό του. Η φωνή του έγινε πιο ζωηρή.
- Μη με βλέπεις έτσι, γιατρέ μου. Είμαι γερός, το αίμα μου είναι καθαρό, και ακόμα ποτές μου δεν αρρώστησα. Είχα τρεις γιους.
Σκοτώθηκαν και οι τρεις εκεί πάνω. Χαλάλι της πατρίδας. Όμως μου είπαν πως οι δύο, πήγαν από αιμορραγία. Λοιπόν, είπα στη γυναίκα μου, θά ‘ναι κι άλλοι πατεράδες, που μπορεί να χάσουν τα παλληκάρια τους, γιατί δεν θα έχουν οι γιατροί μας αίμα να τους δώσουν. Να πάω να δώσω κι εγώ το δικό μου. Άιντε, πήγαινε γέρο μου, μου είπε κι ας είναι γιά την ψυχή των παιδιών μας. Κι εγώ σηκώθηκα και ήρθα».

Αυτά δεν είναι ιστορίες. Είναι Συναξάρια. Εδώ δεν έχουμε ένα συμβάν ηρωισμού. Ανέβηκαν ψηλότερα ο γέρος και η χαροκαμένη γερόντισσα, η γυναίκα του. Τρία παιδιά χαλαλίζουν γιά την πατρίδα. Αγόγγυστα, χωρίς να τα βάζει με τον Θεό, με το κράτος, με τον πόλεμο ο λεβεντόγερος, προσέρχεται να δώσει, να αδειάσει το βασανισμένο, το πικραμένο του κορμί κι από το λιγοστό, δικό του αίμα. Το κοινότοπον «μέχρι τελευταίας ρανίδος του αίματος» εδώ το κατανοούμε.

Έφτασε πολύ ψηλά στην κλίμακα ο γεροέλληνας. Στην κορυφή της. Στο «ου λογίζεται το κακόν». Στο «πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει». Δεν έχουμε εδώ τον κανόνα της αρετής που μας παρέδωσε η αρχαία Ελλάδα. Δεν είναι μόνο η αρετή της ανδρείας. Είναι η αγάπη και «αύτη απόγνωσιν αναιρεί» (Κλίμαξ, Ιωάννου Σιναϊτου). «Ανδρείους μπορεί να βγάζει κάθε πατρίδα. Αγίους όμως μόνο η Ελλάδα».

Πηγή

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011

O άγιος Δημήτριος ο Mυροβλήτης . "Αρματωμένος την Αρματωσιά του Θεού" του Φώτη Κόντογλου. Και 8 ακόμα φωτογραφίες. Festa del Santo Demetrio

Αναδημοσιεύουμε το ωραίο κείμενο του υποτιμημένου λογοτεχνικά Φώτη Κόντογλου για τον άγιο Δημήτριο, τον Πολιούχο της Θεσσαλονίκης. Διανθίζουμε το κείμενο με μερικές ακόμα φωτογραφίες από την επίσκεψί μας στην Θεσσαλονίκη στα πλαίσια της διεξαγωγής του Προγράμματος Διδασκαλίας Ελληνικής Γλώσσας και Πολιτισμού (In Country Programm)
.
.
.


Testo di Fotios Kontoglou (1895 – 1965)
sul santo Demetrio, patrono di Salonicco
Αρματωμένος την Αρματωσιά του Θεού. O άγιος Δημήτριος ο Mυροβλήτης .

O άγιος Δημήτριος μαζί με τον άγιο Γεώργιο, είναι τα δυο παλληκάρια της χριστιανοσύνης. Aυτοί είναι κάτω στη γη, κ’ οι δυο αρχάγγελοι Mιχαήλ και Γαβριήλ είναι απάνω στον ουρανό. Στα αρχαία χρόνια τους ζωγραφίζανε δίχως άρματα, πλην στα κατοπινά τα χρόνια τους παριστάνουνε αρματωμένους με σπαθιά και με κοντάρια και ντυμένους με σιδεροπουκάμισα. Στον έναν ώμο έχουνε κρεμασμένη την περικεφαλαία και στον άλλον το σκουτάρι, στη μέση είναι ζωσμένοι τα λουριά που βαστάνε το θηκάρι του σπαθιού και το ταρκάσι πόχει μέσα τις σαγίτες και το δοξάρι. Tα τελευταία χρόνια, ύστερα από το πάρσιμο της Πόλης, οι δυο αυτοί άγιοι και πολλές φορές κι’ άλλοι στρατιωτικοί άγιοι ζωγραφίζουνται καβαλλικεμένοι απάνω σε άλογα, σε άσπρο ο άγιος Γεώργης, σε κόκκινο ο άγιος Δημήτρης. Kι’ ο μεν ένας κονταρίζει ένα θεριό κι’ ο άλλος έναν πολεμιστή, τον Λυαίο. Aυτά τα άρματα που φοράνε ετούτοι οι άγιοι, παριστάνουνε όπλα πνευματικά, σαν και κείνα που λέγει ο απόστολος Παύλος: “Nτυθήτε την αρματωσιά του Θεού για να μπορέσετε να αντισταθήτε στα στρατηγήματα του διαβόλου. Γιατί το πάλεμα το δικό μας δεν είναι καταπάνω σε αίμα και σε κρέας, αλλά καταπάνω στις αρχές, στις εξουσίες, καταπάνω στους κοσμοκράτορες του σκοταδιού σε τούτον τον κόσμο και καταπάνω στα πονηρά πνεύματα στον άλλον κόσμο. Για τούτο ντυθήτε την πανοπλία του Θεού, για να μπορέσετε να βαστάξετε κατά την πονηρή την ημέρα, κι’ αφού κάνετε όσα είναι πρεπούμενα, να σταθήτε. Tο λοιπόν, σταθήτε γερά, έχοντας περιζωσμένη τη μέση σας με αλήθεια, και ντυμένοι με το θώρακα της δικαιοσύνης και με τα πόδια σας σανταλωμένα για να κηρύξετε το Eυαγγέλιο της ειρήνης κι’ αποπάνω από όλα σκεπασθήτε με το σκουτάρι της πίστης, που με δαύτο θα μπορέσετε να σβήσετε όλες τις πυρωμένες σαγίτες του πονηρού. Kαι φορέσετε την περικεφαλαία της σωτηρίας και το σπαθί του πνεύματος, που είναι ο λόγος του Θεού”.

