Ο ΆΓΙΟΣ ΡΗΓΙΝΟΣ. Ο Ιερομάρτυρας Επίσκοπος Σκοπέλου.

Το Ρ του Ρήγα κι ο Άγιος Ρηγίνος.
Η μνήμη του Ιερομάρτυρα Επίσκοπου Σκοπέλου

Πέρυσι στο τρίτο τεύχος του περιοδικού μας (Νέος Παλαμήδης, Μάρτιος 2008 σσ. 12-13) δημοσιεύσαμε ένα άρθρο με τον τίτλο «Ο Ρήγας με Ρ κεφαλαίο». Ήταν μια αναπάντεχη συνέχεια σε ένα αρθράκι του προηγούμενου τεύχους για την σκακιστική γραφή, όπου έλεγα μεταξύ άλλων το γνωστό, ότι «το Ρ αντιστοιχεί ως αρχικό στην λέξη «Ρήγας», που ας είναι λατινικής καταγωγής [: Rex], χρησιμοποιείται στην ελληνική ως συνώνυμη της λέξης βασιλεύς, ήδη από τους πρώτους βυζαντινούς συγγραφείς».
Εκεί, λοιπόν, επανερχόμενος με περισσότερα περι της λέξεως που κρύβεται κάτω από το αρχικό αυτό γράμμα του βασιλικού πεσσού αναφέρθηκα και στον επώνυμο Άγιο γράφοντας:
«Εν τούτοις περισσότερο από τις φιλολογικές μου εμμονές αξίζει να θυμίσω πως το κύριο όνομα Ρήγας εορτάζεται και από την Εκκλησία μας. Πράγματι, στο πρόσωπο του Αγίου Ρηγίνου, επισκόπου Σκοπέλου που μαρτύρησε ήδη τον Δ΄ αιώνα (…), η ελληνορθόδοξη παράδοσί μας εορτάζει κάθε 25 Φεβρουαρίου στην μνήμη του, και τα συναφή ονόματα Ρηγίνα, Ρηγίλος, Ρηγίλη, Ρεγίνα, Ρεγγίνα, Ρήγισσα, Ρηγούλα , Ρήγω, Ρήγος, Ρήγας!»

Είναι η κατάλληλη στιγμή να μνημονεύσουμε τον άγιο αυτό, έναν Έλληνα του δραματικού Δ΄αιώνα μ. Χ. Έναν Έλληνα, Άγιο και συντοπίτη μας!

Το παρακάτω κείμενο είναι διασκευή κάποιου χαμένου πρωτοτύπου (αλιευθέν μέσω διαδικτύου πέρυσι).