Aυτός ο ηρωικός και καρτερικός χαραχτήρας, που έχουνε οι πολεμιστές οπου μαρτυρήσανε για τον Xριστό σαν άκακα αρνιά, ανάγεται στα πνευματικά.
O άγιος Δημήτριος περισκεπάζει όλη την οικουμένη, όπως λέγει το τροπάρι του, αλλά ιδιαίτερα προστατεύει τη Θεσσαλονίκη, που τη γλύτωσε πολλές φορές και στέκεται κι’ ανθίζει ως τα σήμερα, καινούριος μέγας Aλέξαντρος, που η δύναμή του κ’ η αντρεία του δεν χαθήκανε με το θάνατό του, όπως έγινε στον Aλέξαντρο, αλλά ζει και φανερώνεται στον αιώνα, σ’ όσους τον παρακαλάνε με θερμή καρδιά. H πατρίδα του βρίσκεται ολοένα σε κίνδυνο και σε σκληρές περιστάσεις κι’ ολοένα τον κράζει να τη βοηθήσει και να τη γλυτώσει. Kαι φέτος, ύστερα από τόσες γενεές που προστρέξανε με δάκρυα στην προστασία του, πάλι θα δράμουνε οι βασανισμένοι χριστιανοί στην εκκλησία του και θα κλάψουνε και θα ψάλλουνε πάλι το τροπάρι που λέγει: “Φρούρησον, πανεύφημε, την σε μεγαλύνουσαν πόλιν από των εναντίον προσβολών, παρρησίαν ως έχων προς Xριστόν τον σε δοξάσαντα”.
O άγιος Δημήτριος, ο μεγαλομάρτυς και μυροβλύτης, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στα 260 μ.X. Oι γονιοί του ήτανε επίσημοι άνθρωποι κι’ ο Δημήτριος κοντά στη φθαρτή δόξα που είχε από το γένος του, ήτανε στολισμένος και με χαρίσματα άφθαρτα, με φρονιμάδα, με γλυκύτητα, με ταπείνωση, με δικαιοσύνη και με κάθε ψυχική ευγένεια. Όλα τούτα ήτανε σαν ακριβά πετράδια που λάμπανε απάνω στην κορόνα που φορούσε, κι’ αυτή η κορόνα ήτανε η πίστη στον Xριστό. Eκείνον τον καιρό βασίλευε στη Pώμη ο Διοκλητιανός κ’ είχε διορισμένον καίσαρα, στα μέρη της Mακεδονίας και στα ανατολικά, ένα σκληρόκαρδο και αιμοβόρον στρατηγό που τον λέγανε Mαξιμιανό, θηρίο ανθρωπόμορφο, όπως ήτανε όλοι αυτοί οι πολεμάρχοι, που βαστούσανε κείνον τον καιρό με το σπαθί τον κόσμο, ο Διοκλητιανός, ο Mαξέντιος, ο Mαξιμίνος, ο Γαλέριος, ο Λικίνιος, πετροκέφαλοι, αγριοπρόσωποι, δυνατοσάγωνοι, πικρόστομοι, με λαιμά κοντά και χοντρά σαν βαρέλια, αλύπητοι, φοβεροί. Aυτός διώρισε τον Δημήτριο άρχοντα της Θεσσαλονίκης κι’ όταν γύρισε από κάποιον πόλεμο, μάζεψε τους αξιωματικούς στη Θεσσαλονίκη για να κάνουνε θυσία στα είδωλα. Tότε ο Δημήτριος είπε πως είναι χριστιανός και πως δεν παραδέχεται για θεούς τις πελεκημένες πέτρες. O Mαξιμιανός φρύαξε και πρόσταξε να τον δέσουνε και να τον φυλακώσουνε σ’ ένα λουτρό. Όσον καιρό ήτανε φυλακισμένος, ο κόσμος πρόστρεχε με θρήνο κι’ άκουγε τον Δημήτριο που δίδασκε το λαό για την πίστη του Xριστού.
Ένα παλληκαρόπουλο, ο Nέστορας, πήγαινε κι’ αυτός κάθε μέρα κι’ άκουγε τη διδασκαλία του. Eκείνες τις ημέρες, παλεύανε πολλοί αντρειωμένοι μέσα στο στάδιο κι’ ο Mαξιμιανός χαιρότανε γι’ αυτά τα θεάματα• μάλιστα είχε σε μεγάλη τιμή έναν μπεχλιβάνη που τον λέγανε Λυαίο, άνθρωπο θηριόψυχο και χεροδύναμο, ειδωλολάτρη και βλάστημο, φερμένον από κάποιο βάρβαρο έθνος. Bλέποντας ο Nέστορας πως τους είχε ρίξει κάτω όλους αυτός ο Λυαίος, και πως καυχιότανε πως είχε τη δύναμη του Άρη και πως κανένας ντόπιος δεν αποκοτούσε να παλέψει μαζί του, πήγε στη φυλακή και παρακάλεσε τον άγιο Δημήτριο να τον βλογήσει για να ντροπιάσει τον Λυαίο και τον Mαξιμιανό και τη θρησκεία τους. Kι’ ο άγιος Δημήτριος έκανε την προσευχή του και τον σταύρωσε και παρευθύς έδραμε ο Nέστορας στο στάδιο και πάλεψε με κείνον τον άγριο το γίγαντα και τον έριξε χάμω και τον έσφαξε. Tότε ο Mαξιμιανός έγινε θηρίο από το θυμό του και μαθαίνοντας πως ο Nέστορας ήτανε χριστιανός και πως τον είχε βλογήσει ο Δημήτριος, πρόσταξε να τους σκοτώσουνε. Σαν πήγανε στη φυλακή οι στρατιώτες, τρυπήσανε τον Δημήτριο με τα κοντάρια και έτσι πήρε τ’ αμάραντο στέφανο, στις 26 Oκτωβρίου 296• μάλιστα είναι γραμμένο πως σαν είδε τους στρατιώτες να ρίχνουνε τα κοντάρια καταπάνω του, σήκωσε ψηλά το χέρι του και τον πήρανε οι κονταριές στο πλευρό, για να αξιωθεί το τρύπημα της λόγχης που δέχτηκε ο Xριστός στην πλευρά του κ’ έβγαλε αίμα και νερό η λαβωματιά του. Tον Nέστορα τον αποκεφαλίσανε την άλλη μέρα έξω από το κάστρο. Oι χριστιανοί σηκώσανε τα άγια λείψανα και τα θάψανε αντάμα, κι’ από τον τάφο έβγαινε άγιο μύρο που γιάτρευε τις αρρώστιες, για τούτο τον λένε και μυροβλύτη.
Aπάνω στον τάφο χτίσθηκε εκκλησιά, τον καιρό που βασίλεψε ο μέγας Kωνσταντίνος. Στα κατοπινά χρόνια χτίσθηκε η μεγάλη εκκλησιά η τωρινή και στα 1143 ο βασιλέας Mανουήλ ο Kομνηνός έστειλε και πήρε στην Kωνσταντινούπολη την εικόνα του αγίου και την έβαλε στο μοναστήρι του Παντοκράτορος που ήτανε χτισμένη η εκκλησία του από τους Kομνηνούς και που τη λένε σήμερα Zεϊρέκ και την είχανε κάνει παλαιότερα τεκέ οι ντερβίσηδες. Στα εικονίσματά του είναι ζωγραφισμένος απάνω σε κόκκινο αντρειωμένο άλογο, που κοιτάζει σαν άνθρωπος, ομορφοσελωμένο, στολισμένο με χάμουρα και με γκέμια χρυσά, με τα μπροστινά ποδάρια σηκωμένα στον αγέρα, με την ουρά ανακαμαριασμένη, αλαφιασμένο από τον Λυαίο που κείτεται ματοχωμένος χάμω, τρυπημένος από το κοντάρι του αγίου Δημητρίου. Στα καπούλια του, πίσω από τον Άγιο, είναι καβαλλικεμένος σε μικρό σχήμα ένας καλόγερος. Eίναι ο επίσκοπος Γαβριήλ, δεσπότης του Δαμαλά, που τον πιάσανε σκλάβο οι κουρσάροι μπαρμπερίνοι στα 1603 και τον πουλήσανε στο Aλγέρι, στον μπέη, που τον επήρε στο σεράγι του. Kάθισε κάμποσα χρόνια σκλάβος και παρακαλούσε μέρα νύχτα με δάκρυα να τον λευτερώσει ο άγιος Δημήτριος. Όπου, μια μέρα σαν αύριο, παραμονή τ’ αγίου Δημητρίου, τον είδε στον ύπνο του πως πήγε με τ’ άλογο και τον έβαλε καβάλλα και φύγανε από την Aραπιά. Kαι σαν ξύπνησε το πρωί, βρέθηκε λεύτερος στη Θεσσαλονίκη και δόξασε το Θεό και τον άγιο Δημήτριο και μπήκε σ’ ένα καράβι και πήγε στον Πόρο κι’ από τότε στα εικονίσματά του ζωγραφίζανε και το δεσπότη.

Λοιπόν αύριο το βράδυ θα προστρέξουνε πάλι οι Θεσσαλονικιώτες κ’ οι άλλοι χριστιανοί στη μεγάλη πανήγυρη και θα παρακαλέσουνε με συντριβή τον ένθερμο προστάτη τους να τους δώσει βοήθεια σε τούτες τις δεινές περιστάσεις. Kαι θα μαζευτούνε ο λαός ο ορθόδοξος κ’ οι άρχοντες κ’ οι δεσποτάδες και παπάδες και καλόγεροι και θα ψάλουνε στο μεγάλον εσπερινό τα κατανυχτικώτατα τροπάρια, με το μουσικό μέλος της Oρθοδοξίας• γιατί η Θεσσαλονίκη είναι η κιβωτός που σώθηκε η ορθόδοξη λατρεία από τον κατακλυσμό της φραγκολεβαντινιάς που πάγει να μας πνίξει με τους ανούσιους νεωτερισμούς της. Eκεί θα συναχτούνε οι καλοί οι ψαλτάδες που ψέλνουνε ακόμα με κείνη τη σοβαρή ψαλμωδία που κρατά από τότε που θεμελιώθηκε η σεβάσμια τούτη εκκλησία, πούναι το καύχημα κ’ η παρηγοριά της Aνατολής, ύστερα από την Aγιά Σοφιά της Kωνσταντινούπολης. Kαι μεθαύριο στη λειτουργία, θα ψάλουνε στους Aίνους τα εξαίσια προσόμοια που είναι γεμάτα πόνο και ελπίδα και αγιασμένον ενθουσιασμό. Tάχει συνθέσει ένας από τους γλυκύτερους ποιητές της εκκλησίας μας, ο άγιος Θεοφάνης ο Γραπτός, ψυχή πονεμένη και καρτερική. Kαι θα σας εξηγήσω με λίγα λόγια πως βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη και μελώδησε αυτά τα συγκινητικά τροπάρια.
Aυτός ο άγιος μαζί με τον αδελφό του τον Θεόδωρο λέγονται “Θεόδωρος και Θεοφάνης οι Γραπτοί”. Γεννηθήκανε στην Παλαιστίνη και γινήκανε μοναχοί και ύστερα χειροτονηθήκανε παπάδες και ησυχάσανε στο μοναστήρι του αγίου Σάββα. Ήτανε κι’ οι δυο σπουδασμένοι στο έπακρο και γνωρίζανε κατά βάθος την ελληνική και την αραβική γλώσσα.

Φαίνεται πως οι αληθινοί χριστιανοί πρέπει παντοτινά να βασανίζουνται, γιατί, σαν περάσανε οι διωγμοί από τους ειδωλολάτρες, αρχίσανε άλλοι διωγμοί από τους αιρετικούς χριστιανούς. Kι’ όσοι βασανισθήκανε από τους ειδωλολάτρες γινήκανε μάρτυρες, κι’ όσοι βασανισθήκανε από τους χριστιανούς αιρετικούς γινήκανε ομολογητές. Tέτοιοι ομολογητές είναι και γράφουνται και τα δυο τούτα αγιασμένα αδέλφια, ο Θεόδωρος κι’ ο Θεοφάνης. Γιατί τους καταδίωξε ο Λέοντας ο Ίσαυρος, που ήτανε εικονομάχος και τους φυλάκωσε και τους έδειρε και ύστερα τους εξώρισε στον Πόντο. Kι’ ο μεν Θεόδωρος τελείωσε τον αγώνα στη δεύτερη εξορία που τους έστειλε ο Θεόφιλος, ο τρίτος εικονομάχος αυτοκράτορας ύστερα από τον Λέοντα, και πέθανε σ’ ένα ερημονήσι που το λέγανε Aρουσία, μέσα σε μεγάλα δεινά και σε στερήσεις. O δε Θεοφάνης εξωρίσθηκε στη Θεσσαλονίκη κ’ εκεί, σκλάβος και τυραννισμένος, σύνθεσε με κλαυθμό ψυχής αυτά τα τροπάρια, που με δαύτα ικετεύει τον άγιο Δημήτριο να γλυτώσει τη χριστιανοσύνη από τους ασεβείς και τυραννικούς ανθρώπους, και τη Θεσσαλονίκη από τους βαρβάρους που τη ζώνανε. Kαι λέγουνται Γραπτοί, επειδή ο Θεόφιλος πρόσταξε και τυπώσανε με πυρωμένο σίδερο απάνω στα μέτωπά τους ένα αδιάντροπο ποίημα που έκανε κάποιος αυλοκόλακας. O άγιος Θεοφάνης, άμα πέθανε ο αυτοκράτορας Θεόφιλος, ψηφίσθηκε επίσκοπος Nικαίας και εκοιμήθη, γέροντας γεμάτος από πνευματική ευωδία, στα 850 μ.X. O Nικηφόρος Kάλλιστος τον λέγει ηδύφωνον μουσικόν αυλόν κι’ ο Σουΐδας ποιητήν. Έγραψε πολλές υμνωδίες σε διάφορες γιορτές, σύνθεσε και κανόνα συγκινητικό στον βασανισμένον αδελφό του τον Θεόδωρο.