Ο Άγιος Ρηγίνος, ο Ιερομάρτυρας Επίσκοπος Σκοπέλου

"Ο Ρηγίνος γεννήθηκε στη Λεβάδεια (Λιβαδειά) της Βοιωτίας στις αρχές του 4ου αιώνα μ.Χ. από ευσεβείς και ενάρετους γονείς, οι οποίοι τον βοήθησαν να λάβη τη θύραθεν παιδεία αλλά και την ορθόδοξη αγωγή. Είναι η εποχή που στην διχασμένη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία βασίλευσαν οι δύο υιοί του Μεγάλου Κωνσταντίνου, ο μεν Κωνστάντιος στην Κωνσταντινούπολι (Ανατολή), ο δε Κώνστας στη Ρώμη (Δύσι). Και οι δύο διάδοχοι του Μεγάλου Κωνσταντίνου είχαν ανατραφή με τις αρχές της χριστιανικής πίστεως, αλλά ο μεν Κωνστάντιος είχε συνειδητά αποδεχθή τον Αρειανισμό, ο δε Κώνστας παρέμεινε πιστός στις δογματικές αποφάσεις της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου (325 μ.Χ.). Και οι δύο είχαν ως κοινά χαρακτηριστικά της θρησκευτικής τους πολιτικής, αφ’ ενός μεν την καταπολέμησι της εθνικής θρησκείας, αφ’ ετέρου δε την υπεράσπισι της ενότητος της Εκκλησίας.Η εκκλησιαστική τους πολιτική όμως είχε ως συνέπεια όχι μόνο την συντήρησι, αλλά και την διεύρυνσι της εκκλησιαστικής διασπάσεως μεταξύ των οπαδών και των αντιπάλων της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου. Οι συνεχείς παρεμβάσεις, αυθαίρετες πολλές φορές, στα εκκλησιαστικά πράγματα υπήρξαν πηγή εντάσεως στις φοβερές αρειανικές έριδες του 4ου αιώνος μ.Χ.Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, ο Άγιος απεστάλη στη νήσο Σκόπελο από τον θείο του Αχίλλειο (: τιμάται 15 Μαΐου, και είναι πολιούχος της πόλεως Λάρισας), με τον βαθμό του Επισκόπου, για να ενισχύση τους εξόριστους που βρίσκονταν εκεί και να τους στερεώση στην ορθόδοξη πίστι.Σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες του Συναξαριστή του Αγίου Αχιλλείου, ο Άγιος Ρηγίνος παρακολούθησε τις εργασίες της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, μαζί με τον Άγιο Αχίλλειο. Όμως, μολονότι καταδικάσθηκε ομόφωνα από τους θεοφόρους Πατέρες η φοβερή αίρεσι του Αρειανισμού, οι οπαδοί του Αρείου δεν εξέλιπαν και συνέχισαν να διαδίδουν τις αιρετικές δοξασίες τους. Επικράτησε εκ νέου μεγάλη αναταραχή στους κόλπους της Εκκλησίας, κρίσι και κατά συνέπεια χωρισμός σε δύο παρατάξεις, κάτι που ανησύχησε ιδιαίτερα τους δυο αυτοκράτορες Κωνστάντιο και Κώνστα. Τελικά οι δύο αυτοκράτορες συμφώνησαν να συγκληθή σύνοδος. Και πράγματι, η Σύνοδος συγκλήθηκε στη Σαρδική, (Σόφια), το έτος 343 μ.Χ.
Σ’ αυτήν την Σύνοδο συμμετέσχε ο Άγιος Ρηγίνος πρωταγωνιστικά, αφού ισοπέδωσε όλες τις αιρετικές διδασκαλίες με το λόγο του και την τόλμη της γνώμης του.Μετά τη λήξι της Συνόδου ο Άγιος Ρηγίνος επέστρεψε στη Σκόπελο. Αλλά και πάλι η Εκκλησία του Χριστού κλυδωνίσθηκε και ταράχθηκε, αυτή τη φορά από τον αυτοκράτορα της Κωνσταντινουπόλεως Ιουλιανό τον Παραβάτη (361-363 μ.Χ.), ο οποίος θέλησε να επαναφέρη τη θρησκεία του ελληνικού δωδεκαθέου.Στη διάρκεια των διωγμών που διέταξε ο βασιλέας, έφθασε στη Σκόπελο ο έπαρχος της Ελλάδας και των Σποράδων. Αμέσως κάλεσε τον ποιμενάρχη της Σκοπέλου και του υπέδειξε να αλλάξη πίστι και να ασπασθή την ειδωλολατρία. Όμως ο Άγιος περιφρόνησε την υπόδειξί του και ενέμεινε με πνευματική ανδρεία και σταθερότητα στην πατρώα του ευσέβεια.
Στις 25 Φεβρουαρίου του 362 μ.Χ. οδηγήθηκε για τελευταία φορά ενώπιον του επάρχου στη Σκόπελο. Στις προτροπές του να αρνηθή τον Χριστό, ο Άγιος δεν έδωσε καμία απάντησι. Έτσι οδηγήθηκε στο στάδιο της πόλης, όπου υπέστη και άλλα φρικτά βασανιστήρια και ακολούθως στη θέσι «Παλαό Γεφύρι», όπου αποκόπηκε από τον δήμιο η τίμια κεφαλή του. Την νύχτα οι Χριστιανοί παρέλαβαν το τίμιο σκήνωμα του Αγίου και το ενταφίασαν μέσα στο δάσος του υπερκείμενου λόφου, όπου βρίσκεται μέχρι σήμερα ο τάφος του…"