Aπό τα τροπάρια των Aίνων που είπαμε, το πρώτο έχει περισσότερον πόνο και πάθος και σ’αυτό συνεταίριαξε ο ποιητής τεχνικά τη θλίψη του για το διωγμό της ορθοδοξίας με το υμνολόγημα του αγίου και με την καρτερική ελπίδα για τη σωτηρία της θεοσκέπαστης Θεσσαλονίκης, που και κείνον τον καιρό βρισκότανε σε αγωνία. Aυτά τα τροπάρια ταιριάζουνε πάντα στις δεινές δοκιμασίες που πέρασε απανωδιαστά η Θεσσαλονίκη από τον καιρό του Διοκλητιανού ίσαμε σήμερα. Παρακάτω βάζω αυτό το τροπάρι και το μεταγυρίζω στην απλή γλώσσα, πλην χωρίς να μπορέσω να σιμώσω στο πρωτόγραφο:

“Δεύρο, μάρτυς Xριστού, προς ημάς, σου δεομένους συμπαθούς επισκέψεως και ρύσαι κεκακωμένους τυραννικαίς απειλαίς και δεινή μανία της αιρέσεως• υφ’ ης ως αιχμάλωτοι και γυμνοί διωκόμεθα, τόπον εκ τόπου διαρκώς διαμείβοντες και πλανώμενοι εν σπηλαίοις και όρεσιν. Oίκτιρον ουν, πανεύφημε, και δος ημίν άνεσιν• παύσον την ζάλην και σβέσον την καθ’ ημών αγανάκτησιν, Θεόν ικετεύων, τον παρέχοντα τω κόσμω το μέγα έλεος”.

“Έλα, μάρτυρα του Xριστού, σε μας, που έχουμε μεγάλη ανάγκη από τη συμπονετικιά σου την επίσκεψη και γλύτωσέ μας από τις τυραννικές φοβέρες κι’ από τη δεινή μανία της αιρέσεως• που μας κατατρέχει σα νάμαστε σκλάβοι και περπατούμε γυμνοί δώθε και κείθε κι’ αλλάζουμε ολοένα τόπο με τόπο και πλανιόμαστε σαν τ’ αγρίμια στα βουνά και στα σπήλαια. Λυπήσου μας, πανεύφημε, και δώσε μας ανάπαψη, πάψε τη ζάλη και σβήσε την αγανάχτηση που σηκώθηκε καταπάνω μας, παρακαλώντας το Θεό, που δίνει στον κόσμο το μέγα έλεος”.
από Ζωηφόρος

Φώτης Κόντογλου
( Ἀσάλευτο Θεμέλιο, εκδ. Ἀκρίτας 1996)

Άγιος Δημήτριος Θεσσαλονίκης, 12 φωτογραφίας. San Dmetrio di Salonicco; 12 foto

Φωτογραφίες απο την περσινή επίσκεψί μας στον Ι. Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Δημητρίου στην Θεσσαλονίκη, κατα την διάρκεια του Προγράμματος Διδασκαλίας Ελληνικής Γλώσσας και Πολιτισμού (In Country Program).

1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
9.
10.
11.
12.

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

Ένα περσινό κείμενο του Ιωάννη Παναγάκου για την σημαία, τον αγώνα και το σήμερα. Un testo di G. Panagakos sulla bandiera, la dignita’ e la liberta’

Εν όψει της μεθαυριανής γιορτής της Σημαίας, αναδημοσιεύουμε ένα κείμενο που έγραψε πέρυσι ο φίλος και σε πολλά ομοϊδεάτης και συναγωνιστής, Ιωάννης Παναγάκος. Ίσως συμφωνείτε κι εσείς πως παραμένει, ανησυχητικά, επίκαιρο.
Και για να μεταφέρουμε αυτούσια τα λόγια του φίλου μας: «Επειδή σχεδόν τίποτα δεν άλλαξε από πέρυσι, πλην της απόστασης από τον γκρεμό στον οποίο οδηγείται το σκάφος της Ελλάδας, απόσταση η οποία κοντεύει να μηδενιστεί…». Και τα αμείλικτα ερωτήματά του: «Το "Ελευθερία ή θάνατος" που συμβολίζουν οι εννέα ρίγες της σημαίας μας, τί σημαίνει, για ποιό λόγο υιοθετήθηκε, γιατί και πότε; Δεν ανταποκρίνονται όλα αυτά και στο σήμερα; Τί διαφορετικό υπάρχει; Μήπως, αυτό το σύνθημα – φιλοσοφία – στάση ζωής – παρακαταθήκη στους αιώνες, μας δίνει σήμερα το δικαίωμα να κάνουμε επιλογή αφέντη; Υπάρχουν και αφέντες για τους οποίους δεν ισχύει το πρόσταγμα της σημαίας;».

ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΕ ΜΙΑ ΣΗΜΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ

"Κι ο σταυρός που λαμπυρίζει
στην ψηλή σου κορυφή
είν' ο φάρος που φωτίζει
μιαν ελπίδα μας κρυφή"
Ιωάννης Πολέμης

Πλησιάζουν οι μέρες που το Έθνος μας θα γιορτάσει τη μεγάλη επέτειο της ημέρας εκείνης που, πριν από εβδομήντα χρόνια, η Μεγάλη Ελλάς πήρε στα χέρια της την παγκόσμια ιστορία και την ανέβασε στο πιο ψηλό αέτωμα της πορείας του ανθρωπίνου πνεύματος. Εκεί που ανέκαθεν, το Ελληνικό πνεύμα αναδιφούσε τους υψήνορους στοχασμούς της δημιουργίας και όπου, για άλλη μια φορά, η ιστορία έσκυψε ταπεινά το κεφάλι, για να προσκυνήσει την θεοφόρο κινητήρια δύναμή της που λέγεται Ελληνική ψυχή! Αυτήν την ψυχή η οποία συμβολίζεται με την αείποτε Ελληνική παρακαταθήκη «Ελευθερία ή θάνατος» που σημαίνουν οι εννέα ρίγες της Σημαίας μας και που σηματοδοτεί και η έννοια της λέξης ΕΛΛΗΝ!
Όλα αυτά έχουν χαραχτεί στην πανανθρώπινη ιστορία με χρυσοκόκκινα γράμματα απ’ το πυρωμένο αίμα της Ελληνικής λεβεντιάς! Αίμα, ζυμωμένο με ατέλειωτους αγώνες και θυσίες αιώνων, αίμα - τάμα στο όνομα της πίστης, της λευτεριάς, της αξιοπρέπειας!
Όμως, έρχονται στιγμές που, σαν προσπαθήσει κανείς να δει το σύμβολό μας, ως διαχρονική αξία του Έθνους, του κράτους, του λαού, ως πορεία του Έλληνα μέσα στους αιώνες, κοντοστέκεται προβληματισμένος. Δεν προβληματίζεται, βέβαια, για το αν αυτό ανταποκρίνεται, όντως, ως σύμβολο, στις εκάστοτε ιστορικές συγκυρίες, αλλά, αν εμείς, στην πρόσφατη ιστορική πορεία μας και, κυρίως, τώρα, οι παρόντες Έλληνες, με τη σκυτάλη της ιστορίας στα χέρια, είμαστε αντάξιοί του! Και οι σκέψεις που κάνει, που κάνουμε και τα συναισθήματα που νιώθει, που νιώθουμε, είναι ανάμικτα και, καμιά φορά, τελείως μπερδεμένα… Αλλά ας μιλήσω, καλύτερα και πιο αυθεντικά, γι’ αυτά που νιώθω ο ίδιος, αν και εκτιμώ, ότι, λίγο πολύ, το ίδιο νιώθουμε όλοι, όσοι νοιαζόμαστε για τον έρμο τούτο τόπο…
Ω! πόσο ευφραίνομαι, στις εθνικές εορτές, σαν ακούω, μες απ’ το θρόισμα του ανέμου, το πλατάγισμα απ’ το κυμάτισμα των σημαιών στα μπαλκόνια! Τί ιερή περηφάνια που νιώθω τέτοιες στιγμές! Τί συγκίνηση!...
Μα… τί κρίμα! Μόλις φύγει η μέρα της γιορτής κι αρχίζω και ξαναζώ τη ρηχή πραγματικότητα του "τώρα". Πόσο ντρέπομαι σαν το φύσημα του επιπέδου των στιγμών, δεν ανταποκρίνεται στο κυμάτισμα αυτό! Όταν το βαρύθυμο ίχνος του επισφαλώς αμφιταλαντευόμενου "σήμερα", μειώνει και αμαυρώνει το ένδοξο "χθες"!
Τότε, και ενώ θά ’θελα η σημαία μου να κυματίζει αιώνια στο μπαλκόνι μου, νιώθω σαν εγώ ο ίδιος να αμαυρώνω το ένδοξο παρελθόν, ότι προσβάλλω την ίδια ως και τη μνήμη όσων ιερών και οσίων αυτή συμβολίζει. Κι αυτό γιατί, το να επιτρέπω το κυμάτισμά της κάτω από τις σημερινές συνθήκες, συνθήκες επιδρομής της παγκόσμιας κλίκας της νέας τάξης πραγμάτων και των υποτιθέμενων Ελλήνων εκπροσώπων της, κατά της πατρίδας μου, είναι σαν να επικροτώ το άδικο και την πισώπλατη δολοφονία και αφανισμό της Ελλάδας.
Τότε βλέπω, πως κάτι πρέπει να αλλάξω στην πορεία των πραγμάτων.
Αντί, λοιπόν, να την ευτελίζω, να ευτελίζω το σύμβολό μου που, φυσιολογικά, όπως συμβαίνει σε κάθε λαό, θα πρέπει να είναι η προέκταση της ψυχής μου ή, άλλως, ο καθρέφτης αυτής και της διάθεσής μου…
Αντί να την ευτελίζω δίνοντας το δικαίωμα άλλοθι στους δυνάστες μου, με τη δυνατότητα που τους δίνω, έτσι, να καμώνονται και να διατυμπανίζουν ή να αφήνουν να εννοηθεί ότι, δήθεν, η αναπεπταμένη σημαία μου τους υποδέχεται και, μαζί με την ανοχή μας και την εν γένει παθητική και χειρότερη γραικύλου στάση μας, χαιρετίζει κυματίζουσα τις ανθελληνικές μεθοδεύσεις τους…
Αντί γι’ αυτό, η σημαία μου, μέχρι νά ’ρθει η άγια ώρα του μεγάλου ξεσηκωμού και της λευτεριάς, δε θα κυματίζει στο μπαλκόνι μου, παρά μονάχα στις μεγάλες ημέρες των Εθνικών εορτών, τότε που, οι εξουσιαστές της παγκοσμιοποίησης, όπως κάνουν σε κάθε πνευματική ανάταση του Έθνους μας, ποθούν να την υποστείλω.
Ε, λοιπόν, μόνο τότε θα κυματίζει` και θα κυματίζει περήφανα!
Στις Εθνικές εορτές σαν κι αυτή που αναμένουμε σε λίγες ημέρες.
Την ημέρα της σημαίας.
Την ημέρα του ΟΧΙ.
Εκείνη την ημέρα που οι Πανέλληνες εορτάζουμε την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940!
Εκείνες τις στιγμές αιωνιότητας, που η ποιότητα της ψυχής και του πνεύματος αντιτάχθηκε στην ποσότητα των αριθμών και της υλικής δύναμης, και το φως το αιώνιο συλλειτούργησε, και πάλι, με το Ελληνικό πεπρωμένο!
Την ημέρα της έναρξης ενός, ακόμα, μεγάλου έπους των Ελλήνων.
Έπους ηρωικού και ένδοξου, έπους του λαού εκείνου που, σαν χτυπά συναγερμό η ώρα της ιστορίας, προτιμά την ξαστεριά, έστω και λαβωμένη, στον ουρανό της καρδιάς του, από το ξεπούλημα της ψυχής για τις χαύνες και πλάνες απολαύσεις και ανέσεις του "σήμερα".
Μόνο αυτές τις ημέρες θα ανεμίζει η σημαία μου στο μπαλκόνι, σε ένδειξη της τιμής κι ευγνωμοσύνης που οφείλω στον αγώνα των αθανάτων νεκρών και όλων εκείνων που μας διαφύλαξαν, όχι, μόνο, την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας μας, μα, ίσως πάνω απ’ όλα, την τιμή και αξιοπρέπεια του Έθνους και του λαού μας.
Γι’ αυτό, λοιπόν, θα ανεμίζει αυτές τις ημέρες.
Και για να μου δίνει κουράγιο, δύναμη και πίστη, για τους νέους αγώνες. Απ’ την επαύριον, κιόλας της γιορτής. Αγώνες για λευτεριά και δημοκρατία, για φως και αξιοπρέπεια!
Γιατί, μετά τη γιορτή, προτιμώ, αντί της νηνεμίας του κυματισμού στον αγέρα της υποταγής του πνεύματος… αντί της ατίμωσης του ίχνους της ιστορίας… ναι, προτιμώ τότε, μια σημαία, όχι καθαρή και παρφουμαρισμένη, μα νοτισμένη με τίμιο ιδρώτα περήφανης προσφοράς στο δίκιο και στους αιώνες.
Ναι, προτιμώ ν’ αγωνιστώ μαζί της, στον αγώνα τον καλό και να πιω στο κορμί μου το άρωμα και το χυμό, των όσων αυτή συμβολίζει.
Θα προτάξω άοπλος τα στήθη μου, στη μεθόδευση της εξουσίας. Έχω όπλα μου την πίστη στην πατρίδα. Την αγάπη στον κάθε Συνέλληνα. Το σεβασμό της ζωής και της αξιοπρέπειας κάθε ανθρώπου. Ας ματώσω! Ας θυσιαστώ! Το αξίζουν οι ιδέες που υπηρετώ και που κι η σημαία αυτή συμβολίζει. Αλλιώς, ποια ζωή μπορεί να υπάρξει που να αξίζει να τη ζεις!
Γιατί, εν τέλει, προτιμώ μια σημαία, όχι των σαλονιών, του καθωσπρεπισμού και των ευνουχισμένων συνειδήσεων, ούτε μια σημαία των ερπετών φίλων της εξουσίας, των αυλοκολάκων και των σφουγγοκωλάριων, ούτε, φυσικά, μια σημαία των ατσαλάκωτων πρέσβεων ή των πληρωμένων κονδυλοφόρων, των εξώνητων πολιτικών και των ελάχιστων, ευτυχώς, εκμαυλισμένων στρατηγών, μα μια σημαία περήφανη, τίμια και γενναία!
Μια σημαία, όχι φρεσκοσιδερωμένη, μα ξεβγαλμένη στην καθαρότητα της σκόνης πεδίων αξιοπρέπειας, μια σημαία ποτισμένη με στάλες ψυχής, σε αγώνες ενάντια στην όποια κρατική ή άλλη βία. Ενάντια στην καταπίεση από οποιαδήποτε εξουσιαστική ή αντιεξουσιαστική εξουσία, ενάντια στην εκμετάλλευση και κακοποίηση αθώων ψυχών!
Μια σημαία πιστή στο Σύνταγμα και συνεπής στην ακροτελεύτια διάταξή του, ν’ αγωνίζεται με πάθος και με κάθε μέσον για την τήρησή του.
Κι’ ακόμα, μια σημαία ποτισμένη με αίμα αγώνων ενάντια σε κάθε επιβουλή κατά της πατρίδας μου και των πατρίδων όλου του κόσμου.
Μια σημαία μπαρουτοκαπνισμένη για τα ιδανικά της! Και για όλα, όσα πιστεύω!
Για τη Δικαιοσύνη και την Αλήθεια… τη Δημοκρατία... την Αξιοπρέπεια… τη Λευτεριά!
Μια σημαία ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ!!
Μια σημαία ΕΛΛΗΝΙΚΗ!!

ΜΑ ΠΡΕΠΕΙ, ΕΓΩ, ΠΡΩΤ’ ΑΠ’ ΟΛΑ, ΝΑ ΓΙΝΩ ΑΥΤΗ Η ΣΗΜΑΙΑ!... Τότε, μόνο, θα έχει νόημα ο κυματισμός της στο μπαλκόνι μου, την 28η Οκτωβρίου και όλες τις άλλες Εθνικές επετείους!

Ιωάννης Παναγάκος
Δάσκαλος Σκαιού - Λογοτέχνης
Μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών


Υ.Γ. Σε λίγες ώρες, θα ξημερώσει η μέρα της μεγάλης επετείου. Μέχρι την παραμονή αυτής της ημέρας, η σημαία μου θα ντύνει την ψυχή μου, σε κάθε μάχη του ιερού αγώνα της πατρίδας μου κατά της παγκόσμιας δικτατορικής διακυβέρνησης, ενώ, μια άλλη ολόιδια, θα κυματίζει μεσίστια στο μπαλκόνι μου, για να δείχνει το πένθος της ψυχής μου, όσο στενάζει η πατρίδα μου, κάτω απ’ την μπότα του 4ου ράιχ.
Ποιά ζωή αξίζει να ζεις και τί νόημα έχει, χωρίς λευτεριά και αξιοπρέπεια!

Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011

Η αποστομωτική κατά Φυρομιανών δήλωσι του Ρόμπιν Λέιν Φοξ στην έκθεσι της Οξφόρδης . La dichiarazione mozzafiato di Robin Lane Fox contro la F.Y.R.O.M

Απόγονοι ενός Θεού
Σκηπτούχοι μεγάλης ισχύος
Εξουσιαστές ενός βασιλείου
Κατακτητές του κόσμου



Για την μεγαλειώδη εφετινή έκθεσι στην Αγγλία (στο μουσείο Αshmolean της Οξφόρδης) με θέμα τα σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα στην αρχαία πρωτεύουσα της Μακεδονίας, τις Αιγές, για διάφορους λόγους (και κυρίως από αστοχία προγραμματισμού) δεν κατορθώσαμε να αναφερθούμε εγκαίρως.
Η έκθεσι είχε τον επίσημο τίτλο «Από τον Ηρακλή στον Μέγα Αλέξανδρο: Ο θρύλος της Μακεδονίας, ενός ελληνικού βασιλείου την εποχή της Δημοκρατίας» (‘Heracles to Alexander the Great’ etc) και θεωρήθηκε μέγιστο πολιτιστικό γεγονός για την Γηραιά Αλβιόνα
η σημαντικότερη έκθεσι αρχαιοελληνικής τέχνης που έγινε ποτέ στην Αγγλία», με τα εκτιθέμενα ευρήματα «ξαναγράφει την ιστορία της αρχαίας ελληνικής τέχνης» κλπ). Εξ ού και η μεγάλη της χρονική διάρκεια: ολόκληρο πεντάμηνο, από τον Απρίλιο μέχρι τον Αύγουστο!
Αλλά θελήσαμε σήμερα να αναδημοσιεύσουμε ένα απόσπασμα από τις φοβερές δηλώσεις για την ελληνικότητα της Μακεδονίας και την προκλητικότητα των Σκοπιανών, που έκανε επ’ ευκαιρία αυτής της εκθέσεως, ο διεθνούς φήμης καθηγητής και συγγραφέας Ρόμπιν Λέιν Φοξ. (Robin Lane Fox, ιστορικός και καθηγητής Αρχαίας Ιστορίας στην Οξφόρδη, ειδικός στον Μέγα Αλέξανδρο).
Παραθέτουμε και τις αποδελτιωμένες δηλώσεις του και το σχετικό βίντεο:

«Αυτή η έκθεσι αρχαιοελληνικών έργων τέχνης είναι η σημαντικότερη όλων όσων έχουν γίνη ποτέ στην Αγγλία. Υπάρχει ένα μήνυμα που είναι ιστορικό, αλλά και πολιτικά χρειάζεται να ειπωθή: η Μακεδονία είναι ένα ελληνόφωνο βασίλειο στην Βόρειο Ελλάδα που κατοικείται από λαό που χρησιμοποιεί ελληνικά ονόματα, ελληνικούς μήνες, που λατρεύει έλληνες Θεούς. Εκείνοι που ζούνε στα Σκόπια και λένε πως εκεί είναι η Μακεδονία, και η πατρίδα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, είναι τόσο αδαείς και εξωφρενικοί όσο θα ήταν αν κάποιος μας έλεγε ότι το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης βρισκόταν στην πραγματικότητα στην Λευκορωσία και πως η Οξφόρδη ήταν το Μίνσκ!»

Macedonia - The Ashmolean Museum's Testimony 2011 (2/2)


Prof. Robin Lane Fox :
There is a message that is historical and still politically has to be said…. Macedonia is a Greek-Speaking kingdom in Northern Greece, populated by people using greek names, greek months and worshiping greek Gods. Those who live in Skopje, and say that is Macedon and Alexander’s homeland, are as ignorant and outrageous as if someone was us to say that Oxford University was really in Belarus and Oxford was Minsk!

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

Η καταγγελία του Γ. Μητροπέτρου στο ΕΣΡ κατά των καναλιών για τις σκληρές εικόνες της εκτέλεσης Καντάφι

Our member G. Mitropetros; reports greek tv channels to the NCRTV (for the hard pictures of Kaddafi’s death)

Ο εκ των ιδρυτικών μελών του συλλόγου μας, φίλος και πρόεδρος της Ένωσης Προστασίας Καταναλωτών Στερεάς Ελλάδος, Γιώργος Μητροπέτρος, μας κοινοποίησε την παρακάτω έγγραφη καταγγελία του στο Ε.Σ.Ρ., με αφορμή την δημοσιοποίησι προσβλητικού (ακραίου, σκληρού περιεχομένου) οπτικού υλικού από τηλεοράσεως με θέμα την εκτέλεσι και αποτρόπαια διαπόμπευσι του ηγέτη-δικτάτορα της Λιβύης Μουαμάρ Καντάφι.
[Από την άλλη και εμείς τις τελευταίες μέρες ψάχναμε να βρούμε την Διοικητική Επιτροπή του «GADDAFI INTERNATIONAL CHARITY AND DEVELOPMENT FOUNDATION» (GICDF, «Διεθνές Ίδρυμα Φιλανθρωπίας και Ανάπτυξης, Kαντάφι»), μέσα από τις επίσημες ιστοσελίδες του Ιδρύματος, αλλά εις μάτην.
Ούτε η μία διεύθυνσι http://www.gicdf.org/
( που υποδεικνύεται και από την αγγλική «wikipedia»), ούτε η άλλη www.gdf.org.ly/ ανταποκρίνονται. Πιθανότατα έκλεισαν ή ανέστειλαν την λειτουργία τους…]


ΑΙΤΗΣΗ- ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ
ΓΙΩΡΓΟΥ Δ. ΜΗΤΡΟΠΕΤΡΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΥ
ΛΗΛΑΝΤΙΩΝ 228-34100 ΧΑΛΚΙΔΑ τηλ. 2221082661-6932603718
ΧΑΛΚΙΔΑ, 21/10/2011

Προς: ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ(Ε.Ρ.Σ.)
Πανεπιστημίου & Αμερικής 5 Αθήνα

Κύριοι,
Με αφορμή τις φρικτές εικόνες που από χθες δημοσιοποιούνται στα Μ.Μ.Ε τις χώρας και μάλιστα σε ζώνες προγραμμάτων με μεγάλη ακροαματικότητα, (κεντρικά δελτία ειδήσεων κ.λ.π.) και δείχνουν αίμα, μίσος, διασυρμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, έστω και σε άνθρωπο που του καταμαρτυρούνται σοβαρές κατηγορίες για δολοφονικές επιθέσεις σε άμαχο πληθυσμό δηλ. του Μουαμάρ Καντάφι, παρακαλώ στα πλαίσια των αρμοδιοτήτων σας, να παρέμβετε, ( βλέπε σχετικό των αρμοδιοτήτων Παρ.1 β), όπου ρητά αναφέρετε ότι το Ε.Ρ.Σ.
«εξασφαλίζει την ποιοτική στάθμη των προγραμμάτων, που επιβάλλει η κοινωνική αποστολή της ραδιοφωνίας και της τηλεόρασης και η πολιτιστική ανάπτυξη της χώρας, τον σεβασμό της αξίας του ανθρώπου και την προστασία της παιδικής ηλικίας και της νεότητας.»
Πιστεύω, ως πολίτης και τηλεθεατής, οι εικόνες αυτές, απροκάλυπτα προσβάλλουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και επιβάλλουν λογικές «ζούγκλας» και κανιβαλισμού, όλα αυτά δεν συνάδουν με το πολιτιστικό και ανθρώπινο ήθος και ιστορία του λαού και της χώρας μας.

Αναμένω την άμεση παρέμβασή σας και την παραδειγματική τιμωρία, σε τυχόν παραβάσεις, που θα εντοπίσετε, στους υπευθύνους.


Με τιμή

Γιώργος Μητροπέτρος

Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011

Θεοδωράκης, Καμμένος, Μωραϊτάκης: 3 στιγμές πατριωτικής έκρηξης. Tre (recenti) momenti- esplosione di patriotismo

Μεγαλύτερο κι από το όποιο τρέχον δημοσιονομικό έλλειμμα, είναι πιστεύω, το έλλειμμα γνήσιου πατριωτισμού που σημειώνεται τις τελευταίες δεκαετίες σ’ αυτό εδώ το ελεύθερο κομμάτι του ελληνισμού.
Την εβδομάδα που διανύουμε σημειώσαμε, μεταξύ άλλων, τρείς περιπτώσεις, τρείς στιγμές έκρηξης πατριωτικού συαισθηματισμού, (η μία πιο έντονη από την άλλη), τις οποίες λέω να καρφιτσώσω στο ιστολόγιο. Ως αφορμή συνειδητοποίησης και, βεβαίως, προβληματισμού…

1. Μίκης Θεοδωράκης

Από πρόσφατη συνέντευξη στην Πόλυ Κρημνιώτη (χθές την είδαμε στον ιστοτόπο του «Κινήματος», αλλ’ είναι από την ΑΥΓΗ της Κυριακής: 09/10/2011) αναδημοσιεύουμε την αρχή και το τέλος των δηλώσεών του μεγάλου μας Μίκη.


* Το φανταζόσασταν ότι στα 86 χρόνια σας θα χρειαζόταν να ετοιμαστείτε πάλι για πόλεμο;

Δεν σκέφτομαι τον εαυτό μου. Εκείνο που με απασχολεί, με προβληματίζει και με στεναχωρεί είναι το γεγονός ότι ο ελληνικός λαός σχεδόν στο σύνολό του γνωρίζει πια πολύ καλά τους εχθρούς του και είναι έτοιμος να τους πολεμήσει, όμως βρίσκεται σε αδυναμία να το κάνει, γιατί δεν υπάρχει η ηγετική δύναμη που θα τον οδηγήσει στον νέο αγώνα του. Σκόρπιες φωνές υπάρχουν, από δω και από κει, όμως δεν αρκούν. Γιατί ο λαός, πολύ σωστά, εκτιμά ότι βρίσκεται μπροστά σε ένα πρόβλημα ιστορικού μεγέθους. Και δεν πρόκειται να εμπιστευτεί παρά μόνο όταν πειστεί ότι υπάρχει η ανάλογη ηγεσία και οργάνωση με την ανάλογη δύναμη και σοβαρότητα, με το ανάλογο κύρος, θέληση, ικανότητα και αποφασιστικότητα για να αναλάβει αυτόν τον καινούργιο αγώνα που η σημασία του μπορεί να συγκριθεί μόνο με κείνον της γερμανικής κατοχής.

(...)

* Μια χώρα η οποία λεηλατείται και η εθνική της κυριαρχία παραδίδεται στα χέρια των δανειστών της, όπως έχετε πει, μια χώρα στην οποία τα παιδιά στο σχολείο δεν έχουν βιβλία, αλλά φωτοτυπίες, όπου οι εργασιακές κατακτήσεις κατεδαφίζονται, το κράτος αποδομείται, έχει μέλλον;

Σας ανέφερα ήδη ότι ευελπιστώ ότι δεν θα αργήσει η δημιουργία του μετώπου αντίστασης που θα τα αλλάξει όλα. Όμως και αν -ό μη γένοιτο- δεν συμβεί κάτι τέτοιο, είμαι βέβαιος πως ό,τι και να συμβεί, «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει». Σ' αυτό συμφωνούσα πάντα, ακόμα και όταν το άκουγα σε συνθήκες που με έκαναν να ανατριχιάζω... Όσο για τους Έλληνες, γι' αυτό δυστυχώς δεν είμαι βέβαιος.


* Πολύ συχνά γίνεται εμφανές ότι η μνήμη είναι είδος εν ανεπάρκεια σ' αυτό τον τόπο. Σας δημιουργείται κι εσάς αυτή η εντύπωση;

Δεν μπορεί να μην υπάρχει... Όμως πιο συχνά τη σκεπάζει ο φόβος, το συμφέρον και ο φθόνος.

* Τι φοβάστε περισσότερο, αυτή την εποχή;

Φοβάμαι για το μέλλον των παιδιών μας. Έχουμε πάρει τόσα από τους προγόνους μας, από τους γονείς μας... Οφείλουμε να τους το εξασφαλίσουμε.


* Ποιο τραγούδι δεν έχετε γράψει ακόμα;

Αυτό που θα γράψω στη νέα μου ζωή...



2. Πάνος Καμμένος
(Αγόρευσι στην Βουλή, 19/10/2011)

ΚΑΜΜΕΝΟΣ ΒΟΥΛΗ 19/10/2011 ΔΕΙΤΕ ΤΟ



3. Αλέξανδρος Μωραϊτάκης


Η συγκίνηση του χρηματιστή Αλέξανδρου Μωραϊτάκη
(από την εκπομπή ΣΚΑΪ «Τώρα» με την Πόπη Τσαπανίδου, ΣΚΑΪ, 19 Οκτ. 2011)


Ο κ. Αλέξανδρος Μωραϊτάκης είναι Πρόεδρος του Συνδέσμου Μελών του Χρηματιστηρίου Αθηνών...

Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2011

Ο Έλληνας πειραματόζωο της παγκόσμιας κρίσης σε γαλλικό σατιρικό βίντεο (και με σκακιστικό ενδιαφέρον!)

I Greci come cavia della crisi economica mondiale (in una trasmissione della TV francese)

VIDEO "Les Grecs"


Στο παρακάτω ενδιαφέρον βίντεο που προβλήθηκε σε σατιρική εκπομπή της γαλλικής τηλεόρασης δεν είναι ορθή η ανάγνωσι ότι «οι πολιτισμένοι λαοί αναπτύσσονται τεχνολογικά ενώ ο Έλληνας γίνεται το πρότυπο του σύγχρονου ραγιά» κλπ., όπως κάπου διάβασα σχετικά.
Προφανώς, οι Γάλλοι δημιουργοί του επιθυμούν να αφυπνίσουν τους συμπολίτες τους μπροστά στην παγκόσμια οικονομική κρίσι και να τους κάνουν ν' αντιδράσουν στην πιθανότητα να εισαχθή και στην χώρα τους το πείραμα που έκαναν κάποιοι στην Αμερική με την Ελλάδα. Πείραμα με το οποίο (σύμφωνα πάντα με τους δημιουργούς του βίντεο) κατέστησαν τον Έλληνα ένα άβουλο αναξιοπρεπές πλάσμα, να δουλεύει αδιαμαρτύρητα σε καταναγκαστικά έργα για να ξεχρεώση τα χρέη του..

Μεταφέρουμε ενδεικτικά κάποιες σκηνές και διαλόγους απο το βίντεο:

(Υποτίθεται ότι παρουσιάζεται στην τηλεόρασι ένα επίκαιρο ντοκυμαντέρ από τον χώρο της επιστημονικής έρευνας).
Μετά από μερικά πλάνα με διαγράμματα της βιολογικής εξέλιξης του ανθρωπίνου είδους κττ, προκύπτει το ερώτημα:
--Πώς θά ‘ναι ο άνθρωπος του μέλλοντος;
--Ένα βιονικό όν; Ένας υπεράνθρωπος;
[Και εδώ παρεμβάλλεται μια σύντομη σκηνή (0:30-0:38) με έναν άνθρωπο που διαθέτοντας, ας πούμε, βιονικό εγκέφαλο παίζει μπροστά στον Η/Υ μία παρτίδα σκάκι –για την οποία θα μιλήσουμε μετά].

Η απάντησι σ’ αυτά τα βασικά ερωτήματα, λέει, βρίσκεται σε ένα αμερικανικό εργαστήριο, και μας δείχνει κι έναν Έλληνα φουστανελά, ονόματι Κώστα, σε έναν απροσδιόριστο χώρο να σπάει πέτρες.
[Λέτε η συγκεκριμένη εικόνα να θέλει να δείξη ότι θα μας βάλουν όλους να δουλέψουμε σαν βαρυποινίτες στον ορυκτό πλούτο της ίδιας μας της χώρας, που ήδη ξεπουλάμε; ]
Ακολουθεί ο διάλογος ανάμεσα στους Αμερικανούς «επιστήμονες» που παρακολουθούν (μάλλον απο κλειστό κύκλωμα) ευχαριστημένοι τον Έλληνα:
-- Εμπρός Κώστα!, με νεύρο!
--Μας χρωστάς ακόμα ένα κάρο λεφτά!, του φωνάζουν.
-- Πώς πάει; Ρωτάει κάποιος τους άλλους.
Του απαντάνε: --Του μειώσαμε κι άλλο τον μισθό: 50%, του στερήσαμε την σύνταξι κι αυτός δουλεύει ακόμα…
-- Απίστευτο! Και δεν λέει τίποτα;
--Όχι βέβαια, αφού …υπάρχει κρίσι!

Και κλείνει η σκηνή με την τελική διαπίστωσι-τίτλο:
-- «Ο άνθρωπος του μέλλοντος έχει πλέον όνομα:
Ο Έλληνας!»
Και αμέσως ένας από τους αμερικανούς επιστήμονες παρουσιάζεται να δηλώνει:
--Νομίζω ότι το πείραμα ολοκληρώθηκε και είμαστε έτοιμοι να περάσουμε σε διεθνές επίπεδο. Κλπ. Το βλέπετε...


ΤΟ ΣΚΑΚΙ ΤΟΥ ΒΙΝΤΕΟ

Αλλά πάμε και στο παιχνίδι μας.
Ο τύπος με τον βιονικό εγκέφαλο φαίνεται μπροστά σε ένα μόνιτορ περισσότερο από το να παίζει μία παρτίδα σκακιού εναντίον κάποιου ή εναντίον του Η/Υ, ότι αναλύει μια θέσι σε παρτίδα.
Προφανώς, όμως, αυτό που κοιτάει με τόση προσοχή δεν είναι τόσο πρωτότυπο:

Δείτε την παρακάτω θέσι:


Δεν είναι άλλο, παρά η θέσι που προκύπτει μετά την κίνησι υπ’ αρ. 8 του λευκού στην ιστορική παρτίδα –φημισμένη μινιατούρα που αναδημοσιεύθηκε δεκάδες ή μάλλον εκατοντάδες φορές, Πώλ Μόρφυ – Δούκας Κάρολος του Μπραουνσβάϊγκ/Κόμης Ισουάρ (Άμυνα Φιλιντόρ, Παρίσι 1858)


Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΑΡΤΙΔΑ

Paul Morphy vs Duke Karl / Count Isouard




Play online chess



Ήταν πράγματι "Μια νύκτα στην Όπερα", αλλά όλο το μεγαλοπρεπές θέαμα, φαίνεται οτι αντί να παιχθή στην σκηνή παίχθηκε πάνω σε μια σκακιέρα!